Ο Χάρης Λεμπιδάκης εξομολογείται άγνωστες πτυχές από τη φιλία του με τον Παντελή Παντελίδη

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος, αλλά κανένας μας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει και να δεχτεί το γεγονός. Από εκεί και πέρα, η ζωή έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να ορίσει. Είναι ένα συμβάν που, εγώ προσωπικά, δεν το έχω δεχτεί, γιατί ο Παντελής δεν έχει φύγει από δίπλα μας. Με την έννοια ότι υπάρχουν τα τραγούδια του, το facebook, που το λειτουργεί η οικογένειά του, κι έτσι υπάρχει τρόπος επικοινωνίας. Μετά από ένα χρόνο που συμπληρώνεται από το θάνατό του, όπως κι αν ακουστεί, ο Παντελής συνεχίζει και κάνει καριέρα! Συνεχίζει να έχει την αποδοχή του κόσμου, κι ακόμα περισσότερο όσο βγαίνουν κομμάτια.

Εγώ είμαι δημοσιογράφος κι έχω το site «newspistol.gr», που πάει εξαιρετικά καλά σε επισκεψιμότητα -και στην Κύπρο-, το οποίο δημιούργησα μαζί με τον Παντελή. Δική του ιδέα ήταν να το κάνω, πριν από 4-5 χρόνια. Μία μέρα, θυμάμαι, μου είπε «γιατί δεν κάνεις κι εσύ ένα site, να ενημερώνεται ο κόσμος, να “περνάμε” επίσης σ’ αυτό όλα αυτά που κάνουμε στο μαγαζί και να ανεβάζεις βίντεο;». Από εκεί και πέρα, όμως, προσπάθησα να μείνω αμέτοχος από το θέμα, αλλά και τη δικαίωση που ζητά η οικογένεια. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο –γιατί θα πρέπει να αναπαράγεις όλα αυτά που γράφονται από συναδέλφους σου και θα αναγκαστείς να σχολιάσεις και όλα αυτά που έχουν πει οι κοπέλες και η οικογένεια του Παντελή. Εγώ εύχομαι η αλήθεια να λάμψει! Δεν ξέρω αν η υπόθεση αυτή θα οδηγηθεί στα δικαστήρια, πάντως πρέπει να υπάρξει δικαίωση για όλες τις πλευρές και να μάθει ο κόσμος που αγάπησε τον Παντελή, το τι έγινε το πρωινό της 18ης Φεβρουαρίου.

Νομίζω ότι το μέτρο χάθηκε από όλες τις πλευρές. Και από τους εμπλεκόμενους. Η οικογένεια του Παντελή είχε τα δίκια της, στο να βγαίνει και να απαντάει σε κάποια δημοσιεύματα, τα οποία έλεγε ότι ήταν ανακριβή, αλλά και οι κοπέλες (σ.σ Φρόσω Κυριάκου και Μίνα Αρναούτη) ένιωσαν με τα βέλη και τις επιθέσεις που δέχτηκαν ότι πρέπει να απαντήσουν με πολύ έντονο ύφος. Κι αυτό δεν άρεσε στους θαυμαστές του Παντελή. Το μέτρο, όμως, χάθηκε και από τους δημοσιογράφους: η υπερβολή στο να «πουλήσουν» αυτό το θέμα –βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Δεν περίμενα πάντως, ένα χρόνο μετά, να υπάρχει τόσο μεγάλη τηλεθέαση στις εκπομπές που ασχολούνται με το θέμα και να υπάρχει τόσο ενδιαφέρον ακόμα από τα blogs και τα sites. Όποτε γράψεις κάτι για τον Παντελή, γίνεται ρεκόρ «χτυπημάτων». Άρα το μέτρο χάθηκε από όλους. Και πιστεύω ότι η υπόθεση αυτή θα συνεχίσει να μας απασχολεί για αρκετούς μήνες ακόμα…

Έχω αποφασίσει να κρατήσω μία απόσταση. Αυτή τη στιγμή η οικογένεια, μπορεί επάνω στον πόνο και στο πένθος της -ειδικά τώρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από την απώλεια του Παντελή-, να θεωρήσει ότι πλησιάζεις για άλλους λόγους. Και δε θέλω κατ ουδένα λόγο να πιστέψουν ότι τους πλησιάζω για να μάθω κάτι ή για να μεταφέρω κάποιο νέο! Επειδή έχω και τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, οφείλω να είμαι προσεκτικός και να μην παρεξηγηθώ. Πάντα με την οικογένεια -και την κυρία Αθηνά, αλλά και τον κύριο Σταύρο, τους γονείς του-, οι σχέσεις μου ήταν τόσο όσο. Αυτές που έπρεπε. Είχαμε μία άκρως επαγγελματική σχέση. Μαθαίνανε όλα αυτά που γινόντουσαν με τον Παντελή, όταν δεν ερχόντουσαν στο μαγαζί, και ήταν ενήμεροι για τυχόν προβλήματα που μπορούσαν να προκύψουν επάνω στη δουλειά. Άρα εδώ και 4-5 μήνες, έχω κρατήσει μία απόσταση. Και η απόφασή μου αυτή ήταν συνειδητή.

Όχι, σε καμία περίπτωση! Όσο περνάει ο καιρός, ειδικά η μητέρα του Παντελή, ξεσπά. Επειδή δεν έχει μάθει την αλήθεια κι έχει πολλές απορίες, όλο αυτό της προκαλεί μεγαλύτερη οργή! Δεν μπορεί να συνέλθει εύκολα μία οικογένεια από μία τέτοια απώλεια.

Ο Παντελής είχε μεγάλο κοινό και στην Κύπρο. Θεωρείς ότι έφυγε πικραμένος, μετά τις αντιδράσεις για το τραγούδι που είχε γράψει και το οποίο αναφερόταν στο νησί;

Ναι, σίγουρα. Πικράθηκε πολύ! Ο Παντελής όσον αφορά στην ψυχολογία του, όλο αυτό μέτρησε αντίστροφα μέσα του. Το τελευταίο Live που έκανε ήταν στην Κύπρο. Όση χαρά είχε γι’ αυτό το κομμάτι, να το μοιραστεί με τους φίλους του στην Κύπρο, τόσο ξινό του βγήκε με την άδικη κριτική που δέχτηκε από τηλεοπτικές εκπομπές στην Κύπρο, κι από συγκεκριμένο κανάλι στην Ελλάδα. Αυτό τον κατέβαλε ψυχολογικά κι όλοι εμείς προσπαθούσαμε να τον πείσουμε ότι αυτό έγινε και τελείωσε! Απέσυρε το κομμάτι κι έπρεπε να επικεντρωθεί στην πρεμιέρα του.

Ναι. Γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο είχε γίνει αυτός ο χαμός. Εγώ τον ενημέρωσα γι’ αυτά που ειπώθηκαν στις τηλεοπτικές εκπομπές και ένιωσα την πικρία του. Δεν κατάλαβε πόσο άδικος μπορεί να γίνει ο μιντιακός χώρος με ένα παιδί που πήγε για να διασκεδάσει τον κόσμο. Στο live του στην Κύπρο, ο Παντελής, έπρεπε να τραγουδήσει 2,5 ώρες και έμεινε στην σκηνή 4 ώρες. Πραγματικά κι εγώ απόρησα για την άνανδρη επίθεση που δέχτηκε. Αλλά αυτό τον οδήγησε στο να κλειστεί στον εαυτό του και να μη μιλάει σε κανέναν πια.

Εγώ πάντα ήμουν δίπλα του ο «αυστηρός» της υπόθεσης. Δεν ήμουν ποτέ αυλικός του Παντελή, δεν του χρύσωνα το χάπι, ούτε του χάιδευα τα αφτιά. Του έλεγα τα πράγματα ως έχουν. Πάντα του έλεγα να προσέχει πώς ντύνεται, να φροντίζει την εικόνα του, να προσέχει τι λέει. Ο Παντελής άκουγε τους πάντες. Μας άκουγε όλους! Όμως στο τέλος έκανε το δικό του. Εκείνη τη στιγμή δεν έλεγε κάτι, όμως μετά έκανε το δικό του.

…Ήταν στην πρόβα, στο «Teatro», με τη Δέσποινα Βανδή και τον Κώστα Μαρτάκη. Θυμάμαι αυτό που κάναμε πάντα. Ήμασταν στο καμαρίνι, μας έπαιζε στην κιθάρα τα κομμάτια του… Βλέπαμε ποδόσφαιρο, φάγαμε, γελούσαμε… Τον είχαμε αποφορτίσει από το θέμα της Κύπρου. Εγώ έφυγα κατά τις 2.00 η ώρα από το μαγαζί και υποτίθεται ότι θα τα λέγαμε την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Δυστυχώς, ακολούθησαν άλλα πράγματα…

Γνωριστήκαμε στην πρώτη του επαγγελματική δουλειά που έκανε στο «Teatro». Με κάλεσε ο Βασίλης Καρράς στο καμαρίνι του και, μαζί με τον Κώστα Μπερτάκη, τον επιχειρηματία, μου ζήτησαν να αναλάβω και τον Παντελή Παντελίδη, εκτός από τις δημόσιες σχέσεις του μαγαζιού. Όταν πρωτοσυναντήθηκα με τον Παντελή, δύο ματιές ανταλλάξαμε και αυτό ήταν. Κολλήσαμε. Ήμασταν και οι δύο Αεκτζήδες καταρχήν. Έτσι ξεκινήσαμε. Με τον Παντελή ήμασταν συνεργάτες και φίλοι. Ποτέ, όμως, δε βγήκα να το πλασάρω αυτό, ούτε να δηλώσω «κολλητός του φίλος». Ήμουν ένας άνθρωπος που προσπαθούσε, όσο μπορούσε, να τον βοηθήσει και να τον προστατεύσει. Ήταν ένας αληθινός συνεργάτης που, όποτε τον χρειάστηκα και με χρειάστηκε, ήταν ο ένας εκεί για τον άλλο.

Βεβαίως. Πολλά. Θυμάμαι, για παράδειγμα, το Πάσχα, πριν από δύο χρόνια, που το περάσαμε στο σπίτι του Κώστα Μπερτάκη στην Κρήτη. Μαζευτήκαμε με τον Παντελή, τον αδελφό του, ήταν εκεί και ο Κωνσταντίνος Ρήγος… Ψήσαμε, φάγαμε, το βράδυ κάναμε μία βραδιά καραόκε και όλοι προσπαθούσαμε να τον μιμηθούμε και να τον πειράξουμε. Περάσαμε καταπληκτικά. Αυτές τις στιγμές τις έχω στο κινητό μου σε βίντεο και φωτογραφίες και τις βλέπω ακόμα και σήμερα. Με κάνουν να τον κρατώ ζωντανό. Κάθε φορά που νιώθω άσχημα ή όταν ακούω τα κομμάτια του, εκεί ανατρέχω…

Όχι. Έκανε εύκολα γνωστούς, αλλά οι φίλοι του ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Δεν είχε πολλούς φίλους. Όμως είχε πάντα την πόρτα στο καμαρίνι του ανοιχτή. Για όλο τον κόσμο. Ωστόσο, στον Παντελή άρεσε η μοναξιά. Καθόταν ώρες μόνος του, στο σπίτι του, έβγαζε μελωδίες με την κιθάρα του κι εμείς περιμέναμε μήνυμα να πάμε να μας παρουσιάσει τα τραγούδια που έγραψε. Είχε μία αγκαλιά για όλους. Και βοηθούσε επίσης πολύ κόσμο.

Σαφώς! Όπως και όλη του η οικογένεια! Υπεραγαπούσε και λάτρευε τους δικούς του. Σε κάθε του πρεμιέρα, άλλωστε, όλοι ήταν εκεί. Τους περίμενε. Ήθελε το «καλή επιτυχία» το δικό τους, το φιλί της μάνας του…