Ρένια Λουιζίδου: «Αν δεν είσαι καλά στα 30 σου, γιατί να είσαι στα 40;»

Η Ρένια Λουιζίδου πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία που ξεκίνησε να προβάλλεται στους κινηματογράφους, «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», και μιλάει στο κυπριακό «Down Town» και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για τη σχέση της με το γιο της Βίκτωρα, την επιτυχία που την ακολουθεί, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, τις φοβίες της.

Πόσο έχεις αλλάξει τα τελευταία 20 χρόνια που σε γνωρίζουμε;
Νομίζω ότι έχω αλλάξει αρκετά, ότι έχω διαμορφωθεί. Αλίμονο αν έμενα η ίδια! Για μένα η αλλαγή είναι το ζητούμενο, φέρνει την εξέλιξη. Τις εμπειρίες πρέπει να τις έχουμε για να τις χρησιμοποιούμε στο μέλλον, να μας μαθαίνουν, όχι για να τις κοιτάμε. Πιστεύω ότι περιόρισα τα στραβά μου, τις ανασφάλειές μου, τα κόμπλεξ μου και έδωσα περισσότερη βάση στα θετικά. Αλλά δεν είμαι ειδική για να μιλήσω για μένα.

Ποιο γεγονός πιστεύεις ότι καθόρισε τη ζωή σου;
Αναμφισβήτητα η γέννηση του γιου μου. Όταν γίνεσαι γονιός, αυτόματα μπαίνει ένα ορόσημο στη ζωή σου ανυπέρβλητο. Τίποτε άλλο δεν το ξεπερνά. Αλλάζουν όλες οι προτεραιότητές σου και όλη σου η ζωή. Το πώς ιεραρχείς τα πράγματα, τα πάντα… Το παιδί μπαίνει πάνω απ’ όλα.

Ο γιος σου, ο Βίκτωρας, είναι 15 χρονών. Έχετε καλή επικοινωνία τώρα που βρίσκεται στην εφηβεία;
Ναι, έχουμε μία καλή και καθαρή σχέση. Σχέση ειλικρίνειας. Μιλάμε πολύ, συζητάμε, δεν είμαστε φίλοι κολλητοί αλλά έχουμε καλή επαφή.

Είσαι αυστηρή μητέρα, ελαφρώς καταπιεστική, όπως όλες σχεδόν οι Ελληνίδες μάνες;
Δεν είμαι καταπιεστική, αλλά δεν μπορώ να κρύψω το άγχος και την αγωνία μου κάποιες φορές. Στον Βίκτωρα έχουμε δώσει αρκετή ελευθερία, την οποία και σέβεται πολύ. Αλλά αν καμιά φορά βγει έξω και μου πει «μαμά θα γυρίσω στις 12», και δεν έχει έρθει μέχρι τη 1, εγώ θα ανησυχώ από τις 12.30 αν δεν μου στείλει μήνυμα ή δεν με ειδοποιήσει. Λογικό δεν είναι; Αλλά γενικά, όχι, δεν είμαι καταπιεστική.

Κρατάς ισορροπία μεταξύ των «ρόλων» της «μητέρας» και της «συζύγου»; Είσαι καλή και στα δύο;
Αχ, μακάρι να είμαι! Εύχομαι να την κρατάω αυτή τη ριμάδα την ισορροπία. Υπάρχουν μέρες που κάτι με πιάνει και θέλω να είμαι τέλεια στο σπίτι, στη δουλειά, με το παιδί, κι άλλες που είμαι «φυτό». Κάθομαι όλη μέρα με ένα βιβλίο ή στον υπολογιστή και περνούν οι ώρες. Είμαι των δύο άκρων. Ή που θα έχω φέρει το σπίτι τούμπα και θα κάνω δουλειές ή που θα είμαι «εξαφανισμένη». Παρ’ όλα αυτά, έχουμε κώδικα επικοινωνίας στην οικογένεια. Δεν είμαι ήρεμος άνθρωπος, συνήθως είμαι φασαριόζα στο σπίτι και υπερενεργητική ή αν είμαι κουρασμένη, θα είμαι σαν τον μεξικάνο σε μόνιμη «σιέστα». Δεν έχω μέτρο στη ζωή μου… Αλλά το κεφάλαιο «παιδί» αποσπά όλη μας την προσοχή και είμαστε πάντα εκεί.

Έχεις ακόμα φοβίες;
Εκατομμύρια! Κι όλες έχουν να κάνουν με την αρρώστια και το θάνατο. Δεν είναι εύκολο να αποδέχεσαι ότι έχεις πίσω σου πια το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου και μπροστά σε περιμένει το λιγότερο. Αυτή είναι η αλήθεια! Το να μεγαλώνεις, όμως, είναι πολύ όμορφο, γεύεσαι καλύτερα τις εμπειρίες. Είναι σαν ευλογία. Ο θάνατος και οι αρρώστιες είναι το τραγικό, όχι η ηλικία.

Κρίση ηλικίας δεν πέρασες ποτέ;
Όχι με μία κι έξω, αλλά σταδιακά. Λειτούργησε το ένστικτο αυτοσυντήρησης κι έβαλα τον αυτό μου να μην ανταγωνίζεται κάτι που θα είναι σίγουρα χαμένος από χέρι. Το δούλεψα μέσα μου σιγά-σιγά. Δεν πέρασα υπαρξιακό! Απλά αποδεχόμουν τη φυσική ροή.

Οι γυναίκες στα 40 ή ανανεώνονται και νιώθουν 20 χρονών ή πέφτουν πολύ ψυχολογικά. Σε ποια κατηγορία ανήκεις;
Ναι, αυτό ισχύει και για τα 40 και για τα 50… Αν δεν είσαι όμως καλά στα 30 σου, γιατί να είσαι στα 40; Δεν πατάς ένα κουμπί και γίνεσαι καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος! Αν έρχεσαι με τρύπες ή κενά από τα προηγούμενα χρόνια, έτσι θα «διαβάσεις» και το θέμα της ηλικίας. Οι άνθρωποι «χτιζόμαστε» μέρα με τη μέρα.

Προσέχεις την εικόνα σου;
Όχι ιδιαίτερα! Κάνω μία δουλειά που βασίζεται στην εικόνα, περνάω φάσεις. Συνήθως βαριέμαι πολύ. Δεν το παίρνω σαν κανάκεμα, αλλά σαν δουλειά. Αν μία γυναίκα χαίρεται όταν πάει κομμωτήριο ή με το να κάνει τα νύχια της, εμένα μου φαίνεται λίγο κάπως και λέω «άντε να το κάνουμε κι αυτό». Το να περιποιούμαι τον εαυτό μου είναι καταναγκαστικό έργο, γι’ αυτό και δεν είμαι συνεπής.

Αγχώνεσαι όταν παίρνεις 2-3 κιλά παραπάνω και μπαίνεις αμέσως σε διαδικασία δίαιτας;
Από την εγκυμοσύνη και μετά έπαθα θυρεοειδή. Επομένως, ανά περιόδους, πρήζομαι και ξεπρήζομαι. Το να πάρω ένα, δύο ή τρία κιλά, μπορεί να είναι απλά ένα παιχνίδι που μου παίζει ο θυρεοειδής μου και να είναι άνευ σημασίας. Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο, γιατί ποτέ δεν με απασχολούσε το θέμα των κιλών. Όμως χρειάστηκε να αποδεχτώ ότι θα χοντραίνω και θα αδυνατίζω, ότι θα πρήζομαι και θα ξεπρήζομαι, κι αφού θα συμβαίνει, ας μη βασανίζομαι ψυχολογικά. Δεν κυνηγάω τα φαγητά, ούτε και είμαι με μία δίαιτα στο χέρι. Απλά προσέχω όσο μπορώ. Για δες, όμως, από πόσα πολλά και δύσκολα ταλαιπωρούνται καθημερινά οι γύρω μας και κρίνε τι είναι πιο σοβαρό. Όταν έπαθα το θυρεοειδή είπα στον εαυτό μου: «σκάσε τώρα, ένας θυρεοειδής είναι!». Άλλοι ζουν δράματα και θα κολλήσω εκεί;

Δουλεύεις 20 χρόνια κι όμως κάθε χρόνο είσαι στο προσκήνιο. Έχεις την πολυτέλεια να μείνεις ένα χρόνο εκτός να ξεκουραστείς;
Όχι, όχι. Ξέρεις πόσα έξοδα έχει μία οικογένεια; Και εντάξει, άστο αυτό. Φορολογικά να το δεις ξέρεις πόσα δίνουμε στις εφορία και στο κράτος; Οι φόροι είναι απίστευτοι! Δουλεύουμε γι’ αυτούς!