Προμηθέας Αλειφερόπουλος στο TLIFE: “Είναι καλό να ξέρουμε τα όριά μας”

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος έλειπε για δυόμισι χρόνια στο εξωτερικό, όπου συμμετείχε στην ταινία “The Two Faces of January” αλλά και στην τηλεοπτική σειρά “The Borgias” με πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Αϊρονς. Έχοντας αυτή την εμπειρία και άσβεστη την επιθυμία για να κάνει κινηματογράφο, φέτος τον συναντάμε σε μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις. Παίζει στο πλευρό της Ναταλίας Τσαλίκη στο έργο “Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς“.

Είναι μια δουλειά στην οποία έχει κάνει τη μετάφραση και έχει μεγαλύτερη εμπλοκή καθώς υπάρχει και το ιδανικό κλίμα για εκείνον. Ο ανιψιός της Μαρίας Αλιφέρη κι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νεάς γενιάς μιλάει στο TLIFE με αφορμή την παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο Θησείον.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.
Ο Κόσμε Μακ Μουν ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο, όπως και η Φλόρενς. Φίλος του συγγραφέα του έργου, Stephen Temperley. Ήταν ένας φέρελπις μουσικός όταν γνώρισε την Φλόρενς τη δεκαετία του ’30. Είχε έρθει στη Νέα Υόρκη, στην πρωτεύουσα του κόσμου, από επαρχία της Αμερικής. Με όνειρα να κάνει μια καριέρα στη τζαζ, να γίνει συνθέτης, τα τραγούδια του να γίνουν πασίγνωστα και η μοίρα έφερε μπροστά του τη Φλόρενς. Εκείνος, πιθανότητα για οικονομικούς λόγους αρχικά, επέλεξε να την ακομπανιάρει όπως του ζήτησε. Έχοντας καταλάβει προφανώς περί τίνος πρόκειται ή νομίζοντας πως έχει καταλάβει. Κατέληξε παρόλα αυτά να μείνει μαζί της 12 χρόνια. Μέχρι το τέλος της ζωής της βασικά, αυτό έχει πιο πολύ σημασία. Να κάνει πάρα πολλά ρεσιτάλ, να βγάλει πάμπολλους δίσκους μαζί της. Εν ολίγοις, σε σχέση με τα όνειρα που είχε, να εκτεθεί ανεπανόρθωτα στο σινάφι του ώστε να μην μπορεί να κάνει τίποτα άλλο μετά. Κι επέλεξε παρόλα αυτά να το κάνει. Εκεί είναι και το μεγάλο ερώτημα κι αυτό που τον απασχολεί σε αυτό το έργο, κοιτώντας πίσω στη ζωή του: “Γιατί το έκανα; Γιατί έμεινα όλα αυτά τα χρόνια με αυτή τη γυναίκα;”

Το ερώτημα παίρνει απάντηση στο έργο;
Σε ένα βαθμό, άμα δεις την παράσταση. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω, χωρίς να το χαλάω κιόλας, είναι ότι σίγουρα δεν έκατσε μόνο για τα λεφτά. Για αυτό είμαστε σίγουροι. Σίγουρα κάτι άλλο βρήκε σε αυτή τη γυναίκα. Άρα σίγουρα, αυτή η γυναίκα πέρα από φάλτσα, ψώνιο ή οτιδήποτε μπορείς να την πεις εύκολα, ήταν και κάτι άλλο, μοναδικό και ιδιαίτερο. Ένα φαινόμενο. Το οποίο προφανώς τον τράβηξε και τον κόλλησε και συμπλήρωνε κάποια κενά δικά του.

Έχεις συμμετοχή και στη μετάφραση του έργου. Γιατί επιλέξατε αυτό;
Το έργο το βρήκε η Ναταλία. Εκείνη το έφερε στον Γιάννο Περλέγκα (σ.σ. τον σκηνοθέτη) και μετά σε εμένα. Εκείνη το επέλεξε. Εμείς γιατί επιλέξαμε να το κάνουμε; Σε πρώτη ανάγνωση, θα σου πω πολύ ειλικρινά, δεν τρελάθηκα με το έργο. Με τον τρόπο που είναι γραμμένο. Μου άρεσε βέβαια η ιστορία, σε κεντρίζει. Είναι κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον σαν θέμα. Σε πρώτη, πρώτη πρώτη αίσθηση ήταν η συνεργασία που με ενδιέφερε. Με ενδιέφερε να δουλέψω με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Με τον Γιάννο έχουμε δουλέψει μαζί σαν ηθοποιοί αλλά ήθελα πολύ και στη σκηνοθεσία να δουλέψω μαζί του. Ήταν και πέρυσι να κάνουμε κάτι το οποίο δεν έγινε λόγω του χάους που επικρατεί παντού με τις παραγωγές. Με την Ναταλία δεν έχω δουλέψει και ήθελα πολύ. Την γνώριζα από το χώρο, τη συμπαθούσα πάρα πολύ και γενικά ήθελα. Οπότε το πρώτο ήταν η συνεργασία. Μετά ήταν κάτι ενστικτώδες η σχέση με το έργο, όχι κάτι πολύ λογικό. Στη συνέχεια, δουλεύοντας την μετάφραση αρχίζεις και βλέπεις άλλα πράγματα. Το κοιτάς λίγο πιο βαθιά. Κοιτάς πώς μπορεί να “κουνηθεί” λίγο από αυτό που φαινομενικά είναι. Και σίγουρα η συνεργασία με τον Γιάννο είναι… Ο Περλέγκας δεν ησυχάζει, δεν εφησυχάζεται εύκολα, δεν λέει “α, εντάξει αυτό λέει το κείμενο αυτό θα κάνουμε”. Λέει: “Δεν ξέρω τι λέει το κείμενο. Πώς είμαι σίγουρος;” Οπότε σκαλίζει και σε βάζει σαν ηθοποιό να σκαλίζεις κι εσύ. Κι εκεί αρχίζει το ενδιαφέρον. Εκεί νομίζω αρχίζει το ενδιαφέρον σε πάρα πολλά έργα που σε πρώτη ανάγνωση δεν θα τους έδινες αξία. Ειδικά αν είσαι ένας επιπόλαιος κουλτουριάρης, σίγουρα δεν θα τους έδινες αξία. Όμως, υπάρχει αξία σε πολλά πράγματα.

Το γεγονός ότι έχεις εμπλακεί στην μετάφραση σε κάνει δεθείς πιο πολύ με το έργο;
Σίγουρα!

Να έχεις μεγαλύτερη αγωνία για το πώς θα πάει…
Μπορεί. Αν και να σου πω κάτι; Πάντα εμπλέκομαι με τα έργα. Νομίζω είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που δεν έχω καταφέρει να συνδεθώ με ένα έργο. Ασχέτως αποτελέσματος. Δεν εννοώ ότι πάντα είμαι συγκλονιστικός. (γέλια)
Εννοώ ότι πάντα εμπλέκομαι και με νοιάζει. Πώς θα πάμε, τι θα γίνει, πώς θα βγει. Αλλιώς δεν έχει και πολύ νόημα, εδώ που τα λέμε. Νομίζω ότι όσο μικρότερος είναι ο πυρήνας και όσο πιο οικογενειακή κατάσταση είναι στην πρόβα κι υπάρχει αγάπη και ευγένεια κι όλα αυτά, τόσο περισσότερο σε νοιάζει. Δένεσαι με τους ανθρώπους και τελικά οι άνθρωποι μετράνε. Τα κείμενα είναι κείμενα, οκ. Είναι η βάση για τα πάντα -κι εμένα η θεατρική μου ανατροφή αυτή είναι, ότι το κείμενο είναι πάνω απ’ όλα- παρόλα αυτά, τα κείμενα είναι νεκρά αν δεν τους δώσουν ζωή οι άνθρωποι. Επειδή οι συνεργασίες μετράνε πιο πολύ απ’ όλα, νομίζω αυτό, όταν αρχίζεις και αγαπάς τον παρτενέρ σου, αγαπάς τον σκηνοθέτη σου, είναι αμοιβαία αυτά και υπάρχει και σεβασμός τότε αρχίζουν και σε νοιάζουν πολύ περισσότερο τα πράγματα. Γιατί θες αυτό που νιώθεις κι αυτό το νοιάξιμο να ευοδωθεί με κάποιον τρόπο κι εκεί αρχίζεις να νοιάζεσαι πραγματικά.

Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία.
Ναι! Νομίζω ότι είναι σπάνιο πράγμα. Εγώ βέβαια δουλεύω 12 χρόνια, δεν είναι πολύπειρος ηθοποιός. Απλά, σε αυτά τα χρόνια, ελάχιστες φορές μου έχει συμβεί να συνδεθώ με τους ανθρώπους βαθιά και συναισθηματικά .

Το θεωρείς όμως σημαντικό;
Πολύ. Σε φάση, θα προτιμούσα να είναι η πρώτη μου προτεραιότητα αυτό από εδώ και πέρα. Έτσι το νιώθω τώρα, δεν ξέρω αν θα ισχύσει. Θεωρώ ότι είναι ένα τεράστιο κέρδος για το πιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά πάνω απ ‘όλα είναι τεράστιο κέρδος για μένα σαν άνθρωπο. Κι αυτό με νοιάζει πιο πολύ από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, να σου πω την αλήθεια.

Νιώθεις ότι παράσταση με την παράσταση γίνεσαι ολοένα και καλύτερος; Ότι ίσως καταλαβαίνεις και καλύτερα και το έργο άρα και το παίξιμό σου αλλάζει;;
Νομίζω ναι. Λέγαμε και χθες με τη Ναταλία ψάχνοντας… Γιατί οι ηθοποιοί συζητάμε. Χθες-σήμερα πώς ήταν, τι έχουμε χάσει, τι έχουμε βρει… Η επανάληψη έχει και αρνητικά πράγματα. Η επανάληψη φέρνει και κάποιους αυτοματισμούς οι οποίοι δεν είναι θεμιτοί. Από τη μία είναι θεμιτό να μην σπαταλάς πάρα πολύ ενέργεια σε μερικά πράγματα, γιατί όταν βρίσκεις τη ροή δεν σπαταλάς πια τόση ενέργεια και βγαίνει πιο αβίαστο. Και το αβίαστο είναι ωραίο για το κοινό και για σένα, φυσικά. Όμως, η επανάληψη φέρνει και κάποιους αυτοματισμούς και κάποια πράγματα που νομίζεις ότι συμβαίνουν αλλά δεν συμβαίνουν πια γιατί τα έχεις κάνει 500 φορές. Εκεί θέλει επαγρύπνηση και ο ένας με τον άλλο. Γιατί στην τελική, ο σκηνοθέτης είναι που στήνει όλο αυτό αλλά μετά μένουν μόνο οι ηθοποιοί. Οι ηθοποιοί πρέπει να κρατάνε σημειώσεις ο ένας στον άλλο και να λένε “εκεί κάτι χάθηκε, για δες”. Με αγάπη και ευγένεια. Έτσι γίνεσαι καλύτερος από παράσταση σε παράσταση.

Το έχετε αυτό σε αυτήν την παράσταση;
Ναι, προς το παρόν τουλάχιστον, το έχουμε. Εγώ νιώθω συνεχώς καλύτερα. Φυσικά και υπάρχουν οι off μέρες, πάντα στο θέατρο. Γιατί είναι ζωντανό θέαμα, δεν είναι κονσέρβα. Παρόλα αυτά, στο overall, νιώθω ότι προχωράμε και πάμε πιο βαθιά και πιο ανάγλυφα.

Το θέατρο είναι ένας χώρος που νιώθεις άνετα ή προτιμάς τον κινηματογράφο; Έχεις κάνει πρόσφατα και μία παραγωγή στο εξωτερικό.
Στο θέατρο αισθάνομαι άνετα, σίγουρα, γιατί έχω περισσότερη εμπειρία στο θέατρο. Παρόλα αυτά με ζορίζει συνήθως πιο πολύ. περνάω μεγαλύτερα σκοτάδια κάνοντας θέατρο. Μπορεί να είναι και οι συνθήκες βέβαια που το έχουν φέρει αυτό. Απλά το cinema με τρελαίνει σαν μέσο, μ’αρέσει πάρα πολύ. Δεν ξέρω πού νιώθω πιο άνετα. Στο σετ νιώθω τρομερή εγρήγορση και δημιουργικότητα. Το cinema μου αρέσει συνολικά σαν τέχνη και όχι μόνο η υποκριτική στον κινηματογράφο. Η υποκριτική στον κινηματογράφο απαιτεί μια μεγαλύτερη συγκέντρωση στον εαυτό σου. Σε αντίθεση με το θέατρο που το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συγκεντρωθείς στον παρτενέρ σου κι από εκεί να γενιούνται τα πράγματα. Στο cinema είναι πάντα καλό να ακούς τον παρτενέρ σου αλλά υπάρχει μία άλλη διαδικασία που είναι: εσύ και η κάμερα. Την οποία δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ. Αυτό είναι πιο εσωτερικό. Μου αρέσει αυτό πάρα πολύ. Ίσως το’χω κάνει και λιγότερο και για αυτό με ιντριγκάρει πιο πολύ προς το παρόν.

Άρα θα ήθελες να το ξανακάνεις.
Θέλω πάρα πολύ! Το cinema είναι κάτι που το επιδιώκω και το θέλω.

Η παραγωγή και η δουλειά στο εξωτερικό πώς ήταν;
Ήταν μοναδικές εμπειρίες αυτά που έκανα έξω. Κυρίως λόγω της κλίμακας των πραγμάτων που είναι τελείως άλλη. Ξέρεις, είναι πολύ ωραίο να σε αφήνουν να κάνεις τη δουλειά σου και να σου παρέχουν όλα τα μέσα που χρειάζεσαι, γι ανα κάνεις τη δουλειά σου απερίσπαστα. Αν αυτό το είχα στην Ελλάδα, δεν μου κάνει διαφορά να έιμαι στο εξωτερικό. Συν τοις άλλοις το να παίζεις στη μητρική σου γλώσσα -γιατί το δοκίμασα κι έχω άνεση στα αγγλικά, δεν είναι ότι πάλευα- δεν συγκρίνεται. Η μητρική σου γλώσσα είναι η μητρική σου γλώσσα. Οι τονισμοί που μπορείς να πετύχεις και η σύνθεση που μπορείς να έχεις είναι ανώτερη, σαφέστατα. Και η αλήθεια, η δική σου η προσωπική. Οπότε το ιδανικό θα ήταν καλύτερες συνθήκες εδώ.

Το ενδόμενο να φύγεις έξω; Έχουμε δει πολλούς ηθοποιούς να κάνουν δουλειές στο εξωτερικό και κάποιοι μένουν κιόλας εκεί.
Σε αυτή τη φάση που είνμαι τώρα δεν θέλω να ξαναπάω. Το έκανα. Έλειπα δύομιση χρόνια. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω να ξαναφύγω. Αν το μέλλον μου φέρει πάλι αυτή την επιθυμία θα το κάνω.
Είμαι παντρεμένος. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ και η προσωπική μου ζωή, πια. Παλαιότερα δεν με ενδιέφερε τόσο πολύ για αυτό λέω το “πια”. Οπότε, ξέρεις, είναι λίγο κοινές αποφάσεις αυτά τα πράγματα και είναι κοινές ανάγκες. Αν προέκυπτε μια τέτοια ανάγκη και από τους δύο και νιώθαμε ότι είναι καλύτερο για μας θα το έκανα. Δεν θα δυσκολευόμουν ιδιαίτερα. Τα όνειρά μου πάντα αφορούν ταινίες στο εξωτερικό και γενικά επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών. Πάντα με ενδιέφερε αυτό το πράγμα και στο θέατρο και στο cinema. Με ενδιαφέρει πολύ να απευθύνεται αυτό που κάνουμε και στο εξωτερικό και όχι μόνο να αναλώνετε στη μικρή μας χώρα. Αντίστοιχα και στο θέατρο, σιγά σιγά, με ενδιαφέρει πιο πολύ από το να κάνω κάτι που ενδιαφέρει 1.000 άτομα στην Αθήνα να ενδιαφέρει περισσότερους ανθρώπους. Όχι εύκολα ή αναγκαστικά για να εχει επιτυχία αλλά να μπορεί να ενδιαφέρει και να αφορά περισσότερο κόσμο.

Πιστεύεις ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν τα φόντα για να κάνουν πράγματα που θα βγουν και έξω και θα φανούν;
Φυσικά. Αυτό συμβαίνει ήδη. Ο κινηματογράφος μας γνωρίζει μια τρομερή άνθηση μέσα στην κρίση,. Φεστιβαλική βέβαια, το οποίο είναι αρκετά μεγάλη κουβέντα αν αρκεί. Ωραία είναι τα φεστιβάλ αλλά το θέμα είναι να βλέπει ο κόσμος αυτά που κάνεις και όχι οι κριτικοί κινηματογράφου ή άλλοι κινηματογραφιστές. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτό είναι αυταπόδεικτο. Συμβαίνει ήδη και μπορεί να γίνει κι ακόμα περισσότερο. Στο θέατρο, πιστεύω ότι είναι μεγάλο κρίμα που μέχρι τώρα είναι τόσο περιορισμένες οι παραστάσεις μα που έχουν βγει έξω. Προσωπικά, έχω παίξει σε 3-4 παραγωγές στις οποίες μας ζητούσαν από το εξωτερικό και ο εκάστοτε παραγωγός αδυνατούσε να στείλει την παράσταση. Σίγουρα έχουμε το επίπεδο αλλά δεν έχουμε την υποδομή και την οικονομική στήριξη. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να ρισκάρουν προφανώς. Πολλοί εκμεταλεύονται την κρίση. Κάτι τέτοιο υπονόησε και η Ναταλία, αν κατάλαβα καλά (σ.σ. στην συνέντευξη που έδωσε στο TLIFE και μπορείς να διαβάσεις εδώ). Εκμεταλεύονται την καραμέλα αυτή ότι είναι δύσκολα τα πράγματα, γι ανα μη ρισκάρουν τίποτα ή να βάζουν εμάς τους ηθοποιούς – που είμαστε υπάλληλοι στην τελική αλλά και το μόνο πράγμα που βλέπει ο κόσμος- στη διαδικασία να παίρνουμε εμείς οικονομικό ρίσκο χωρίς αντίστοιχες απολαβές σε επιτυχία.

Είναι από τα επαγγέλματα που έχουν μεγαλύτερο άγχος εξαιτίας αυτού. ΑΝ την επόμενη σεζόν ας πούμε θα υπάρχει δουλειά. Έχεις περάσει από τέτοια φάση;
Μέχρι τώρα είμαι τυχερός! Πάντα είχα δουλειά. Δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά. Καλή, κακή δουλειά είναι άλλο θέμα. Η δουλειά που θέλω ή δε θέλω. Για μένα το ζητούμενο και το άγχος είναι περισσότερο, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, το να βλέπω τα πράγματα… Η φετινή σεζόν είναι πάρα πολύ δύσκολη και τα θέατρα δεν πάνε πάρα πολύ καλά.
Γενικά τα χρόνια της κρίσης το θέατρο πήγε καλά αλλά σε αυτή τη σεζόν φαίνεται μία πρωτοφανής πτώση.

Είχα την αίσθηση ότι τα πράγαματα είναι αλλιώς. Εγώ στη λίστα μου είχα τουλάχιστον 5 παραστάσεις που ήθελα να δω οπωσδήποτε.
Ναι αλλά σκέψου να υπάρχουν 1.500. Οι 5 που λες δεν είναι τίποτα κι όταν γράφονται άρθρα “100 παραστάσεις που πρέπει να δέιτε φέτος”. ΠΟιος θα δει 100 παραστάσεις και γιατί να τς δει; Είμαι σίγουρος ότι δεν αξίζουν και οι 100, κόβω το κεφάλι μου. Οπότε σε αυτή την αγορά, που γίνεται αυτός ο χαμός, το θέατρο αρχίζει να δείχνει μια πρωτοφανή πτώση. Φυσικά και μπορεί να ανέβει με τη νέα χρονιά αλλά σκέψου ότι όταν οι περισσότεροι ηθοποιοί δουλεύουν πλέον με ποσοστά, να χαθούν δύο ή τρεις μήνες όπου δεν βγαίνουν χρήματα είναι καταστροφή. Διότι όλοι έχουμε οικογένειες, πρέπει να ζουύμε, να ζήσουμε από αυτό. Οπότε να σου πω το άγχος μου το πραγματικό, για να επανέλθω, είναι αν θα μπορώ να ζω εγώ και η οικογένειά μου από πράγματα που με ενδιαφέρουν πραγματικά. Εκεί εντοπίζω το άγχος μου προς το παρόν.

Αυτά που έχεις κάνει μέχρι σήμερα είναι τέτοια πράγματα. Υπάρχει κάι που να θυμάσαι πιο έντονα από τις δουλειές σου;
Υπάρχουν δουλειές που με έχουν σημαδέψει για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Το “Ξϋπνημα της Άνοιξης” ήταν σίγουρα μία τέτοια δουλειά. Η συνεργασία δηλαδή με τον Νίκο Μαστοράκη. ‘Ηταν η πρώτη φορά που δούλεψα μαζί του και τον έχω πάρα πολύ ψηλά. Τον θεωρλω κορυφαίο σκηνοθέτη σε πανευρωπαικό και παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Έχοντας δει και έξω πολλές παραστάσεις. Και στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στην Ισπανία. Τον ξεχωρίζω πραγματικά. Αυτή η παράσταση και λόγο αυτού και επί του προσωπικού λόγω πραγμάτων που συνέβησαν μέσα εκεί είναι κάτι που με έχει σημαδέψει. Είναι όμως κι άλλες δουλειές μικρότερης εμβέλειας που κάι πήρα από αυτές και κάτι συνέβη. Οι ταινίες, όσες ταινίε έχω κάνει ήταν ξεχωριστές εμπειρίες. Έχω κάνει μόνο τρεις μεγάλου μήκους στην Ελλάδα και κάποιες μικρού οι οποίες ήταν πολύ ξεχωριστές εμπειρίες.

Κλείνοντας και ορμώμενη από την παράσταση θα σε ρωτήσω αν πιστεύεις ότι δεν είναι το ταλέντο αλλά η πίστη ενός ανθρώπου και η δουλειά που κάνει που τελικά τον ξεχωρίζουν.
Όχι, δεν το πιστεύω. Πιστεύω ότι το ταλέντο είναι απαραίτητο. Καλή η πίστη και καλή η θέληση αλλά δεν νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι κάνουμε για όλα τα πράγματα. Κι εμένα μου αρέσει πάρα πολύ ο χορός, μου αρέσουν πάρα πολύ οι παραστάσεις χορού. Μπορεί να είχα και πολύ θέληση. Δεν είμαι χορευτής. Πρέπει να το ξέρω και πρέπει να ξέρω σε τι μπορώ να είμαι καλός και σε τι όχι. Επίσης, θα ήθελα πάρα πολύ να είνμαι μαέστρος. Δε έμαθα μοτσική όταν έπρεπε άρα δεν μπορώ να γίνω μαέστρος. Σε μερικά πράγματα είναι καλό να ξέρουμε τα όριά μας κι αν ξέραμε περισσότεροι άνθρωποι τα όριά μας τότε θα υπήρχαν και πιο αρμόδιοι άνθρωποι σε αρμόδιες θέσεις. Πράγμα που είναι μεγάλο πρόβλημα, ειδικά στη χώρα μας. Μετά από αυτό, ναι, η θέληση είναι πάρα πολύ σημαντική και μακάρι περισσότεροι άνθρωποι να είχαν πίστη στον εαυτό τους, από την άλλη. Στην περίπτωση της Φλόρενς, γι’αυτό και είναι φαινόμενο και γι’αυτό και την μνημονεύουμε -δε νομίζω ότι μνημονεύουμε πολλούς φάλτσους ανθρώπους ανά την ιστορία.

Όχι πάντως για το ταλέντο της.
Όχι αλλά την μνημονεύουμε παρόλα αυτά. Ήταν μία γυναίκα που ήταν εντελώς φάλτσα και παρόλα αυτά συζητάμε για αυτήν. Γιατί; Γιατί δε λέμε απλά ήταν ένα ψώνιο τη δεκαετία του ’40; Θα’χε φύγει. Προφανώς κάτι παραπάνο είχε. Προφανώς η πίστη και η θέληση σε αυτή τη γυναίκα ήταν τόσο εξαιρετικά μεγάλες, σπάνια μεγάλες που γι’αυτό ε’ιναι φαινόμενο και γι’ αυτό την θυμόμαστε ακόμα. Εν γένει όμως όχι, δεν πιστεύω ότι φτάνει αυτό.