Πώς είναι σήμερα το κορίτσι της φωτογραφίας που συμβολίζει τον τρόμο του πολέμου στο Βιετνάμ

Μόνο ένα δευτερόλεπτο χρειάστηκε ο φωτογράφος του Associated Press Huynh Cong Ut για να αιχμαλωτίσει στο φακό του το στιγμιότυπο που συμβολίζει την τραγωδία του πολέμου στο Βιετνάμ και στοιχειώνει όποιον την βλέπει, ακόμα και μετά από 40 χρόνια.

Η 49χρονη σήμερα Kim Phuc είναι η πρωταγωνίστρια αυτής της φωτογραφίας. Με το σώμα της μία ολόκληρη πληγή, εκείνη και τα αδέλφια της τρέχουν για να γλιτώσουν από μία βόμβα Ναπάλμ. Ο τρόμος του πολέμου συμπυκνωμένος με τρόπο που οι λέξεις δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν.

Το στιγμιότυπο αυτό σημάδεψε τους πρωταγωνιστές αλλά πίσω του κρύβεται μία λιγότερο γνωστή ιστορία, την οποία παρουσιάζει η Daily Mail. Η ιστορία ενός ετοιμοθάνατου παιδιού που ήρθε κοντά με ένα νεαρό φωτογράφο από τύχη. “Ήθελα πραγματικά να ξεφύγω από εκείνο το κοριτσάκι αλλά η φωτογραφία δεν με άφηνε”, λέει η Kim Phuc.

Ήταν 8 Ιουνίου του 1972. Ένας στρατιώτης φώναζε “Πρέπει να φύγουμε, θα βομβαρδίσουν εδώ και θα μας σκοτώσουν”. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα έβλεπε το ναό Cao Dai, όπου η οικογένειά της είχε βρει καταφύγιο, να τυλίγεται στις φλόγες.

Σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε στον ουρανό. Το έδαφος σείστηκε και έγινε μία έκρηξη που τίναξε το χέρι της. Τα ρούχα της έλιωσαν. Τα δέντρα έγιναν πυρσοί και ο πόνος τρύπησε το δέρμα της. “Θα είμαι άσχημη, δεν θα είμαι πια κανονικά… Οι άνθρωποι θα με βλέπουν διαφορετικά” σκεφτόταν.

Σε κατάσταση σοκ άρχισε να τρέχει πίσω από τον αδελφό της. Δεν είδε τους ξένους δημοσιογράφους καθώς έτρεχε ουρλιάζοντας προς το μέρος τους. Μετά έχασε τις αισθήσεις της. Ο 21χρονος Βιετναμέζος φωτογράφος που τράβηξε τη φωτογραφία τη μετέφερε σε ένα μικρό νοσοκομείο και απαίτησε το κορίτσι να έχει όποια φροντίδα χρειάζεται.

Η Phuc βγήκε από το νοσοκομείο 13 μήνες μετά το βομβαρδισμό. Είχε δει τη φωτογραφία του Ut που είχε εντωμεταξύ κερδίσει βραβείο Πούλιτζερ, χωρίς όμως να συνειδητοποιήσει τη δύναμή της εικόνας. Ήθελε απλά να γυρίσει σπίτι…

Μετά τον πόλεμο δούλεψε σκληρά και έγινε δεκτή στην ιατρική σχολή, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρό της να γίνει γιατρός. Όλα όμως τελείωσαν όταν οι κομμουνιστές ηγέτες συνειδητοποίησαν την προπαγανδιστική αξία που θα είχε το “κορίτσι της Νάπαλμ”.

“Ήθελα να ξεφύγω από εκείνη τη φωτογραφία. Κάηκα από Ναπάλμ και έγινα θύμα πολέμου αλλά μεγαλώνοντας έγινα άλλου τύπου θύμα”, λέει. “Η καρδιά μου είχε μαυρίσει. Ευχόμουν να είχα πεθάνει σε εκείνη την επίθεση για να μην υποφέρω άλλο. Ήταν τόσο δύσκολο για μένα να κουβαλάω αυτό το βάρος με όλο το μίσος, το θυμό και την πικρία”, λέει.

Μία μέρα σε μία βιβλιοθήκη βρήκε ένα αντίτυπο της Βίβλου. Για πρώτη φορά άρχισε και πάλι να πιστεύει πως η ζωή της είχε ένα σχέδιο. Ταξίδεψε στη Δυτική Γερμανία για να δεχθεί ιατρική φροντίδα και έφυγε στη συνέχεια για να σπουδάσει στην Κούβα.

Στο Πανεπιστήμιο γνώρισε έναν νεαρό Βιετναμέζο, τον Bui Huy Toan. Παντρεύτηκαν το 1992 και στην πτήση της επιστροφής από το γαμήλιο ταξίδι αποφάσισαν να μείνουν στον Καναδά. Είχε πάρει πια τον έλεγχο της ιστορίας της!

Εκείνη κι ο Ut συναντήθηκαν πολλές φορές για να περιγράψουν όσα έζησαν. “Είμαι τόσο χαρούμενος που βοήθησα την Kim. Την αποκαλώ κόρη μου”, λέει ο Ut που εργάζεται ακόμα για το Associated Press.

Ένα βιβλίο γράφτηκε το 1999 και στη συνέχεια έγινε κι ένα ντοκιμαντέρ ενώ της ζητήθηκε να γίνει Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ για να βοηθά θύματα πολέμου.