Το ευρύ κοινό τον γνώρισε και τον αγάπησε στην σειρά “50-50”. Ο ταλαντούχος Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που δεν τους αρέσει να κρύβονται πίσω από τον δήθεν καθωσπρεπισμό και δεν φοβούνται μήπως η δημόσια εικόνα τους τσαλακωθεί. Προσιτός, χαμογελαστός και αφοπλιστικά ειλικρινής ο Πυγμαλίων μίλησε στο TL!fe για τα επαγγελματικά του, τον κλάδο των ηθοποιών που πλήττεται, αλλά και την συμμετοχή του στην ταινία “Ζητείται Ψεύτης”.
Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε στην ταινία “Ζητείται Ψεύτης”.
Ο ρόλος είναι ο ίδιος με αυτόν που υποδύθηκε ο Θανάσης ο Βέγγος. Είναι το δεξί χέρι, ο άνθρωπος που βοηθάει, προνοεί και είναι η ασφάλεια του Φενέκη, που υποδύεται ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Στην πρώτη εκδοχή της κινηματογραφικής ταινίας του “Ζητείται Ψεύτης”, λεγόταν Βρασίδας. Εγώ δανείστηκα το όνομα του πατερα μου και το έκανα Λεωνίδας. Βέβαια, το σενάριο και το κείμενο έχει αλλάξει κατά πολύ από την πρώτη ταινία, οπότε είναι κάτι εντελώς διαφορετικό με αυτό που έχουμε δει, τουλάχιστον για τον συγκεκριμένο ρόλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κανένα. Αν πας να κάνεις κάτι αντίστοιχο, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ότι δεν μπορώ να συγκριθώ με τον Θανάση Βέγγο! Ούτε στο επίπεδό του, ούτε στο ταλέντο του, ούτε στην κωμικότητά του, ούτε στην εποχή του, γιατί έχει βιώσει πράγματα πολύ πιο ισχυρά απ’ ότι έχω βιώσει εγώ σαν άνθρωπος. Και κοινωνικά και πολιτικά και σε όλα τα επίπεδα. Θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται κάτι διαφορετικό.
Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια για φέτος; Θεατρικά θα κάνω την παράσταση “Μαύρη κωμωδία”, του Σάφερ στο θέατρο Μουσούρη σε σκηνοθεσία Φιλιππίδη, με τον κύριο Χαλκέα, τη Ζέτα τη Δούκα, τη Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Θανάση Σαλταμπάση, Χρήστο Σιμαρδάνη, Χριστίνα Τσάφου και τον κύριο Συκιώτη. Τηλεοπτικά, κατά μεγάλη πιθανότητα θα συνεχίσουμε 15 επεισόδια απ’όσο γνωρίζω το “50-50”. Θα είναι μια καινούρια εκδοχή κειμένου και για 2-3 μήνες, ανάλογα με το πόσο θα μας αντέξει η κούραση, ο τρόπος και η κρίση, θα συνεχίσουμε με τον Ιεροκλή και τους στους “Άγαμους” στο Ζυγό.
Τι σας εκφράζει περισσότερο; Ο κινηματογράφος, η τηλεόραση ή το θέατρο;
Είναι διαφορετικά πράγματα το ένα με το άλλο. Και στο τρόπο και στο σενάριο και στον ρόλο, στις συνθήκες. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα και έχουμε την άποψη του Χόλιγουντ, χωρίς να έχουμε την πραγματική αντιμετώπιση του τι συμβαίνει στη ζωή ενός ηθοποιού σε όλα τα επίπεδα.
Στα πάντα, σε όλα τα πράγματα. Είμαστε το επάγγελμα με την μεγαλύτερη ανεργία ever! Έχει 97 με 98%, δηλαδή 2 στους 100 δουλεύουν και υπάρχουν γύρω στις 10.000! Αυτό δεν το συμμερίζεται κανείς. Παίρνουν ως πρότυπο τον Μπέζο ή τον Φιλιππίδη ή κάποιον άνθρωπο που είναι πολύ επιτυχημένος και συγκρίνουν όλους αντίστοιχα. Δεν ισχύει αυτό….Εσύ, μπορείς να μιλήσεις για όλους τους υπόλοιπους, ή ο δίπλα σου ή αυτός που είναι όλη μέρα στο πόδι και παίρνει 700 ευρώ και ζει, και προσπαθεί να ζει και να είναι και χαρούμενος και να επιβιώνει. Οπότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Κάτι αντίστοιχο συνέβει και στην πολιτική. Θεωρήσαμε ότι είμαστε λίγο πιο ισχυροί σαν κράτος όπως η Αγγλιά, η Ισπανία, η Γερμανία, αλλά δεν είμαστε. Απόδειξη το τι συμβαίνει. Η διαφθορά έχει φτάσει σε αστρονομικό επίπεδο. Δεν υπάρχει καμία διαφάνεια και δεν θα υπάρξει. Χωρίς να θέλω ούτε να πολιτικοποιηθώ ούτε να μπω σε καμία διαδικασία ποιο κόμμα είναι πιο σωστό.
Τα πράγματα έχουν γίνει δράμα οπότε σκέψου την αντίστοιχη πλευρά των ηθοποιών. Το θέατρο, ο κινηματογράφος ακόμη και η τηλεόραση, περνάνε από χιλιάδες στάδια στα οποια πρέπει να μπεις σε μια διαδικασία επιλογής. Και δεν έχεις και το ίδιο budget οπότε σύγκρινε εμένα, με την καθημερινότητα που ζω. Και πίστεψέ θέλει πολλά κότσια για να κάνει κάποιος μια σειρά, μια ταινία, μια παράσταση, να είναι χαρούμενος την μέρα, να επιβιώνει, να μπορεί να ερωτεύεται να αγαπάει και να ζει. Δεν μπορείς να έχεις έναν επαγγελματισμό αντίστοιχο της Αμερικής και να ζεις την καθημερινότητα της Ελλάδας του σήμερα.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει από που έρχονται και που πάνε, την γειτονιά, τι φτιάχνει αυτός που μένει από πάνω σου…Τα Dolce Gabbana και τα Moschino θα τα βαρεθούνε και θα τα πετάξουν. Αυτοί που θέλουνε να τα έχουν, θα τα έχουν μόνο και μόνο γιατί μέσω αυτών αποκτούν προσωπικότητα. Γιατί και με τα πόδια μπορείς να πας στη δουλειά σου. Με τα πόδια πήγαινες, με τα πόδια επέστρεφες. Την ιστορία που έχει κάθε λαός, θα την θυμιθεί ξανά όταν έρθουν οι δύσκολες στιγμές.
Μήπως τότε έρθει η άνθηση του κινηματογράφου;
Μακάρι. Σκέψου ότι είμαστε ένα κράτος του 2010 που δεν έχει ούτε μια ακαδημία σε κάτι. Έχει η Αλβανία. Έχει ακαδημία χορού, θεάτρου, γιατί κράζουμε και είμαστε ρατσιστές οι περισσότεροι…
Που είναι η παιδεία μας λοιπόν; Τι θα πρέπει να πεις στο παιδί σου αν θέλει να σπουδάσει κινηματογράφο ή φωτογραφία ή μουσική;
Πιστεύετε πως πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι;
Την αγαπώ την πατρίδα μου. Αυτούς που καταστρέφουν την πατρίδα μου, δεν θέλω, και δεν θα ήθελα να αποκτήσω ποτέ την ίδια κουλτούρα ή την ίδια σκέψη με αυτούς. Καλώς ή κακώς, η Ελλάδα είναι η χώρα μας και την αγαπάμε ζούμε σε αυτήν και επιβιώνουμε εδώ. Πάντα υπάρχει και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι άξιοι. Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξος. Οτιδήποτε συμβεί στη ζωή, υπάρχουν πράγματα που σε εξελίσουν και σε πάνε μπροστά.
Συνέντευξη: Αγγελική Δαρατσανού – Γιώργος Καζιάνης
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ