Έχοντας τον σύζυγό της, Γιάννη Μπέζο στο πλευρό τς έκανε πρεμιέρα η Ναταλιά Τσαλίκη με τις “Ευτυχισμένες μέρες”. Πρόκειται για το έργο του Σάμουελ Μπέκετ το οποίο ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης – Φρυνίχου σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης παρακολούθησαν και πολλοί ακόμα επώνυμοι φίλοι και συνάδερφοι της επιτυχημένης ηθοποιού, η οποία έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της.
Ο φωτογραφικός φακός του TLIFE βρέθηκε εκεί για να σου μεταφέρει το κλίμα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τους επίσημους προσκεκλημένους που μετά το τέλος της παράστασης έδωσαν τα συγχαρητήριά τους στην ηθοποιό και στους άλλους συντελεστές.
Δες φωτογραφίες!
Αιμίλιος Χειλάκης – Αθηνά Μαξίμου
Ελένη Ζιώγα – Νίκος Κουτελιδάκης
Ελισάβετ Κωνσταντινίδου – Λίνα Ζαρκαδούλα
Βασίλης Παλαιολόγος
Θανάσης Βισκαδουράκης
Χρήστος Δήμας
Πηνελόπη Πλάκα
Βαλέρια Κουρούπη – Άγγελος Μπούρας – Φαίδρα Δρούγκα
Αγγελική Δαλιάνη
Τζούλι Σούμα – Βασίλης Μπουζιώτης
Λίγα λόγια για το έργο
Ο μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ στο δρύινο γραφείο του, άνοιξε ένα κρεμ, σκληρόδετο σημειωματάριο και έγραψε: «Θεατρικό Έργο. Γυναικείο σόλο . 8.10.60. Ussy»
Κάπως έτσι άρχισε να γράφει τις «Ευτυχισμένες Μέρες» τον Οκτώβρη του 1960 και τις ολοκλήρωσε το 1961.
Το έργο κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Νέα Υόρκη στις 17 Σεπτεμβρίου του 1961 στο Cherry Lane Theatre σε σκηνοθεσία του Alan Schneider, με την Ruth White ως Γουίννυ και τον John C .Becher ως Γουίλλυ. Κι έπειτα στο Λονδίνο, στο Royal Court Theatre το 1962 και στο Παρίσι, στο Théâtre de l’ Odéon το 1963.
To story
Σε ένα σύμπαν απογυμνωμένο κι έρημο βρίσκουμε κοιμισμένους την Γουίννυ, μια γυναίκα «μισοθαμμένη» μέσα στη γη και τον άνδρα της Γουίλλυ.
Η ακινητοποιημένη Γουίννυ, υπόδουλη στο επιτακτικό χτύπημα του ρολογιού, έρχεται αντιμέτωπη με τον ατερμάτιστο χρόνο αλλά και με την απέραντη μοναξιά. Ο Γουίλλυ φιγούρα σχεδόν ανύπαρκτη αλλά απαραίτητος για εκείνη. Μοναδικά της εφόδια η προσευχή, η ομπρέλα, η μεγάλη της μαύρη τσάντα με το περιεχόμενό της, και τέλος … οι λέξεις.
Η Γουίννυ μονολογεί ακατάπαυστα, το στόμα της μια πηγή που αναβλύζει απλές σκέψεις, στίχους των κλασσικών, θραύσματα αναμνήσεων , φόβους και την αδιάκοπη επιθυμία της να ζήσει «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα» . Παρόλο τον εγκλωβισμό της, η Γουίννυ είναι εύθυμη, φιλάρεσκη, με χιούμορ, υπομονετική, γενναία, αισιόδοξη.
Σ΄ αυτό το «θεατρικό ποίημα» περιγράφεται τόσο γλαφυρά η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης , η φθορά του χρόνου, οι γεμάτες αποξένωση σχέσεις , η καθημερινή απογοήτευση και η ανυπέρβλητη μοναξιά. Η Γουίννυ εύχεται να μην είχε ανάγκη να την ακούει κάποιος αλλά είναι ανθρώπινο… Ένα συγκινητικά ανθρώπινο έργο όπως μόνο η αιχμηρή και ταυτόχρονα τρυφερή πένα του Μπέκετ ήξερε να «πλάθει».
Η Γουίννυ και οι «Ευτυχισμένες μέρες» καταφέρνουν να μας εμφυσήσουν ελπίδα και δύναμη να αντιμετωπίσουμε ό, τι είναι για τον καθένα από μας πηγή εγκλωβισμού. Γιατί όπως είχε πει ο Μπέκετ, η Γουίννυ είναι «ένα πουλί με λαδωμένα φτερά», στο τέλος όμως την νιώθουμε να πετάει!
Τη Γουίννυ ερμηνεύει η Ναταλία Τσαλίκη
Τον Γουίλλυ ο Δημήτρης Κανέλλος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ