Συγκλονισμένο έιναι ολο το πανελλήνιο από την τραγική πρωινή είδηση. Ένα δεκάχρονο αγόρι έχασε τη ζωή του, το πρωί στη Νέα Κηφισιά στο ρέμα της Χελιδονούς, όταν το I.X. αυτοκίνητο που οδηγούσε η μητέρα του, συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με σχολικό. Σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται στην εντατική του Γενικού Κρατικού η μητέρα του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το περιστατικό, επηρέασε πολλούς γονείς και στο TLIFE μίλησε η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη, για το πώς πρέπει να κέφτονται όλοι οι γονείς που πηγαίνουν καθημερινά τα παιδιά τους σχολείο, αλλά και για την τραγική μητέρα.
“Θα ήθελα καταρχήν να πω ότι η ευχή όλων μας είναι να μην συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο… Τονίζω την τραγικότητα του χαμού ενός παιδιού. Κάθε παιδί είναι το χαμόγελο του παιδιού πάνω στη γη και όταν σβήνει αυτό το χαμόγελο, ο κόσμος μας γίνεται πιο σκοτεινός.
Πραγματικά το παιδί στο αυτοκίνητο είναι μια τεράστια ευθύνη και γι ‘αυτό πρέπει να τηρούνται όλοι οι κανόνες ασφάλειας μέσα στο αυτοκίνητο αλλά και ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας. Είναι προτιμότερο να καθυστερήσουμε παρά να βάλουμε σε κίνδυνο την ζωή και την ασφάλεια του παιδιού μας. Να κάνουμε έναν καλό προγραμματισμό ώστε να είμαστε χαλαροί όταν έχουμε το παιδί στο αυτοκίνητο. Καμία βιάση, καμία πίεση, κανένα άγχος που μας κάνει να είμαστε λιγότερο προσεχτικοί. Το τραγικό ατύχημα θα πρέπει έξω από την θλίψη και την αλληλεγγύη που προκαλεί στην οικογένεια και που είναι τεράστια απώλεια, θα πρέπει να μας κάνει πιο προσεκτικούς και όχι φοβικούς ώστε να μην ξαναβάλουμε το παιδί στο αυτοκίνητο και να μας κάνει να μην ξαναπιάσουμε το τιμόνι.
Το καθετί που γίνεται θα πρέπει να το παίρνουμε με παιδαγωγικό μήνυμα. Δηλαδή ένα καμπανάκι σου ξαναλέει πρόσεχε, κάνε αυτό που πρέπει, μην εφησυχάζεις, μην θεωρείς ότι δεν συμβαίνουν αυτά. Ας μην είμαστε υπερβολικοί γενικά αλλά ας είμαστε στην προσοχή, στη συνέπεια και στην αυστηρή τήρηση των κανόνων. Δεν γίνονται κάθε μέρα ατυχήματα κι επειδή είναι ανθρώπινος παράγοντας στη μέση, αν αυτός ο παράγοντας είναι προσεχτικός τότε δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Αυτά προς τους εν γένει γονείς.
Όσο για την μητέρα που βρίσκεται στο νοσοκομείο και έχασε το παιδί της κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση της. Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ σκληρό… Αν ζήσει η μητέρα, θα έχει διπλό χτύπημα. Και τις τύψεις και τον πόνο, δεν αντέχεται αυτό ούτε ξεπερνιέται. Πάνω από όλα για τον χαμό και δεύτερον έχει ευθύνη. Κάθε ατύχημα έχει ένα μερίδιο ευθύνης κι αυτό είναι που σε συνθλίβει γιατί σκέφτεσαι αν είχα κανει διαφορετικά, αν είχα προσέξει, αν, αν, αν… Αυτό που θα πρέπει να κρατήσει αυτή τη μάνα στη ζωή, είναι ότι το παιδί της βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού, στην απόλυτη γαλήνη κι ευτυχία και δεν θέλει να βλέπει τη μαμά του να βασανίζεται. Θέλει να τη βλέπει να είναι καλά, ήρεμη, να το σκέφτεται να το κρατάει στην ψυχή της και να προχωράει. Θα πρέπει να της δίνουν κουράγιο οι άνθρωποι που είναι γύρω της. Αδέρφια, φίλοι κι οπωσδήποτε αν υπάρχουν άλλα παιδιά. Θρηνούμε, πονάμε, “πέφτουμε”, αλλά συνεχίζουμε για όσους όλους είναι ζωντανοί και για εκείνον που έφυγε.
Σίγουρα η ίδια και ολόκληρη η οικογένεια χρειάζεται τη βοήθεια ειδικού και ψυχολογική υποστήριξη. Δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει. Δεν είναι ένας παππούς, έστω ένας γονιός ή μια ασθένεια που σε προετοιμάζει. Το ατύχημα είναι το ξαφνικό και πρόκειται για ένα μικρό παιδί. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις… Θες στήριξη. Και σε κάθε ατύχημα.”
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ