Πώς είναι σήμερα ο Διονυσάκης και ο Μπίλλυ από το “Καφέ της χαράς”;

Δεκατρία χρόνια μετά τη συμμετοχή τους στο «Καφέ της Χαράς» ο Δημήτρης Μαχαίρας και ο Δημήτρης Τσακάλας κάνουν… reunion στη Λευκωσία, θυμούνται τη σειρά που άφησε εποχή στην ελληνική τηλεόραση και παραδέχονται πως ο «Μπίλι» και ο «Διονυσάκης» εξακολουθούν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους! Και μιλούν για όλα στο Down Town Κύπρου…

Τι αναμνήσεις κρατάτε από τη συμμετοχή σας στο «Καφέ της Χαράς»;

Δημήτρης Μαχαίρας: Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση, επομένως, τα συναισθήματα του να δουλεύεις σε μια τέτοια παραγωγή, ήταν πρωτόγνωρα. Μου λείπει πολύ η ανεμελιά που είχαμε. Όταν είσαι μικρός, έχεις έναν αλλιώτικο ενθουσιασμό.

Δημήτρης Τσακάλας: Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που θυμάμαι πιο έντονα, ήταν τα πολύ πρωινά ξυπνήματα και τις διαδρομές που κάναμε για το γύρισμα μιας και η σειρά γυριζόταν σε διαφορετικές τοποθεσίες.

Θυμάστε την πρώτη σας συνάντηση στα γυρίσματα;

Δ.Μ.: Αλίμονο!

Δ.Τ.: Ναι! Το περιβάλλον ήταν αρκετά φιλικό από την αρχή.

Δέσατε αμέσως μεταξύ σας;

Δ.Τ.: To κλίμα ήταν ευχάριστο, όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και με τους υπόλοιπους συντελεστές της σειράς. Οι μικροί της παρέας δε, ήμασταν σαν οικογένεια.

Δ.Μ.: Μετά το πρώτο μούδιασμα, όπως συμβαίνει συνήθως, ακολούθησε ένα όμορφο κλίμα ανάμεσά μας. Βέβαια, οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί είχαν κι ένα διαφορετικό ρόλο. Λειτουργούσαν λίγο σαν δάσκαλοι με εμάς. Μας καθοδηγούσαν.

Θέλετε να πείτε ότι στα γυρίσματα δεν κάνατε πλάκες ή σκανδαλιές μεταξύ σας;

Δ.Μ.: Κάναμε ναι. Μη φανταστείς, όμως, τίποτα ακραίο. Πάντοτε σε λογικά πλαίσια.

Δ.Τ.: Τα γυρίσματα κρατούσαν πολλές ώρες και γινόντουσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Οπότε, και να θέλαμε να χαλαρώσουμε, το πιεσμένο πρόγραμμα δεν μας το επέτρεπε και πολύ.

Οι ρόλοι σας στο «Καφέ της Χαράς» πόσο καθοριστικοί ήταν για τη μετέπειτα πορεία σας;

Δ.Μ.: Ήταν απόλυτα καθοριστικοί και νομίζω πως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ήταν ένας ρόλος που τον ζούσες και τον απολάμβανες στο μέγιστο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή -λόγω και της τεράστιας απήχησης που είχε- αλλά αργότερα ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να τραβήξει τον δρόμο του.

Δ.Τ.: Καλώς ή κακώς, λόγω της μεγάλης επιτυχίας που είχε το «Καφέ της Χαράς» ο κόσμος δυσκολεύεται ακόμα να βγάλει από πάνω μας την «ταμπέλα» του «Μπίλι» ή του «Διονυσάκη».

Αισθάνεστε, δηλαδή, κάπως «εγκλωβισμένοι» σε αυτούς τους ρόλους;

Δ.Μ.: Κατά κάποιο τρόπο, αντιμετωπίζουμε συνεχώς αυτή τη σύγκριση. Σκέφτομαι συχνά ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω κάτι μεγαλύτερο που θα ξεπεράσει τον «Διονυσάκη». Μπορώ να σου πω ότι τον τελευταίο καιρό, έχω άρχισα να ξεφεύγω από εκείνον το ρόλο.

Δ.Τ.: Έτσι όπως έχουν γίνει οι εποχές, είναι κάπως δύσκολο να συμβεί. Το «Καφέ της Χαράς» ξεκίνησε το 2003 και ολοκληρώθηκε το 2006. Έκτοτε, η τηλεόραση είχε αρχίσει να χάνει τον κόσμο της. Τότε, ήταν άλλες εποχές που ο κόσμος ταυτιζόταν περισσότερο με τους ρόλους και τις ιστορίες.

Πώς είναι να βλέπετε τους εαυτούς σας στις επαναλήψεις δεκατρία χρόνια μετά;

Δ.Μ.: Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το πόσο έχω αλλάξει εμφανισιακά.

Δ.Τ.: Εντοπίζω τις αλλαγές, κυρίως εξωτερικά, αλλά έχω παρατηρήσει και το πόσο πολύ έχω εξελιχθεί με το πέρασμα των χρόνων. Ξέρεις, καμιά φορά, μου κάνει καλό που μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου στα 20, ώστε να κρίνω το πόσο έχω βελτιωθεί υποκριτικά.

Δ.Μ.: Θεωρώ πως είναι μεγάλη τύχη να υπάρχεις σε μια τέτοια σειρά, που εξακολουθεί να παίζεται μέχρι σήμερα και μάλιστα να διατηρεί ψηλά νούμερα τηλεθέασης.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου!