“Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή” στο κατάμεστο Ηρώδειο!

Από αυτές τις βραδιές που νιώθεις τυχερός που έζησες ήταν η χθεσινή στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Ένα μοναδικό αφιέρωμα στον ποιητή που παρίστανε τον στιχουργό, όπως σωστά υπογραμμίζει ο Θάνος Μικρούτσικος στην μικρή εισαγωγή που έκανε πριν τη συναυλία. Στον Βαγγέλη Λιάρο. Στον Άλκη Αλκαίο, όπως ο ίδιος είχε επιλέξει να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό.

Στο κοινό που αγάπησε τους στίχους και τα τραγούδια του και γέμισε ασφυκτικά το Ηρώδειο, το βράδυ της Τετάρτης, για να τα ακούσει τραγουδισμένα από τους φίλους του.

Ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Χρήστος Θηβαίος και ο Μπάμπης Στόκας συγκίνησαν τους θεατές με της ερμηνείες τους. Γιατί ήταν ερμηνείες που είχαν συναίσθημα. Αγάπη, πόνο, θλίψη, νοσταλγία, πάθος.

Οι 5 φίλοι του Άλκη Αλκαίου μαζί με την Μιρέλα Πάχου και τους αξιόλογους μουσικούς τους έκαναν τον κόσμο που βρέθηκε στο Ηρώδειο να καθηλωθεί στις θέσεις του. Ακόμα και όταν άρχισε για λίγα λεπτά να βρέχει.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μίλτος Πασχαλίδης

Χρήστος Θηβαίος

Μπάμπης Στόκας

Μιρέλα Πάχου

“Να προλάβουμε να το πούμε πριν πιάσει η βροχή”,θα πει ο Μίλτος Πασχαλίδης λίγο πριν αρχίσει να τραγουδάει το “Αγύριστο κεφάλι” (σ.σ. ένα τραγούδι που χαρακτηρίζει ίσως τη σχέση του με τον Άλκη Αλκαίο και γι’αυτό και έδωσε αυτό τον τίτλο και στην βιογραφία που έγραψε για τον ποιητή). Η βροχή ξεκίνησε. Το ίδιο και ο Μίλτος. Ο κόσμος παρέμεινε όμως στις θέσεις του και χειροκροτούσε ρυθμικά. Και τραγουδούσε τους στίχους του κομματιού. Κάτι που γινόταν σε όλη τη διάρκεια του της βραδιάς.

Η βροχή σταμάτησε και το μεγάλο φινάλε δόθηκε, δύο κομμάτια παρακάτω, με ένα από τα πιο σπουδαία τραγούδια της ελληνικής μουσικής ιστορίας, που δεν είναι άλλο από το “Ρόζα”.

Στη σκηνή όλοι οι φυσικοί πρωταγωνιστές της βραδιάς, γιατί οι πραγματικοί ήταν οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, να ερμηνεύουν το κομμάτι που στιγμάτισε με τη φωνή του ο Δημήτρης Μητροπάνος και ο κόσμος να τους ακολουθεί.

“Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί”

Η συγκίνηση διάχυτη στο χώρο. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου χορεύει ζεϊμπέκικο και οι άλλοι χτυπούν παλαμάκια. Και δεν θα μπορούσε να κλείσει πιο όμορφα η βραδιά! Ακολούθησαν χειροκροτήματα και η υπόκλιση κράτησε λίγο παραπάνω. Για όσους ήταν εκεί αλλά και για όσους λείπουν.

Ακούστηκαν επίσης τραγούδια του Νότη Μαυρουδή, του Μάριου Τόκα, του Σωκράτη Μάλαμα και του Δημήτρη Παπαδημητρίου.