Από τις ηθοποιούς που δεν χορταίνεις να συζητάς μαζί τους είναι σίγουρα η Ρένια Λουιζίδου. Έχει απίστευτο χιούμορ, είναι αφοπλιστική στις απαντήσεις της και τόσο διαθέσιμη να μιλήσετε για τα πάντα που νιώθεις ότι μιλάς στην κολλητή σου!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το TLIFE την συνάντησε κάπου ανάμεσα στα γυρίσματα της σειράς του ΑΝΤ1 αλλά και τις παραστάσεις της νέας θεατρικής δουλειάς του Θοδωρή Αθερίδη με τίτλο “Άγρια Δύση”. Η συνεργασία της με τον Θοδωρή στο θέατρο Αποθήκη, ύστερα από 25 χρόνια που τον ξέρει, είναι κάτι που την χαροποιεί ιδιαιτέρως και ο κόσμος έχει ήδη αγαπήσει το έργο. Εκτός από την παράσταση όμως θέλαμε πολλά να την ρωτήσουμε.
Θα ξύριζε το κεφάλι της για ένα ρόλο; Παρακολουθεί τούρκικε σειρές στην τηλεόραση; Θα ήθελε να παίξει στο CSI; Γίνεται έξαλλη με τις πολιτικές εξελίξεις; Τι κάνει στον ελεύθερό της χρόνο; Φυσικά, μας απάντησε σε όλα!
Έχετε ξανασυνεργαστεί με τον Θοδωρή Αθερίδη;
Έχουμε παίξει κατά καιρούς μαζί guest στην τηλεόραση. Περιέργως δεν έχουμε συνεργαστεί και λέω περιέργως γιατί είμαστε φίλοι από έφηβοι, από τη Θεσσαλονίκη και συμμαθητές στα τρία χρόνια της δραματικής σχολής. Δηλαδή μαζί βγήκαμε στο θέατρο αλλά κάπως έρχονται τα πράγματα, δεν τυχαίνει στους φίλους στη δουλειά πάντα. Παρόλα αυτά έγραψε ο Θοδωρής φέτος αυτό το έργο για να παίξουμε μαζί, την “Άγρια Δύση”. Επιτέλους καταφέραμε μετά από 25 χρόνια επαγγελματικής ζωής να βρεθούμε. Ένα έργο που ν
Πείτε μας δυο λόγια για το έργο.
Πρόκειται για μία κωμωδία που ο Θοδωρής, για πλάκα, το έχει βαφτίσει “κρητικό γουέστερν”. Αυτό είναι πρακτικά. Έχει δανειστεί τα στοιχεία του γουέστερν και τα έχει τοποθετήσει, σε ένα τοπίο που θα μπορούσε να είναι τοπίο γουέστερν, στην νότια Κρήτη. Στην ξεραΐλα των Σφακίων για την ακρίβεια.
Αυτό που χρειαζόταν ο Θοδωρής από το ύφος του γουέστερν, γιατί είναι ένα έργο που μιλάει για την Ελλάδα του σήμερα, πέρα από το αστείο που προκύπτει, είναι η ατμόσφαιρα που είναι όλα τα πράγματα οριακά, υπάρχουν αναμετρήσεις μεταξύ των προσώπων, ένταση και αγωνία μέσα σε ένα περιβάλλον διαφθοράς και παρακμής. Αυτή που είναι η κλασική ατμόσφαιρα η γουεστερνική που τα πράγματα δεν είναι ποτέ ήσυχα ακόμα κι όταν δείχνουν ήσυχα, βράζουν από κάτω. Αυτό λοιπόν το τοπίο το τοποθέτησε στα Σφακιά όπου έχουμε μία ξενοδόχα μιας πανσιόν με τα δυο της τα παιδιά, σε αθλία κατάσταση, στην Ελλάδα του σήμερα, με κομμένα τα νερά, τα τηλέφωνα, με τον άντρα της φυλακή για χρέη. Στο νότο λοιπόν της Ελλάδας εμφανίζεται ένας άνδρας από το βορρά, έρχεται από τη Σουηδία. Εδώ κάπου παίζει η αλληγορία του πράγματος, σε σχέση με αυτά που ζούμε, που ο βορράς πιέζει τον κατεστραμμένο νότο. Έρχεται λοιπόν αυτός ο άνθρωπος ο οποίος είναι ντόπιος αλλά ζει 25 χρόνια στη Σουηδία. Είναι ένας παλιός της έρωτας. Την βρίσκει σε αυτό το μαύρο χάλι, χρεοκοπημένη και τα λοιπά και μπλέκεται στη ζωή τους, της οικογένειας. Εν μέρει σαν απομηχανής Θεός για να βοηθήσει, εν μέρει σαν “εκμεταλλευτής”. Αυτό είναι ένα πράγμα που μπαλατζάρει σε όλη την διάρκεια του έργου. Δεν ξέρουμε αν αυτός ο άνθρωπος είναι για καλό ή για κακό. Τα υπόλοιπα είναι τα μυστικά της παράστασης που δεν μπορώ να πω… (γέλια) Οι αποκαλύψεις που γίνονται! Δεν είναι το επίκεντρο ερωτική ιστορία. Συμβαίνει και είναι ένας άνθρωπος από το παρελθόν της. Το θέμα είναι ότι η παρουσία αυτού του άντρα είναι η αφορμή για να βγουν κάποια πράγματα στην φόρα και να αναμετρηθούν οι ήρωες με τον εαυτό τους, με τους γύρω τους, με την αλήθεια… Κυρίως με την αλήθεια!
Σας βλέπουμε πάλι σε έναν ρόλο μητέρας, με δύο παιδιά…
Εμ, τι να έχω στην ηλικία μου; (γέλια)
Αν σας πρότειναν κάτι εντελώς διαφορετικό;
Όταν λέτε κάτι διαφορετικό; Οι μητέρες είναι ατελείωτες, τα είδη που υπάρχουν. Είναι θέμα ηλικίας, δεν είναι θέμα επιλογής. Μητέρες είναι όλες οι γυναίκες του κόσμου από μία ηλικία και μετά. Μητέρα είναι και η Μήδεια, μητέρα είναι και η Παναγιά, είναι τεράστια η ομπρέλα κάτω από την οποία μπαίνουν όλες οι γυναίκες, από μία ηλικία και ύστερα.
Στο ξεκίνημα σας παίζατε διαφορετικούς ρόλους…
Στο ξεκίνημά μου ήμουν 20 και τώρα είμαι 46. Μεγαλώνω μέσα στη δουλειά, θέλω να πω. Επόμενο δεν είναι; Αυτή είναι η φυσική πορεία, δεν έχει να κάνει με την ομοιότητα. Δεν έχει τίποτα να κάνει αυτή η μητέρα, ας πούμε, με την μητέρα που έπαιζα στην Όπερα της Πεντάρας, ούτε έχει να κάνει σε τίποτα με την μητέρα που παίζω στο σήριαλ του ΑΝΤ1, στο Αμάρτημα της Μητρός. Είναι περίπου σαν να με ρωτάτε γιατί παίζω την γυναίκα… (γέλια)
Αν σας ζητούσαν να κάνετε μία ριζική αλλαγή στην εξωτερική σας εμφάνιση για ένα ρόλο. Ας πούμε να βάψετε τα μαλλιά σας ή να τα ξυρίσετε. Θα το κάνατε;
Εξαρτάται. Κατ’ αρχήν να είναι κάτι που μπορώ να το κάνω, εννοώ πρακτικά. Εμείς εδώ δεν έχουμε ανθρώπους και επιτελεία, όπως έχουν οι Αμερικάνοι ηθοποιοί, που θα σε επαναφέρουν στην προηγούμενη κατάσταση όταν σε αλλάξουνε. Το να βάψω τα μαλλιά μου, ας πούμε, σιγά τα αυγά. Δεν το θεωρώ και καμία τρομερή αλλαγή, πολύ ευχαρίστως θα το έκανα. Το να ξυρίσω τα μαλλιά μου όμως, επειδή δεν θα μπορώ να παίξω τίποτα με ξυρισμένο το κεφάλι, μόνο αν μου καλύψουν το μετά, το τι θα κάνω με το κεφάλι γλόμπο… (γέλια) Γιατί δεν έχω την πολυτέλεια να αφοσιωθώ σε κάτι για τρεις μήνες και μετά να κάτσω σπίτι μου μέχρι να ξαναβγεί το μαλλί εν προκειμένω. Δεν θα είχα πρόβλημα στο πως θα δείξω, το πρακτικό κομμάτι είναι που θα με απασχολούσε. Αρκεί βεβαίως να υπήρχε και κάποιος επαρκής και σοβαρός λόγος, να μην γίνεται για να γίνεται, να μην γίνει δηλαδή μόνο για εντυπωσιασμό.
Η πρεμιέρα της παράστασης έχει γίνει εδώ και λίγες μέρες. Έχει ανταπόκριση στο κοινό; Ποια είναι τα πρώτα δείγματα;
Είναι πολύ ενθαρρυντικά. Καταλαβαίνουμε ότι το έργο αρέσει. Είναι πολύ ιδιαίτερο, δεν είναι μία αμιγής, αναμενόμενη κωμωδία. Αυτό έχει να κάνει με την λοξή ματιά του Θοδωρή που δεν γράφει κανονικά αναμενόμενα έργα. Δείχνει να ανταποκρίνεται πάρα πολύ καλά το νεανικό κοινό στο έργο και είναι ενθαρρυντικά πολύ ως προς το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της παράστασης. Είναι μία αρκετά μουδιασμένη χρονιά ακόμα ως προς το θέμα της προσέλευσης, αλλά αυτό αφορά το σύνολο των παραστάσεων αυτή τη στιγμή.
Πως σχολιάζεται το γεγονός ότι, φέτος, έχουν ανέβει πάρα πολλές θεατρικές παραστάσεις σε σχέση με άλλες χρονιές;
Πάρα πολλές γινόντουσαν κάθε χρόνο. Τώρα που τα τελευταία δύο χρόνια η τηλεόραση έχει εξαφανιστεί πια ως εναλλακτική λύση για τους χιλιάδες άνεργους ηθοποιούς που υπάρχουν ούτως ή άλλως και πριν από την κρίση, έχουν πολλαπλασιαστεί γιατί το θέατρο είναι ο μόνος χώρος στον οποίο μπορούμε να απορροφηθούμε. Οπότε η κρίση στο δικό μας επάγγελμα έφερε ακόμα περισσότερη παραγωγή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι όλο αυτό βιώσιμο. Είναι μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για την χώρα μας και είναι, εκ των πραγμάτων, εξαιρετικά δύσκολο και για το δικό μας επάγγελμα. Γιατί το να υπάρχουν πολλές δουλειές, δεν σημαίνει ότι αυτές οι δουλειές τα καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν οικονομικά.
Ξεκινάνε πάρα πολλές δουλειές με το “πάμε, με όσα λίγα μέσα έχουμε και ότι βγει”. Αυτό δεν καθιστά βιώσιμο ένα επάγγελμα. Το ότι το παλεύουμε, θέλω να πω, δεν σημαίνει ότι όλα πάνε καλά επειδή υπάρχουν ακόμα πολλές παραστάσεις. Έχουμε κατεβάσει στο βαθμό που μπορούμε να κατεβάσουμε το εισιτήριο ώστε να μπορούν οι παραγωγοί να το κάνουν και να μην αποσυρθούν. Πολύ δύσκολα μπορεί να φθηνύνει κι άλλο το θέατρο, θέλω να πω ότι υπάρχουν πια όλων των ειδών οι πρόσφορες. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει περίπου στο όριο του πόσο μπορεί να φθηνύνει το εισιτήριο ώστε να μπορεί ο παραγωγός του χρόνου να ξανακάνει παραγωγή. Να “βγαίνει” αυτό που λέμε, να είναι βιώσιμο και περιμένουμε όλοι με κομμένη την ανάσα να δούμε πως αυτό θα εξελιχθεί, ποιοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν την σεζόν.
Κάποιοι συνάδελφοί σας λένε αστειευόμενοι πως θα μάθουν τούρκικα για να καταφέρουν α επιβιώσουν με τόσες τούρκικες σειρές που κυριαρχούν στην τηλεόραση.
Εντάξει, αστειευόμενοι… Κοιτάξτε εμένα δεν με ενοχλούν συγκεκριμένα τα τούρκικα επειδή είναι τούρκικα. Περάσαμε φάσεις με μεξικάνικα και αργεντίνικα, δηλαδή υπήρχε και περίοδος που παιζόντουσαν 4 και 5 ισπανόφωνα στην τηλεόραση. Δεν μας πείραζε τόσο πολύ τότε επειδή αυτό δεν σήμαινε ότι η δική μας παραγωγή έχει εξαφανιστεί. Τότε παιζόντουσαν παράλληλα με αυτά που κάναμε εμείς. Τώρα, τα τούρκικα βγάζουν μάτι και τα συζητάμε γιατί έχουμε καταλήξει να έχουμε μόνο αυτά στην τηλεόραση. Καταλαβαίνετε ότι είναι καθαρά οικονομικοί οι λόγοι. Εγώ όμως δεν έχω κάτι με τους Τούρκους και τα τούρκικα δηλαδή, δεν μου λέει τίποτα από αυτή την πλευρά. Το κακό είναι να εξαφανιστεί η δική μας παραγωγή, είτε μας εκτοπίσουν Τούρκοι με φθηνές σειρές είτε μας εκτοπίσουν Βούλγαροι είτε Μεξικάνοι, το ίδιο μου κάνει. Αυτό που μου κάνει διαφορά είναι το επίπεδο που έχουν. Πρέπει να πω ότι όσο χαζές κι αν είναι οι ιστορίες, εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω κανένα από αυτά με το μελο εξωφρενικό σαπουνοπερέ που έχουν, από άποψης παραγωγής όμως είναι πολύ καλύτερα από τα μεξικάνικα και τα αργεντίνικα που βλέπαμε τόσα χρόνια. Κι εκείνα όταν παιζόντουσαν prime time μια χαρά τα βλέπανε. Αυτό που έχω να παραδεχτώ όμως είναι ότι (τα τούρκικα) έχουν ένα επίπεδο παραγωγής καλύτερο. Τότε δεν φωνάζαμε τόσο πολύ που γινόντουσαν αλλά λογικό δεν είναι; Τώρα έχουμε μόνο τούρκικα…
Να, πήρε και η ΕΡΤ κάτι εξαιρετικές σειρές αλλά δεν γυρνάει ο κόσμος να τα δει.
Εσείς βλέπετε τηλεόραση; Παρακολουθείτε αυτές τις σειρές;
Εγώ τρέχω περίπου σαν τον Βέγγο. Είναι τόσο πιεστικοί οι ρυθμοί στους οποίους δουλεύω τον τελευταίο καιρό, δεδομένου ότι έχω και το σήριαλ στην τηλεόραση, που δεν έχω παρακολουθήσει φέτος κάτι. Γενικά, αμφιβάλω αν έχει και κάτι να παρακολουθήσω συστηματικά. Βλέπω όμως τηλεόραση, δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν βλέπουν απλώς παρακολουθώ αργά τη νύχτα. Τότε μπορώ, μετά το θέατρο που επιστρέφω σπίτι μου. Οπότε περισσότερο βλέπω τα CSI, Criminal Minds και σειρές που παίζονται εκείνη την ώρα. Κοντεύω να γίνω ειδική στην ανατομία… (γέλια) Και τις εκπομπές τις ενημερωτικές και έρευνας που παίζονται ακόμα εκείνη την ώρα.
Θα θέλατε να παίξετε σε μία σειρά όπως το CSI;
Γιατί να μην ήθελα, χαζή είμαι; Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ μία εξωφρενική πιθανότητα. Από που και ως που; Που θα με βρίσκανε δηλαδή να παίξω κι εγώ θα τους έλεγα “ναι”;
Τελευταία βλέπουμε πολλούς Έλληνες ηθοποιούς να κάνουν βήματα στο εξωτερικό, έχουν αυτή την φιλοδοξία…
Κάνουν μία προσπάθεια τώρα που είναι νέοι και ξεκινάνε από την αρχή. Δεν είχα ποτέ αυτή τη λογική. Την εποχή που ξεκινούσα εγώ δεν υπήρχε αυτή η πιθανότητα, δεν υπήρχε αυτό το σκεπτικό καθόλου. Πιστεύω ότι είναι μία απόφαση που πρέπει να την πάρει κάποιος πάρα πολύ σοβαρά. Το να παίζεις κατ’ αρχήν σε μία ξένη γλώσσα είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, στα όρια του ανέφικτου. Πρέπει να ζήσεις έξω και να κατακτήσεις την γλώσσα στα όρια της μητρικής γιατί το να παίζεις δεν είναι παίρνω ένα κείμενο και το εκφωνώ. Έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτεται ο ήρωας που παίζεις κι εμείς σκεφτόμαστε στα ελληνικά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να παίξεις σε γλώσσα πέραν της μητρικής σου. Εκτός αν φτάσεις να είσαι δίγλωσσος. Αυτά τα πράγματα χρειάζονται μια επένδυση σε σπουδές, σε χρόνο, σε χρήμα. Στη δική μου εποχή ήταν αδιανόητα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό και δεν ήταν και η φιλοδοξία μου τέτοια. Μακάρι να κατάφερνα να κάνω όλα αυτά να κάνω όλα αυτά που θέλω, όπως τα θέλω στη χώρα μου. Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη!
Υπάρχει κάποια ελληνική παραγωγή που ζηλέψατε και θα θέλατε να παίξετε;
Πολύ θα ήθελα να παίζω στο “Νησί”, πολύ θα ήθελα να έχω παίξει στο “10”, στα “Εγκλήματα”, στο “Είσαι το ταίρι μου”, στο “Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς”… Σε πολλά, αλλά δεν γίνεται να παίξεις σε όλα εσύ!
Όσον αφορά την σειρά που παίζετε, πότε ξεκινάτε;
Ξεκινάει την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου και έχουμε μπει στη διαδικασία γυρισμάτων καιρό τώρα.
Φοβηθήκατε με τόσες καθυστερήσεις ότι μπορεί να μην ξεκινήσει καθόλου φέτος;
Είχαμε την διαβεβαίωση ότι θα συνεχίζουμε. Η σειρά είχε μείνει χωρίς φινάλε από πέρυσι. Δεν είχα άγχος ότι δεν θα γίνει καθόλου αλλά και σήμερα που μιλάμε δεν ξέρω για πόσα επεισόδια θα πάμε. Έχουμε ετοιμάσει κάποια και βλέποντας και κάνοντας. Είναι όλο το κλίμα τόσο ρευστό γύρω μας, είναι τέτοια η αβεβαιότητα, σε πολύ σοβαρότερα πράγματα στη χώρα μας από το αν θα πάει ένα σήριαλ, που και 100% να σε διαβεβαιώσουν ότι θα γίνει κάτι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πτωχεύσουμε, οπότε νομίζω ότι εδώ και τρία χρόνια ζούμε υπό διαρκή πίεση άγχους, αβεβαιότητας και απόλυτης ρευστότητας σε όλα. Το 100% και το “αυτό θα γίνει” δεν παίζει ακόμα κι αν στο λένε.
Μέσα σε όλο αυτό το ρευστό κλίμα που βρίσκεται ενέργεια και έμπνευση για να παίζετε; Η υποκριτική είναι κι ένα επάγγελμα που θέλει έμπνευση.
Δεν διεκδικώ τέτοιες πολυτέλειες στην συγκεκριμένη περίοδο. Προσπαθούμε ως κλάδος να επιβιώσουμε κατ’ αρχήν. Την έμπνευση, στην ανάγκη, θα την βρούμε ή την βρίσκουμε εξαιτίας των συνθηκών που ζούμε. Καμιά φορά καλλιτεχνικά έχεις περισσότερα πράγματα να πεις όταν το περιβάλλον τριγύρω κλονίζεται παρά όταν είναι εφησυχασμένο και μέσα στην ευφορία και την ευμάρεια. Απλώς καταλαβαίνω πως, εγώ πως το αισθάνομαι, για άλλα πράγματα θα είχαμε να μιλήσουμε πριν από 7 χρόνια που ζούσαμε άλλη φάση και για άλλα πράγματα έχουμε να μιλήσουμε σήμερα. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι δεν μπορούμε καλλιτεχνικά να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει γύρω μας και να ασχοληθούμε με το τι θα ήθελα να παίξω, τι ρόλος θα ήταν αυτός… Θέλω να πω με την ατομική μας φιλοδοξία. Αυτή τη στιγμή το περιβάλλον και η κατάσταση είναι πολύ μεγαλύτερα από τις ατομικές μας περιπτώσεις.
Υπάρχουν και φαινόμενα όπως αυτό με την παράσταση Corpus Cristi στο θέατρο Χυτήριο που κατέβηκε.
Δεν ξέρω την παράσταση, δεν την είδα, έπαιζα ήδη όταν ανέβηκε αλλά δεν με νοιάζει τι είχε μέσα η παράσταση, με νοιάζει ότι δεν πρέπει να κατεβαίνουν έτσι οι παραστάσεις. Επιλέγει το κοινό που θα πάει, δεν είναι παιδάκι που το παίρνεις από το χέρι για να το πας με το ζόρι στο Χυτήριο. Αν η παράσταση έπρεπε να “αποβληθεί”, θα την απέβαλε το κοινό. Δεν μπορεί με το έτσι θέλω να την αποβάλει κανένας άλλος. Είναι θλιβερό φαινόμενο για την δημοκρατία και δυσάρεστο δείγμα για την πνευματική και κοινωνική μας κατάσταση το να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να κατεβαίνει με αυτόν τον τρόπο.
Ως μητέρα, σας αγχώνουν όλα αυτά που γίνονται; Γίνεστε έξαλλη με τις πολιτικές εξελίξεις;
Νομίζω πρέπει να είσαι από τον πλανήτη Άρη για να είσαι ανέμελος και αδιάφορος απέναντι σε αυτά που γίνονται. Πολύ περισσότερο που όπως λέτε είμαι μητέρα. Θα μου ήταν και πολύ πιο εύκολο αν δεν ήμουν να το αντιμετωπίσω αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Θα μπορούσα να είμαι πιο επιθετική ή ακραία στις αποφασίσεις που παίρνω αλλά όταν έχω έναν άνθρωπο που περιμένει από μένα, το άγχος και η αγωνία είναι αυτά φορές περισσότερο. Νομίζω πρέπει να είσαι τελείως στον κόσμο σου για να μην καταλαβαίνεις και να μην επηρεάζεσαι από αυτό που συμβαίνει. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος, σε κανένα κοινωνικό στρώμα που να μην είναι μέρος αυτού του ντόμινο. 
Είστε παραδοσιακή μαμά; Όταν διαβάζει είστε από πάνω του;
Όχι, δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να είσαι ακριβώς με αυτό τον τρόπο από πάνω. Επειδή είμαι και παιδί δασκάλας, έχω αυτή την οδηγία κι από τη μαμά μου. Ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να αναλαμβάνουν μόνα τους την ευθύνη απέναντι στις υποχρεώσεις τους. Ότι ένα παιδί αν μάθει να διαβάζει μαζί σου από το δημοτικό, είναι κάτι που θα το κουβαλάει μετά για όλα τα χρόνια της ζωής του. Έχω προσπαθήσει να είναι, όσο γίνεται, ανεξάρτητος ο γιος μου σε αυτό αλλά υπάρχουν μέρες σε βοήθεια σε κάτι. Ποιος θα του την δώσει; Ο πατέρας του κι εγώ!
Όταν το πρόγραμμά σας είναι φορτωμένο, όπως αυτή την περίοδο, σας κάνει παράπονα ότι του λείπετε;
Έχει μεγαλώσει με αυτό το παράξενο πρόγραμμα. Ευτυχώς, οι μέρες αυτές που μπορεί να είναι φουλ και να λείπεις όλη την μέρα από το σπίτι εναλλάσσονται με μέρες που δεν έχεις απολύτως τίποτα και είσαι όλη την μέρα μέσα στο σπίτι. Ή αν δεν δουλέψεις στο θέατρο μία σεζόν είσαι κάθε μέρα μέσα στο σπίτι, για όλες τις ώρες. Το χαρακτηριστικό μας είναι η έλλειψη ωραρίου συγκεκριμένου και η έλλειψη ρουτίνας συγκεκριμένης. Δεν είναι αντικειμενικά έλλειψη χρόνου σε σχέση με μία γυναίκα που δουλεύει μέχρι τις 6 ή τις 7 το απόγευμα. Ο χρόνος που έχεις να διαθέσει μία γυναίκα ηθοποιός στο παιδί της είναι περισσότερος απλώς είναι πιο ακατάστατος. Εκεί βέβαια παίζει πάρα πολύ ρόλο, σε εμένα τουλάχιστον, είναι τεράστια η βοήθεια που έχω από τον άντρα μου. Προσπαθεί να κανονίζει τις δουλείες του έτσι ώστε όταν έχω εγώ τεράστιο φόρτο εργασίας να καλύπτει εκείνος την δική μου απουσία από το σπίτι.
Είναι για μένα πολύ σημαντικό να μπορεί να διαμορφώνει το πρόγραμμά του έτσι ώστε το παιδί να μην αισθάνεται ποτέ “εγκαταλελειμμένο”. Αν δεν μπορώ εγώ και έρχεται εκείνη η αποφράδα μέρα που έχω γύρισμα και μετά κατευθείαν παράσταση και θα φύγω το πρωί και θα γυρίσω το βράδυ, εκείνη την ημέρα μπορούμε να κανονίσουμε να είναι ο μπαμπάς στο σπίτι για οτιδήποτε χρειαστεί. Έχω πολύ βοήθεια και από τη μαμά μου βέβαια! Έχω ανθρώπους που με βοηθάνε αλλά δεν μπορώ να πω ότι από τη δουλειά μου, εκτός από το άστατο του ωραρίου, μου έλειψε χρόνος.
Μέσα στον πανικό της καθημερινότητας, χρόνο για τον εαυτό σας έχετε, να κάνετε πράγματα για εσάς;
Όχι, κάνω πράγματα για το παιδί μου! (γέλια) Επειδή μαζεύω κούραση από μια δουλειά που είναι ταυτόχρονα και πνευματική αλλά και σωματική, όταν λέω χρόνο για τον εαυτό μου εννοώ κυρίως χρόνο ξεκούρασης. Εντάξει, έχω βάλει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα να κάνω δυο -τρεις φορές την βδομάδα λίγο γυμναστική κι από εκεί και πέρα αυτό που κοιτάω να εξοικονομήσω είναι να βρω λίγο χρόνο να διαβάσω και για ξεκούραση. Δεν είμαι τίγκα στα χόμπι και ούτε έχω την επιθυμία στον ελεύθερό μου χρόνο να κάνω χιλιάδες άλλα πράγματα. Στον ελεύθερό μου χρόνο προσπαθώ να εξοικονομήσω τις δυνάμεις μου κυρίως. Μου λείπει πολλές φορές να μιλήσω για χαβαλέ πολύ ώρα στο τηλέφωνο με τους φίλους μου. Τέτοια πράγματα προσπαθώ να κάνω στον προσωπικό μου χρόνο, όχι τίποτα πιο special. Εμένα με ξεκουράζει να κάνω ήσυχα πράγματα, δεν μου λείπει να βγω έξω. Το αντίθετο, επειδή είμαι σε μία δουλειά που είμαι συνέχεια με πολύ κόσμο και έξω από το σπίτι, η επιθυμία μου είναι να είμαι ήρεμα και μέσα στο σπίτι όταν έχω χρόνο να διαχειριστώ για τον εαυτό μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ