Πέθανε ξαφνικά ο δημοσιογράφος Νίκος Ράλλης

Τόσες μέρες δεν μίλαγε κανείς μας. Χωρίς να το ‘χουμε συμφωνήσει, σαν να δώσαμε όλοι μεταξύ μας μία μυστική υπόσχεση.

Ηταν και θέμα αξιοπρέπειας να μην δημοσιοποιήσουμε το ότι ένας από εμάς (την κοινότητα του πολιτιστικού ρεπορτάζ), από τους πιο ταλαντούχους, γελαστούς και όμορφους, από τους πιο έντονους, ειλικρινείς και φρέσκους, χτυπήθηκε από μια ξαφνική κι επιθετική ασθένεια, ένα σπάνιο αυτοάνοσο και δεν είχε ελπίδες. Το ξέρω πώς όλοι όσοι τον αγαπήσαμε κάναμε ευχές και προσευχές να ανανήψει. Και πώς στον Ευαγγελισμό ακόμα κι αν μας έλεγαν πώς ουσιαστικά έχει φύγει πήγαμε για να του μιλήσουμε στο αυτί, ελπίζοντας σαν να είμαστε σε καμία χαζή αμερικανική ταινία ότι θα μας ακούσει και θα επιστρέψει. Και πώς μπαίναμε στην σελίδα του στο Facebook και χαζεύαμε μεγάλοι άνθρωποι κάνοντας μαγικές σκέψεις πώς θα δούμε ξαφνικά ένα δικό του ποστ, απ΄αυτά τα λακωνικά, τα βαφτισμένα στο χιούμορ ή στο αποενοχοποιημένο αίσθημα.

Αλλά όχι. Ο Νίκος Ράλλης κι είναι απίστευτο, απίστευτο, απίστευτο, πέθανε σήμερα το πρωί. Θα σταματήσω την κλάψα που καθόλου δεν του πήγαινε του Νίκου. Που είχε χιούμορ. Και θετικότητα στη ζωή. Και μία γοητευτική ιδιοτροπία αυτήν που έχουν όσοι έχουν έντονη προσωπικότητα. Και πείσμα. Και που του άρεσε ο Χατζιδάκις («με ι») αλλά και η Μαντόνα. Που έγραφε τα πιο φρέσκα κείμενα (στον Επενδυτή, τη Lifo παλαιότερα, το tospirto.net πιο πρόσφατα). Που έπαιρνε τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις, τολμώντας τις δύσκολες ερωτήσεις. Που είχε καυστικό χιούμορ και του άρεσε να λέμε «φριχτά» κουτσομπολιά. Που μπορούσε να ενθουσιάζεται με πάθος. Να απογοητεύεται με πάθος. Και να ερωτεύεται με πάθος.