Πέτρος Κωστόπουλος: Το bullying που υπέστη η μεγάλη κόρη του και η αντίδρασή του!

Την ιστορία της δικής του οικογένειας και συγκεκριμένα της μεγάλης κόρης του, Αμαλίας που είχε πέσει θύμα bullying, αλλά και τον τρόπο που το αντιμετώπισε, περιέγραψε ο Πέτρος Κωστόπουλος στο site του.

O παρουσιαστής κι επιχηρειματίας επηρεασμένος από την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, μεταξύ άλλων περιγράφει στο toratora: “Βλέπεις μια αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού είτε αυτό εκφράζεται με θλίψη, μελαγχολία ή απομόνωση. Δεν μπορεί ξαφνικά να δεις αλλαγή στη συμπεριφορά και να μην ψαχτείς. Αν πλησιάσεις σωστά και με επιμονή το παιδί θα μιλήσει. Αν πάλι δεν μπορείς, υπάρχουν και οι παιδοψυχολόγοι που το «ξεκλειδώνουν» ακόμα πιο εύκολα. Πέρα βέβαια από το γεγονός ότι πρέπει να είσαι ψυλλιασμένος και πριν καν αρχίσει το σχολείο να το έχεις προετοιμάσει να σου μιλήσει αν κάποιος το πειράξει, το κλωτσήσει, το διώξει από την παρέα. Να μην το αιθάνεται σαν μια διαδικασία καρφώματος ή ντροπής. Η άγνοια για το τι τρέχει στραβά στο παιδί σου ειδικά στις μικρές ηλικίες είναι ασυγχώρητη αν θες να λέγεσαι γονιός.

Δεν κάνω τον πονηρό ούτε τον τέλειο μπαμπά, (μια ζωή αναρωτιέμαι τι λάθη έχω κάνει όταν κάτι θα πηγαίνει στραβά) αλλά είδα κι εγώ και η γυναίκα μου πολύ εύκολα την αλλαγή συμπεριφοράς ενός παιδιού μας σε κάποια χρονική στιγμή. Το φέραμε από δω, το φέραμε από κει και το παιδί μας είπε ότι μια συμμαθήτριά του με μεγάλες σωματικές διαστάσεις για την ηλικία της, την κλώτσαγε, την έδιωχνε από την παρέα, της πέταγε το μπουφάν στα σκουπίδια, την έβριζε. Το παιδί είχε πρόβλημα. Ξέραμε, όπως συμβουλεύουν οι αρμόδιοι ότι έπρεπε να απευθυνθούμε στο σχολείο. Αυτοί είναι και οι υπεύθυνοι για το χειρισμό τέτοιων συμπεριφορων. Αυτό είναι και το πρώτο που κάναμε λοιπόν και μας βεβαίωσαν ότι θα πάρουν τα μέτρα τους. Πράγματι μίλησαν στο «κακό» παιδί. Όμως το φαινόμενο επαναλήφθηκε την επόμενη εβδομάδα. Αναφερθήκαμε ξανά στο σχολείο κι αυτή τη φορά το σχολείο κάλεσε και τους γονείς του για να τους ενημερώσει. Μας είπαν ότι δε χρειάζεται να μιλήσουμε κι εμείς μαζί τους. Για δεκαπέντε μέρες είχαμε ησυχάσει. Ως ότου μια μέρα τον παιδί γύρισε κλαμμένο…”

Και συνέχισε: “Περάσαμε στο αντί bullying. Βία στη βία, τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες που έλεγες και ο γέρος Γεώργιος Παπανδρέου. «Αν το παιδί σου πλησιάσει στα πέντε μέτρα το παιδί μου θα φάτε και οι δύο το ξύλο της αρκούδας. Θα τρέχετε και δε θα φτάνετε. Πες το στο σχολείο, πες το στην αστυνομία, πες το όπου θες, αν το ακουμπήσει ξανά θα γίνετε μαύροι οικογενειακά.» Το λέγαμε και το πιστεύαμε βαθύτατα. Την επόμενη φορά θα ήμασταν σπίτι τους. Και ήμασταν πιο πολύ αγανακτισμένοι από τη συμπεριφορά των γονιών παρά από το bullying της κόρης. Δεν ξέρω αν ήταν αντικοινωνικό ή αντιορθολογικό, δεν ξέρω αν έπρεπε να συνεχίσουμε για τρίτη φορά το δρόμο του σχολείου. Ξέρω όμως ότι η απειλή αυτή έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεν ξέρω αν του μίλησαν, αν το φόβισαν, αν το έδειραν ή αν οι ίδιοι αισθάνθηκαν «βιασμένοι» και δεν με ενδιαφέρει. Ξέρω ότι εξαφανίστηκε από την επομένη ακόμα κι απ’ το οπτικό πεδίο της κόρης μου.”