Αν και αρκετά νέος ο Ρένος Ρώτας καταφέρει να προχωρά με σταθερά βήματα στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης κάνοντας αρκετές σημαντικές συνεργασίες. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά “Μόλις χθες” ενώ παράλληλα συμμετέχει και στη θεατρική παράσταση ο “Κουρέας της Σεβίλλης” στο θέατρο Ακροπόλ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δισέγγονος του ποιητή Βασίλη Ρώτα και ανιψιός του Λευτέρη Βογιατζή, τρέφει βαθιά αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες, δουλεύει σκληρά καθώς μοναδικός σκοπός του είναι η συνεχής εξέλιξή του. Αρκετά ντροπαλός , με αθώο βλέμμα παραμένει προσγειωμένος και ευγενικός αλλά και προσηλωμένος στον στόχο του.
Τον συναντήσαμε σε κάποιο διάλειμμα ανάμεσα στα γυρίσμα για τη σειρά “Μόλις χθες” και τις παραστάσεις του και μας μίλησε για το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική, πως αντιμετωπίζει τη δημοσιότητα, την περίοδο της καραντίνας αλλά και την απογοήτευσή του όταν είδε έναν από τους δασκάλους του, τον Δημήτρη Λιγνάδη να προφυλακίζεται με τόσο βαριές κατηγορίες.
Ρένο, σε τι φάση σε βρίσκουμε επαγγελματικά αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο έχω ένα αρκετά γεμάτο πρόγραμμα. Η καθημερινότητα περιλαμβάνει γυρίσματα για τη σειρά “Μόλις χθες” που προβάλλεται από τον ΣΚΑΪ. Πρόκειται για μια καθημερινή σειρά σε σκηνοθετική επιμέλεια του Βασίλη Θωμόπουλου. Τα βράδια, βρίσκομαι στο θέατρο Ακροπόλ με το έργο “Ο κουρέας της Σεβίλλης” του Μπομαρσέ σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο ρόλο του Φίγκαρο.
Πόσο εύκολα συνδυάζεται η τηλεόραση με το θέατρο;
Αρκετά δύσκολα είναι η αλήθεια. Έντονο πρόγραμμα, απαιτητικό αλλά επειδή ερχόμαστε από μια χρονιά όπου δεν υπήρχε δουλειά ήταν μια ευκαιρία να γεμίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο το πρόγραμμα για να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο.
Πόσο εύκολη ήταν για σένα αυτή η περίοδος της καραντίνας;
H περίοδος αυτή είχε τα πάνω και τα κάτω της. Υπήρχαν οι πιο αισιόδοξες μέρες και άλλες πιο στενάχωρες. Κρατήθηκα με κάποιες δραστηριότητες για να μη σκουριάσω τελείως όμως σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια αρκετά δύσκολη περίοδο τόσο σε οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Το θέατρο ήταν και ένας από τους χώρους που πληγώθηκε αρκετά αφού για αρκετό καιρό δε γινόντουσαν παραστάσεις. Τώρα που έχουν ξανανοίξει τα θέατρα, πιστεύεις πως ο κόσμος φοβάται να πάει σε αυτά;
Αν μου έκανες την ίδια ερώτηση πριν ένα μήνα θα σου έλεγα όχι. Τώρα, επειδή μια πιο έντονη αρνητική αίσθηση για το πως εξελίσσεται η πανδημία και τα μέτρα που ίσως ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, έχω την εντύπωση πως ο κόσμος φοβάται να πάει να κλειστεί σε ένα χώρο. Το Ακροπόλ, είναι ένας αρκετά ανοιχτός χώρος. Τηρούνται όλα τα μέτρα, είναι όλοι με τις μάσκες καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και το συγκεκριμένο θέατρο είναι ένας αρκετά μεγάλος χώρος.
Καταλαβαίνω μεν τον άνθρωπο που είναι σπίτι του και σκέφτεται “Που να πάω να κλειστώ τώρα σε ένα θέατρο” αλλά προσωπικά, μπαίνοντας στο Ακροπόλ δε νιώθω ότι κλείνομαι σε ένα θέατρο. Αυτό είναι υπέρ μας. Από την άλλη, όπως και αν είναι ο χώρος αν κάποιος είναι τρομοκρατημένος δεν θα έρθει. Ελπίζω να μην κρατήσει πολύ αυτό γιατί πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα που είναι μια ιδιαίτερα θεατρική περίοδος και ευκαιρία να δει ο κόσμος την παράστασή μας. Περιμένω με ανυπομονησία αυτές τις μέρες.
Περισσότερο νιώθεις ο εαυτός σου στο θέατρο ή την τηλεόραση;
Νιώθω περισσότερο ο εαυτός μου όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπώ να δουλεύω μαζί τους. Προσωπικά με ξεκλειδώνουν οι άνθρωποι. Μου αρέσει εξίσου η τηλεόραση και το θέατρο και νιώθω πολύ καλά και στα δυο από εκεί και πέρα εξαρτάται από τους συνεργάτες.
Ισχυεί ότι αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός αφού είχες μπει στη δραματική;
Από το Γυμνάσιο έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός χωρίς όμως να έχω συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτό. Συμμετείχα στις θεατρικές ομάδες του σχολείου και είχα δηλώσει ότι θα γίνω ηθοποιώς – ήμουν βέβαια καλός μαθητής γι΄αυτό και πέρασα στην ΑΣΟΕΕ – αλλά η τελική συνειδητοποίηση ήρθε αφού μπήκε στη σχολή του Εθνικού. Εκεί κατάλαβα ότι είναι ένα περιβάλλον στο οποίο θέλω να υπάρχω κάθε μέρα.
Θεωρείς πως το γεγονός ότι προπάππους σου ήταν ο ποιητής Βασίλης Ρώτας και θείος σου ο Γιάννης Βογιατζής έπαιξε ρόλο στο να ασχοληθείς και εσύ με το θέατρο;
Αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να πω με σιγουριά γιατί θα σήμαινε πως και η αδερφή μου που μεγάλωσε στο ίδιο περιβάλλον, με τα ίδια ερεθίσματα θα ακολουθούσε την ίδια κατεύθυνση. Προφανώς κάτι άλλο είναι που κάνει τη διαφορά. Τα ερεθίσματα βοηθάνε στο να μπορείς να συμμετέχεις σε καλλιτεχνικούς διαλόγους, να μιλάς για μουσική, για θέατρο, για συγγραφείς, για ποίηση. Σε αυτό το κομμάτι είχα μια ευκολία γιατί όντως μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που συζητούσαν για την Τέχνη και είχα δει θέατρο από μικρός. Αυτό που όμως καθιέρωσε τον καλλιτεχνικό μου στόχο είναι κάτι άλλο που δεν το έχω εντοπίσει.
Θυμάσαι την πρώτη παράσταση που είδες:
Φυσικά. Πρέπει να ήμουν 3-4 χρονών. Με είχαν πάει στην Επίδαυρο οι γονείς μου να δούμε τις “Όρνιθες”, την αναβίωση της παράστασης του Κάρολου Κουν. Ήταν πολύ ωραίο, έχω ακόμα εικόνες στο πίσω μέρος του μυαλού μου και από την Επίδαυρο αλλά και από την ίδια την παράσταση.
Οι ηθοποιοί είναι ένα επάγγελμα που φλερτάρει μονίμως με την ανασφάλεια για το αν θα έχουν δουλειά και την επόμενη μέρα. Υπήρξε ποτέ στιγμή που να σκέφτηκες να ασχοληθείς και με κάτι άλλο λόγω αυτής της ανασφάλειας;
Νομίζω είμαι από τους τυχερούς γιατί αμέσως μετά την αποφοίτησή μου είχα επαγγελματική αποκατάσταση κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το μόνο διάστημα που έμεινα χωρίς δουλειά είναι η περίοδος της καραντίνας. Εκεί είχα μπει σε μια διαδικασία να σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσα να κάνω είτε αυτό ήταν κοντά στο επάγγελμά μου είτε τελείως άσχετο. Δε θα είχα πρόβλημα να ασχοληθώ με κάτι άλλο προσωρινά προκειμένου να έχω τα προς το ζην.
Η απότομη αναγνωρισιμότητα που κέρδισες από την πρώτη σου δουλειά σε σόκαρε ή ήταν κάτι που διαχειρίστηκες εύκολα;
Δεν περίμενα καθόλου όλο αυτό που έγινε. Δεν είχα καμία αίσθηση του τι θα πει αναγνωρισιμότητα και τις συνέπειες που αυτή έχει αλλά δε μπορώ να πω ότι με σόκαρε κιόλας. Είμαι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζω με ψυχραιμία όλες τις καταστάσεις της ζωής. Το βίωσα όλο ως ένα κύμα αγάπης για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που πέτυχε εκείνη η ομάδα.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να ταράξει αυτή σου την ψυχραιμία;
Δε νομίζω. Είμαι πάντα έτσι. Επιδιώκω την ηρεμία και την ψυχραιμία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Δεν έχει βρεθεί ποτέ κάτι που να με βγάλει εκτός εαυτό. Μπορεί μεν να έχω θυμώσει, μπορεί να έχω εκνευριστεί αλλά να βγω εκτός εαυτού ή να θολώσω δεν έχει γίνει ποτέ.
Ένα από τα “κακά” της αναγνωρισιμότητας είναι ότι πολλές φορές μπορεί να μπει στο στόχαστρο και η προσωπική σου ζωή. Αυτό είναι κάτι που σε ενοχλεί;
Προσωπικά προσπαθώ να κάνω όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου. Ηθοποιός είμαι. Ρόλους κατασκευάζω. Απο εκεί και πέρα, κατανοώ ότι όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο και ο κόσμος σε αγαπάει, σε έχει μάθει και σε έχει κάθε μέρα μέσα στο σπίτι του, σε νιώθω σαν δικό του άνθρωπο. Η Ελλάδα είμαστε σαν ένα μεγάλο χωριό, είμαστε όλοι σαν μακρινά ξαδέρφια και σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια είναι λογικό να θες να μάθεις κάτι παραπάνω για τον άνθρωπό σου. Με αυτό τον τρόπο προσέγγισης δε με πειράζει να φανερώνω πράγματα ή για να το θέσω πιο σωστά δε με αφορά να κρύψω πράγματα. Δεν έχω κάτι να κρύψω. Αν μαθευτεί μια ερωτική μου σχέση δε θα με πειράξει, δεν είμαι μυστικοπαθής αλλά δεν είναι κάτι που θα προβάλλω σκόπιμα για να τραβήξω πάνω μου τα φώτα.
Τους τελευταίους μήνες με το #Metoo ακούστηκαν πολλά για το θέατρο. Είδαμε πάρα πολλούς ανθρώπους να τοποθετούνται δημόσια για τα περιστατικά κακοποίησης στον χώρο. Θεωρείς ότι θα έπρεπε να ακουστούν οι φωνές όσων είχαν όντως κάτι να καταγγείλουν ή καλώς τοποθετήκαν όλοι δημόσια;
Δεν είναι κακό να μιλάνε όλοι, κακό είναι να μην ακούνε όλοι. Όταν παίρνεις την απόφαση να μιλήσεις για ένα θέμα, πρέπει να έχεις ωριμάσει αρκετά και να είσαι έτοιμος να ακούσεις και γι΄αυτό το θέμα. Το κακό – κατά τη γνώμη μου – στην όλη υπόθεση, που εν τέλει είναι μικρό γιατί θα θετικά είναι πολλά περισσότερα, είναι πως ενώ όλοι ήταν διατεθημένοι να μιλήσουν και να πουν την άποψή τους δεν θέλανε να ακούσουν.
Εσύ έχεις υπάρξει και μαθητής ενός εκ των καταγγελθέντων.
Πρωτ΄ απ’ όλα έχω συνεργαστεί με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ήταν στην σχολή την περίοδο που φοιτούσα σε αυτή.
Η δική σου εμπειρία από αυτούς ποια είναι; Aν θυμάμαι καλά, είχες δηλώσει πως μέχρι να βγουν στην επιφάνεια όλα αυτά, θεωρούσες ότι “χρωστάς” στον Δημήτρη Λιγνάδη πολλά από όσα είχες μάθει.
Είχα μάθει πολλά από αυτόν πράγματι και τον θαύμαζα.
Σε σόκαραν οι αποκαλύψεις για εκείνον;
Εννοείται. Όταν θαυμάζεις έναν άνθρωπο και τον “ακολουθείς” θέλοντας ως μαθητής να πάρεις κι άλλες γνώσεις από τον δάσκαλό σου και ξαφνικά βλέπεις αυτό το πρότυπο να καταρρέει μπροστά στα μάτια σου με έναν τόσο άσχημο τρόπο είναι σοκαριστικό.
Πιστεύεις πως υπάρχουν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που δεν έχουν δει ακόμα το φως;
Αρχικά να πω ότι δε περίμενα να φύγουν τα πρόσωπα αυτά. Δε περίμενα όταν ξέσπασε όλο αυτό ότι θα υπάρχουν τόσο μεγάλης έκτασης γεγονότα οπότε δεν ξέρω αν υπάρχουν παρόμοιες υποθέσεις.
Όταν άρχισαν να σκάνε όλες αυτές οι υποθέσεις επικοινώνησες με συναδέλφους ή συμφοιτητές τους να ρωτήσεις αν γνώριζαν για όλα αυτά;
Μιλάω κυρίως με συνομίληκούς μου. Οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν ήξεραν κάτι. Δε μπορείς να ξέρεις. Όταν δεν σε νοιάζει να μάθεις τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες και σε νοιάζει μόνο η δουλειά σου, δε μπορείς να ξέρεις τι κάνει όταν πηγαίνει σπίτι του. Συναντάω έναν άνθρωπο στο θέατρο, τον συναναστρέφομαι κατά τη διάρκεια της πρόβας, εκεί μοιραζόμαστε πράγματα και γνώσεις αλλά φεύγοντας από εκεί δε μπορώ να γνωρίζω τι κάνει. Η αίσθηση που μου δημιουργείται είναι από το 5ωρο της πρόβας ή από έναν καφέ που μπορεί να πιούμε κάποια στιγμή. Και στις δυο περιπτώσεις η αίσθηση που μου είχε δημιουργηθεί ήταν θετική αλλά όπως τελικά αποδείχθηκε έκανα λάθος.
Στο μέλλον πως φαντάζεσαι καλλιτεχνικά τον εαυτό σου;
Θα ήθελα να κάνω κινηματογράφο. Είναι κάτι που δεν έχω κάνει και θα ήθελα πολύ να βρεθώ σε μια συνολικά όμορφη δουλειά με αντίστοιχα όμορφους συνεργάτες όπως αυτούς που έχω τώρα και να δω αν και ο κινηματογράφος είναι κάτι μέσα στο οποίο μπορώ να υπάρξω.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχεις ονειρευτεί να παίξει
Ανέκαθεν ήθελα να ερμηνεύσω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να ερμηνεύσω τον ρόλο του Άμλετ αλλά αυτό νομίζω είναι λίγο δύσκολο για την ώρα. Ίσως στο μέλλον, όταν θα έχω ωριμάσει καλλιτεχνικά να μπορέσω να το κάνω. Για να είμαι ειλικρινής όμως, με ιντριγκάρει πιο πολύ η έννοια της ομάδας παρά ο ρόλος που θα ενσαρκώσω. Αν με ρώταγες πιο παλιά αν θα ήθελα να κάνω τον κόμη Αλμβαβίβα που υποδύομαι τώρα θα σου έλεγα ότι δεν είναι κάτι που με ιντριγκάρει αλλά τώρα, που βρίσκομαι στο πλευρό του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, του Φάνη Μουρατίδη, του Γιώργου Συμεωνίδη, της Νίκης Βακάλη νιώθω ότι ο ρόλος αυτός με ιντριγκάρει πάρα πολύ.
Μου δίνεις την εντύπωση ενός πολύ εσωστρεφή ανθρώπου και όλο αυτό που μου λες, ότι θες να υπάρχεις μέσα σε ομάδες μου κάνει πολύ αντιφατικό. Πόσο εύκολο είναι ένας τόσο εσωστρεφής άνθρωπος να ανοιχτεί σε μια ομάδα;
H εσωστρέφεια αφορά την προσωπική ζωή η εξωστρέφεια συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Εκεί είναι ο χώρος μου εμένα, η σκηνή. Η έκθεση πάνω στη σκηνή δε με πειράζει καθόλου. Στην προσωπική μου ζωή επιλέγω περισσότερο να αφουγκράζομαι παρά να προβάλλω. Προέρχομαι άλλωστε και από μια οικογένεια που χαρακτηρίζεται από την εσωστρέφεια. Είμαστε όλοι πολλοί ήρεμοι.
Πως σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
To προηγούμενο διάστημα αφιέρωσα αρκετό από τον χρόνο μου στην προετοιμασία για τον κλασικό Μαραθώνιο που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι κάτι που το απολαμβάνω. Πάντα κάνω προπονήσεις για το τρίαθλο. Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει πολύ να παίζω και πιάνω, κιθάρα παίζω από μικρός και τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές πλέκω.
Το πλέξιμο πως προέκυψε;
Απλά προέκυψε. Είναι κάτι που μου αρέσει και έχει και αποτέλεσμα. Σε ηρεμεί, απασχολούνται τα χέρια σου και μπορείς να κάνεις και ένα χειροποιήτο δώρο σε έναν άνθρωπο που θα έχει μεγαλύτερη αξία από το να του αγοράσεις κάτι.
Ο κόσμος στον δρόμο σε πλησιάζεις:
Κάποιες φορές ναι, κάποιες άλλες βλέπεις ότι θέλει να πλησιάσει αλλά δεν το κάνει.
Αυτό είναι κάτι που σε φέρνει σε αμηχανία;
Ανάλογα σε τι φάση βρίσκομαι και το που θα με πετύχουν. Αν είμαι με τη μπουκιά στο στόμα ή αν απλά κάνω έναν περίπατο. Συνήθως ντρέπομαι αν οι εκδηλώσεις αγάπης είναι πιο έντονες από αυτό που έχω συνηθίσει.
Η πιο ακραία εκδήλωση θαυμασμού ποια ήταν;
Νομίζω μέχρι φιλί στο μάγουλο έχουμε φτάσει και αγκαλιές. Δεν έχουμε φτάσει σε πολλές ακρότητες ίσως γιατί δεν το μεταδίδω κιόλας. Είμαι λίγο πιο μαζεμένος οπότε…
Η οικογένειά σου πως βλέπει την πορεία σου;
Είναι πάντα δίπλα μου. Με στήριξαν πολύ την χρονιά που μας πέρασε που τα πράγματα ήταν δύσκολα και από την πρώτη μέρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο είναι πάντα εκεί. Είναι ψυχραιμοι και κουλ τύποι και χαίρονται που με βλέπουν να πορεύομαι αργά και σταθερά.
Εσύ παρακολουθείς τον εαυτό σου στις σειρές που παίζεις;
Δεν τρελαίνομαι να με βλέπω αλλά παρακολουθώ για να εντοπίζω λάθη και να ξέρω τι πρέπει να διορθώσω, να ξέρω αν αυτό που φτιάχνουμε έχει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Είναι και αυτό ένα κομμάτι της δουλειάς.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
(H φωτογράφηση πραγματοποιήθηκε στη Στοά Καϊρη)
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ