Π. Μεταξόπουλος: “Ο χορός είναι ο μόνος τρόπος να είμαι κάτι σ’ αυτή τη ζωή”

Ο πληθωρικός Πάνος Μεταξόπουλος δίνει συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Γεωργίου για το περιοδικό DownTown και μιλάει για τι άλλο; Για το χορό και το πάθος του για αυτόν!

Πώς πήρατε την απόφαση, μετά από τόσα χρόνια, να συνεργαστείτε με τη σχολή χορού «Dance & Fitness Factory» στην Κύπρο;
Ήδη έχω τρεις σχολές στην Αθήνα. Το τελευταίο διάστημα, σχεδίαζα να επεκταθώ και αλλού. Έκανα το πρώτο βήμα στη Θεσσαλονίκη. Κι ενώ είχα στο μυαλό μου να κάνω κάτι και εδώ, με πρόλαβε η Σοφία Ζάρκα με την πρότασή της.

Κάθε πόσο διδάσκετε εσείς;
Βρίσκομαι στην Κύπρο τουλάχιστον δέκα μέρες τον μήνα, γιατί παράλληλα «τρέχω» τις σχολές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτές διδάσκουν εξειδικευμένοι καθηγητές σε όλα τα είδη χορού κι εγώ επιβλέπω περισσότερο την πρόοδο των παιδιών κι έχω επικοινωνία με τους γονείς τους.

Εισπράττετε από ορισμένους ότι ο χορός στις μέρες μας αποτελεί ένα είδος πολυτέλειας;
Σε πολύ μικρό βαθμό. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό, ο τομέας μας παρουσιάζει μεγάλη άνθηση, επειδή παράλληλα δρα ως μέσο ψυχοθεραπείας και εκτόνωσης. Οι τιμές βέβαια έχουν πέσει, αλλά δεν κάνεις τα πάντα για το χρήμα. Άλλωστε, προσαρμόζεσαι ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε εποχής.

Νιώθετε γεμάτος από τη μέχρι τώρα πορεία σας;
Νομίζω πως δεν θα νιώσω ποτέ. Με διακατέχει το αίσθημα το ανικανοποίητου και θέλω να δοκιμάζω συνεχώς καινούρια πράγματα.

Κάνοντας έναν απολογισμό, θα λέγατε πως η ζωή στάθηκε γενναιόδωρη μαζί σας;
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε το ίδιο ελάττωμα. Δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε. Και το εκτιμάμε μόνο αφότου το χάσουμε. Εγώ ευτυχώς, παρά τις δυσκολίες που έχω στη ζωή μου, ξέρω ότι είμαι ευλογημένος. Εκτιμώ όσα μου δίνει ο Θεός. Και μόνο που ανοίγω τα μάτια μου κάθε μέρα και κάνω όσα κάνω, είμαι ευτυχισμένος.

Καταφέρατε να αποφύγετε τη σύγκριση με τον πατέρα σας;
Όταν ήμουν μικρός το κουβαλούσα βαρέως. Από τη μια, από τον πατέρα μου πήρα το ερέθισμα να γίνω χορευτής και από την άλλη ήθελα να ξεφύγω από όλο αυτό που ακολουθούσε το επίθετό μου. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που έφυγα από την Ελλάδα στο ξεκίνημά μου. Ήθελα να βρίσκομαι κάπου που να μη με ξέρει κανείς. Στο Λονδίνο δεν με ήξεραν ως γιο του Μεταξόπουλου. Για εκείνους ήμουν απλά ένας αριθμός και έκριναν αν τους έκανα ή όχι. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να τεστάρω τον εαυτό μου. Στις αρχές απέφευγα και οποιαδήποτε χορευτική επαφή με τον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως ο καθένας τραβάει το δρόμο του και πως εγώ είμαι μια ξεχωριστή μονάδα. Αν ένας καλλιτέχνης είναι ετερόφωτος, τότε είναι χαμένος. Πρέπει ο καθένας να εκπέμπει το δικό του φως. Και εγώ αυτό κυνήγησα. Μπορεί το δικό μου φως να μην ήταν μεγάλο, αλλά δεν με απασχολούσε. Ήθελα απλά να είμαι ο εαυτός μου. Έτσι, κατάφερα να πατήσω στα πόδια μου και αυτή τη στιγμή χαίρομαι αφάνταστα όταν περπατώ στον δρόμο και μας μπερδεύουν, λέγοντάς μου: «Μπράβο σας κ. Φώτη, καλά κρατιέστε μετά από τόσα χρόνια». Είναι πολύ ωραίο και μακάρι ένας από τους γιους μου να συνεχίσει αυτή την παράδοση.

Όταν ήσασταν παιδί και λέγατε ότι ο πατέρας σαν είναι χορευτής, σας κορόιδευαν;
Ίσα-ίσα που όταν ήμουν παιδί το ότι ήμουν ο γιος του Μεταξόπουλου ήταν σαν ένας τίτλος. Όπου πήγαινα, έκανε αίσθηση και εμένα αυτό με ανέβαζε λίγο. Πειράγματα δέχθηκα όταν ξεκίνησα ως χορευτής στην Ελλάδα.

Όταν αντιμετωπίζατε αυτό τον ρατσισμό και συνάμα τη σύγκρισή με τον πατέρα σας, σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
Ποτέ. Για μένα ο χορός είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχω. Να είμαι κάτι σε αυτή τη ζωή. Όχι τίποτα φοβερό, αλλά κάτι. Νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Είχα την τύχη ή την ατυχία να με ακουμπήσει ένα ραβδί για να κάνω αυτή την τέχνη.

Είχε αντιρρήσεις ο πατέρας σας που θέλατε να ακολουθήσετε τα χνάρια του;
Αρχικά ναι, γιατί ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία. Ήμουν ήδη 18 χρονών. Και είναι άλλο να χορεύεις από παιδί και άλλο να γυμνάζεσαι ως χορευτής. Αλλά δυστυχώς τα αγόρια είναι πιο ανώριμα από τα κορίτσια και συνειδητοποιούν αργότερα κάποια πράγματα. Μέχρι τότε, λοιπόν, φοβόμουν ακόμη και εγώ ο ίδιος να πω στον κόσμο ότι ήθελα να γίνω χορευτής. Κάποια μέρα ξεκίνησα από μόνος μου και ο πατέρας μου το έμαθε από αλλού. Αντιλαμβάνεσαι πως έπαθε σοκ. Είχαμε «πόλεμο». Επειδή ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία, δεν ήθελε να δεχθεί ότι μπορούσε ο γιος του να βγει αποτυχημένος. Ήθελε να με προστατεύσει, γιατί ο χώρος μας δεν είναι και ο καλύτερος. Όπως όλοι, κρύβει πολλές παγίδες.

Εσείς σπρώχνετε τα παιδιά σας προς τον χορό;
Και ο Αντώνης και ο Φώτης δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον για τον χορό, όπως αυτό που δείχνουν για το ποδόσφαιρο ή το παιχνίδι. Τους αφήνω, λοιπόν, να διαλέξουν από μόνοι τους. Απλά τους άνοιξα και αυτή την πόρτα. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως όταν έρθει η στιγμή της συνειδητοποίησης, θα χτυπήσει ένα καμπανάκι και ένας από τους δυο θα μου πει ότι θα γίνει χορευτής.

Δεν θέλετε να τους προστατεύσετε ώστε να μην περάσουν τα ίδια με εσάς;
Αυτή η δουλειά έχει 99% πόνο. Έχει κλάμα, πόνο, απογοήτευση και πολλά άλλα που σε αποτρέπουν από το να ασχοληθείς μαζί της. Υπάρχουν, όμως, στιγμές που τίποτα άλλο δεν μπορεί να εξισορροπήσει το μεγαλείο τους. Τότε συνειδητοποιείς γιατί υπάρχεις και γιατί το κάνεις και τι μπορείς να προσφέρεις. Είναι σπουδαίο πράγμα να ξέρεις ότι έχεις στα χέρια σου κάτι που δίνει χαρά και ανοίγει το μυαλό.

Σας παραπονιούνται ότι δεν τους αφιερώνετε όσο χρόνο θέλουν;
Τώρα χτυπάς το ευαίσθητο σημείο μου. Τις προάλλες ο ένας μου γιος, μου έλεγε ότι δεν είναι καλά επειδή λείπω. Όπως και να ‘χει, εγώ ήμουν και πάντα θα είμαι κοντά τους.

Το πιεσμένο σας πρόγραμμα και η αφοσίωση στη δουλειά σας, ήταν και ένας από τους λόγους που σας οδήγησαν πρόσφατα στο διαζύγιο;
Όχι, καμία σχέση. Ήταν άλλα τα προβλήματα αυτής της σχέσης.

Για πέστε μου κάτι άλλο. Την αναγνωρισιμότητα που σας πρόσφερε η τηλεόραση, θεωρείτε ότι την εξαργυρώσατε στο μέγιστο βαθμό;
Δεν είμαι άνθρωπος που εξαργυρώνει πράγματα. Όταν ήμουν στην τηλεόραση, είχα πολλές προτάσεις για να το πουλήσω όλο αυτό, αλλά το απέφευγα. Ευγνωμονώ την τηλεόραση γιατί μέσα από αυτήν με έμαθε πολύς κόσμος. Ήταν ένα μέσο να προβάλω αυτό που κάνω.

Τελικά, πιστεύετε ότι σας ωφέλησε ή σας έβλαψε περισσότερο, δεδομένου και του εκρηκτικού χαρακτήρα σας;
Οτιδήποτε και αν κάνεις στη ζωή, υπάρχουν δυο όψεις, η καλή και η κακή. Πάντα παίρνεις αυτό το ρίσκο. Δεν έχω τη δυνατότητα σε όποιον έχει λανθασμένη εικόνα για μένα, να του την αλλάξω. Για να την έχει, ίσως κάτι να του έδειξα κι εγώ. Αν την αλλάξει από μόνος του, έχει καλώς. Αν όχι, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό. Έχω πάθος με το χορό. Και όταν έχεις πάθος για κάτι, πολλές φορές δεν λογαριάζεις τίποτα. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να το κάνεις σωστά, με οποιοδήποτε τρόπο ή κόστος.

Περισσότερα στο Down Town Κύπρου