Πασχάλης Τσαρούχας: Τα παιδικά χρόνια, η πατρότητα και οι γυναίκες της ζωής του!

Ο Πασχάλης Τσαρούχας είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, καθώς έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου και στο βιογραφικό του συναντά κανείς δεκάδες επιτυχίες. Αυτή τη σεζόν αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση του Ant1 και έτσι τον είδαμε να ανεβαίνει στο stage και να μεταμορφώνεται σε διάφορους καλλιτέχνες της ελληνικής και της ξένης μουσικής σκηνής. Αναμφισβήτητα η μεταμόρφωση που τον έκανε να ξεχωρίσει, αφού του χάρισε και τη νίκη, ήταν εκείνη του Διονύση Σαββόπουλου.

Ο δημοφιλής ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο Down Town και μίλησε για τα παιδικά χρόνια του, την πατρότητα αλλά και τις γυναίκες της ζωής του.

ΤΑ ΑΝΕΜΕΛΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία. Μετά το σχολείο, θυμάμαι ότι γύριζα σπίτι, διάβαζα κι έπειτα έβγαινα με τους φίλους μου και παίζαμε έξω. Ξέρεις, τότε, ήταν πολύ φυσιολογικό για ένα παιδί να φεύγει από το σπίτι το μεσημέρι και να επιστρέφει το βράδυ. Κι εγώ, θυμάμαι, γύριζα πάντα μέσα στα χώματα. Παίζαμε μπάλα κι εγώ έπεφτα, χτύπαγα, είχα σημάδια. Αλλά, χαίρομαι που τα έζησα όλα αυτά!  Ακόμα έχω εικόνες στο μυαλό μου που, σήμερα, δεν υπάρχουν πια. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τα απογεύματα περνούσε έξω από το σπίτι μας ο παγωτατζής που πουλούσε χύμα παγωτό.

Το πρωί ερχόταν ο γαλατάς, επίσης τότε υπήρχε και το επάγγελμα του γανωτή. Όπως και του παγοπώλη. Σήμερα, έχει εκλείψει αυτό. Είμαι πολύ παλιός, όπως βλέπεις! (γελάει). Άσε που τότε δεν υπήρχαν “μανάβικα”. Περνούσε ο μανάβης, με ένα τρίκυκλο καρότσι κι έβαινε η μάνα μου και ψώνιζε ό,τι είχε. Μικρός, θυμάμαι, επίσης πως ήμουν άτακτος πολύ. Δεν μαζευόμουν! Ήθελα συνέχεια να παίζω έξω με τους φίλους μου. Στο σχολείο δεν ήμουν καλός μαθητής. Αν και τα έπαιρνα τα γράμματα, δεν ήμουν χαζός. Αλλά, δεν είχα καμία επιμέλεια.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΣΧΑΛΗΣ…
«Α, δεν ξέρω τίποτα για τις γυναίκες! Τι να σου πω; (γελάει). Πιτσιρικάς, ήμουν εξαιρετικά ντροπαλός με τις γυναίκες. Δεν μιλούσα. Μπορεί να μου άρεσε μία κοπέλα, να ήξερα ότι της άρεσα κι εγώ, να μου το έδειχνε, αλλά δεν έκανα το πρώτο βήμα. Δεν ξέρω, κώλωνα μάλλον. Επίσης, έκανα διάλογο με τον εαυτό μου. Μιλούσα από μέσα μου και κατέληγα στο ότι δεν θα με θέλει μάλλον, οπότε δεν πήγαινα να μιλήσω (γελάει). Με ήθελαν, αλλά δεν το ήξερα. Μεγαλώνοντας, όμως, χαλάρωσα και το ξεπέρασα. Ξεθάρρεψα. Μη νομίζεις, βέβαια, ακόμα ντροπαλός είμαι. Όχι τόσο, αλλά είμαι συνεσταλμένος. Ξέρω, εσείς με βλέπετε στην τηλεόραση, να υποδύομαι ρόλους σκληρών αντρών, καρδιοκατακτητών, γυναικάδων. Δεν είμαι, όμως, αυτό. Αυτοί είναι οι τηλεοπτικοί ρόλοι που μου έχουν “φορέσει”. Απέχουν από εμένα. Έχει βολέψει το σύστημα αυτή η εικόνα και με τακτοποιεί ανάλογα. Με πουλάει και με χρησιμοποιεί έτσι. Στο “Your Face Sounds Familiar”, φέτος, έδειξα κι άλλες πλευρές μου, όχι μόνο το “βαρύ αρσενικό”.

Τελοσπάντων. Θα σου έλεγα πως είμαι από τους ανθρώπους που ζουν και χωρίς τον έρωτα. Μπορώ να τον αντικαταστήσω με τη χαρά της δουλειάς μου, της δημιουργίας. Ναι μεν ο έρωτας είναι ένα όμορφο συναίσθημα που σε ανεβάζει, αλλά είναι και μία μάχη. Είναι εγωιστής, αδηφάγος και σκληρός, πολλές φορές, ο έρωτας. Άλλο πράγμα είναι η συντροφικότητα. Ο έρωτας είναι μία βάρβαρη κατάσταση. Ανθρωποφαγικός. Καταναλώνεις πολλή ενέργεια και αφήνεις πράγματα στην άκρη. Έχω ερωτευτεί πάνω από μία φορά στη ζωή μου και προσπαθώ να κάνω πράγματα που δεν έχω ξανακάνει, πολλές φορές, εις βάρος του έρωτα. Αλλά με αποδέχομαι, έτσι όπως είμαι. Ας πούμε, θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τον γάμο. Αυτή είναι η άποψή μου. Γίνεται πια για κοινωνικούς λόγους. Μία σχέση μπορεί να είναι ουσιαστική, χωρίς να υπάρξει γάμος. Δεν ορίζει κάτι. Είναι μία “φόρμα”, ένα “καλούπι” που πρέπει να μπούμε για λόγους στερεοτύπων».

Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ
«Έχω δύο παιδιά. Δεν ξέρω αν είμαι καλός πατέρας, αλλά προσπαθώ να είμαι. Αυστηρός γίνομαι κάποιες φορές, όχι υπερβολικά, αλλά βάζω όρια. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή ακόμα. Η Αλεξάνδρα είναι 2,5 ετών – τι αυστηρός να είμαι μαζί της; Ο γιος μου, ο Αχιλλέας, είναι 13. Στην πραγματικότητα, με σέβονται πολύ, δεν με φοβούνται, αλλά με παίρνουν στα σοβαρά. Με υπολογίζουν. Η πατρότητα θα σου έλεγα πως με άλλαξε αρκετά. Πλέον, σκέφτομαι ότι οι επιλογές μου δεν επηρεάζουν μόνο εμένα, αλλά υπάρχει αντίκτυπο και σε άλλους ανθρώπους.

Όταν έγινα γονιός, κατάλαβα ότι δεν είμαι πια το πρώτο βιολί της ορχήστρας. Ό,τι και να κάνεις, το κάνεις ενστικτωδώς, υπό το πρίσμα της άλλης ύπαρξης. Δεν έγινα φοβικός, αλλά πιο υπεύθυνος. Ωστόσο, δεν μου απαγορεύεται να κάνω και λάθη – άνθρωπος είμαι. Όμως, σκέφτομαι δύο και τρεις φορές πριν δράσω. Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με αγάπη, όπως κάνουν ήδη. Κι από εκεί και πέρα, ας κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους. Θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, μηχανικοί, αγρότες; Ό,τι θέλουν και τους ευχαριστεί! Υγιείς κι ευτυχισμένοι άνθρωποι θέλω να γίνουν. Όπως ήμουν κι εγώ. Όπως είμαι κι εγώ».