Όλγα Δαμάνη: Η αινιγματική γιαγιά από το «Κάτω παρτάλι» αποκαλύπτει τον λόγο που δεν έκανε ποτέ παιδιά!

Η Όλγα Δαμάνη είναι η σιωπηλή και αινιγματική γιαγιά της κωμικής σειράς του Mega «Κάτω παρτάλι». Σε μία σπάνια συνέντευξη και φωτογράφιση, μέσα σε σαράντα χρόνια πορείας, για το κυπριακό περιοδικό «Down Town», αποδεικνύει ότι προτιμάει να μιλάει κυρίως με το έργο της.

Είστε σαράντα χρόνια στο θέατρο. Τι εικόνες σας έρχονται στο μυαλό όταν κλείνετε τα μάτια και αναπολείτε τα πρώτα σας βήματα;
Μία λέξη με καθόρισε. Ήταν ένα «μπράβο» που άκουσα από την Κατίνα Παξινού όταν έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Αυτό το «μπράβο» με έκανε να πιστέψω ότι βρήκα επιτέλους ένα χώρο, όπου μπορώ να υπάρξω και να νιώσω ευτυχισμένη. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι να κάνω! Δούλευα βέβαια ως δακτυλογράφος, ως τηλεφωνήτρια, αλλά δεν είχα καταλήξει ποιο είναι το επάγγελμα που θα μου ταίριαζε. Μέχρι που στο δικηγορικό γραφείο όπου εργαζόμουν συναντήθηκα εντελώς τυχαία με τον Μάνο Κατράκη. Αυτός με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις. Και πραγματικά, από τότε που μπήκα στο χώρο του θεάτρου, ανέπνευσα.

Τι σας λέει ο κόσμος στο δρόμο, τώρα που παίζετε στο «Κάτω Παρτάλι»;
Μου λένε ότι γελάνε, ότι ξεδίνουν και ότι το περιμένουν κάθε εβδομάδα με λαχτάρα! Οι περισσότεροι με ρωτούν ποια είναι τα μυστικά που γνωρίζει αυτή η γιαγιά. Αλλά ούτε εγώ τα γνωρίζω, γιατί ο Λευτέρης Παπαπέτρου, δεν μας έχει πει τίποτα για την εξέλιξη του σίριαλ. Το μόνο που ήξερα όταν μου ζήτησαν να παίξω αυτό το ρόλο, είναι ότι πρόκειται για μία γιαγιά που γνωρίζει κάποια πράγματα κι έχει πάρει όρκο σιωπής.

Σας ενόχλησε που σας ζήτησαν να παίξετε μία ηλικιωμένη γυναίκα;
Έχω μεγάλο παρελθόν με τις γιαγιάδες (γελάει). Από τη σχολή ακόμα έκανα τις γριές και στο «Νησί», αν θυμάστε, υποδυόμουν μία γιαγιά που κουβαλούσε όλη την ιστορία του τόπου. Θυμάμαι, όταν επρόκειτο στο Θέατρο Τέχνης να ανεβάσουμε τα «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού», με ρώτησε ο Κουν: «Όλγα, τι θέλεις να κάνεις: τη νέα ή τη γριά;». Και του απάντησα: «Τη γιαγιά, κύριε Κουν», γιατί ήταν ένας υπέροχος ρόλος. Μου έκανε ελάχιστες παρατηρήσεις. Συνεννοούμασταν με τα μάτια.

Παρόλο που είστε τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά δεν παίξατε πολλούς πρώτους ρόλους. Στεναχωριέστε;
Πάρα πολύ! Είναι μία πίκρα που κουβαλάω μέσα μου, γιατί κάθε ηθοποιός θέλει να αναμετρηθεί με μεγάλους ρόλους από το κλασικό ρεπερτόριο. Ήθελα να έχω την ευκαιρία να συναντηθώ με ανθρώπους και με ρόλους που θα με πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν λιμπίστηκα ρόλους, σε έργα του Σαίξπηρ ή του Τσέχοφ. Βέβαια, είχα την τύχη να δουλέψω με σημαντικούς σκηνοθέτες και να παίξω σπουδαίους ρόλους – εκτός από τη θητεία μου στο Θέατρο Τέχνης, στο Εθνικό, αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. Σήμερα, καμαρώνω τις δουλειές του Καραθάνου, του Μαρκουλάκη ή του Μαστοράκη και άλλων, και χαίρομαι που το θέατρο προχωράει. Έχουμε πολύ αξιόλογους νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Έχω ακούσει συνάδελφό σας να λέει πως ακόμα και όταν δεν παίζει στο θέατρο, αισθάνεται μία εσωτερική αναστάτωση όταν πλησιάζει η ώρα που ξεκινάει η παράσταση…
Τον καταλαβαίνω απόλυτα! Έχω τρία χρόνια να παίξω και μου έλειψε η δουλειά μου. Ξέρετε, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται κανείς πιο υπεύθυνος έχοντας επίγνωση πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει. Όταν πλησίαζε η ώρα που πήγαινα στο θέατρο, ένιωθα ήδη την ανάγκη να φύγω από το σπίτι μου. Ευτυχώς, βρήκα τρόπο να διοχετεύσω την ενέργειά μου, γιατί ασχολήθηκα με την επισκευή του σπιτιού μου και παράλληλα διάβαζα και έβλεπα παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες. Αυτό ίσως να έχει να κάνει και με το ότι ήμουν πάντα τόσο αφοσιωμένη στη δουλειά μου, που δεν ασχολήθηκα με τίποτε άλλο. Καμαρώνω τους συναδέλφους που έκαναν οικογένεια, έχουν παιδιά και εγγόνια…

Εσείς φτάσατε ποτέ κοντά στο γάμο;
Πριν πάω στη σχολή ήμουν αρραβωνιασμένη, αλλά οι ανησυχίες που αισθάνεται ένα κορίτσι 19 χρόνων, όπως ήμουν εγώ τότε, δεν μου επέτρεψαν να προχωρήσω σε γάμο. Αυτό που πάντα ονειρευόμουν ήταν να βρω έναν σύντροφο, με τον οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί «για πάντα». Αλλά, δυστυχώς, αυτό το «για πάντα» δεν ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Λίγοι είναι οι τυχεροί που το έχουν καταφέρει.

Θέλατε να γίνετε μητέρα;
Πάντα αγαπούσα τα παιδιά, αλλά όσο ήμουν αφοσιωμένη στο θέατρο, δεν αισθάνθηκα ότι έλειπε κάτι από τη ζωή μου. Όταν αργότερα αισθάνθηκα αυτή την έλλειψη, ήταν αργά.

Θα θέλατε να έρθει ένας σύντροφος στη ζωή σας;
Ναι. Είναι κάτι που θα ήθελα να έρθει στη ζωή μου, αλλά, ξέρετε, δεν υπάρχουν συνταγές σε αυτά τα πράγματα. Ο έρωτας ή σε βρίσκει ή δεν σε βρίσκει.