Σ. Καρύδη: “Δεν με απασχόλησε ποτέ ο γάμος και τα παιδιά”

Στην καλύτερη επαγγελματική της φάση βρίσκεται η Σμαράγδα Καρύδη. Η ηθοποιός έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες με το μιούζικαλ που έσπασε ταμεία στο Hollywood, το Chicago και νιώθει πολύ ευτυχισμένη! Μιλώντας στο περιοδικό Down Town της Κύπρου αναφέρεται στην οικονομική κρίση, για το θέατρο, το πέρασμα του χρόνου και την οικογένεια…

Αν έρχονταν άτομα έξω από το «Παλλάς» για να διαμαρτυρηθούν για την παράσταση που ανεβάζετε επειδή «προσβάλλεται το θρησκευτικό και εθνικό τους συναίσθημα», όπως συνέβη πριν από λίγες μέρες στο «Χυτήριο», πώς πιστεύεις ότι θα αντιδρούσες;
Τις παραστάσεις που δεν μας αρέσουν δεν πάμε να τις παρακολουθήσουμε. Και τα βιβλία με τα οποία δεν συμφωνούμε, δεν τα καίμε στην πλατεία. Εγώ αυτό ξέρω ότι γίνεται στη δημοκρατία. Γενικά, πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που τη βία – την οποία έχει ο κάθε ένας μας μέσα του – δεν μπορούν να τη διαχειριστούν και έχουν ανάγκη μια ιδεολογία για να την εκφράσουν. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει ιδεολογία πίσω από αυτό. Υπάρχει μόνο βία η οποία βρίσκει μια ιδεολογία για να εκφραστεί, γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί μόνη της.

Η οικονομική κρίση πώς σε επηρέασε προσωπικά;
Είμαι από τους τυχερούς που δεν κινδυνεύω άμεσα, έχω περιθώριο – αλλά δεν θα ’χω για πολύ ακόμα, γιατί δεν έχω βγάλει λεφτά που δεν τελειώνουν ποτέ αν δεν αρχίσουν οι δουλειές να «τρέχουν» και να γίνονται πράγματα όπως παλιά. Ωστόσο, γενικά έχω περιορίσει πολλά από τα έξοδα που έκανα, κοιτάω για παράδειγμα τις τιμές στα σουπερμάρκετ και σκέφτομαι αν αυτό χρειάζεται να το πάρω ή όχι – ενώ στο παρελθόν ήμουν κάπως ασύδοτη σ’ αυτό. Ευτυχώς, δεν έχω πιστωτικές – τις κατήργησα πριν από 3 χρόνια – δεν έχω δάνεια ή άλλες κάρτες. Έγινα κι εγώ της λογικής «μόνο αν έχω λεφτά θα ψωνίσω», γιατί με τις πιστωτικές χάνεις τον έλεγχο. Ακόμη, όμως, κι όταν έβγαλα πιστωτικές θυμάμαι ότι δεν συνέβη επειδή εγώ το ήθελα – οι τράπεζες με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν «κυρία Καρύδη, ελάτε να σας βγάλουμε μια κάρτα!» και απαντούσα «εντάξει». Τώρα, έχω «απελευθερωθεί» από όλα αυτά και ξοδεύω μόνο όσα μπορώ και όσα έχω στο πορτοφόλι μου.

Σου λείπει η αθωότητα των 20 σου χρόνων – τότε που είχες άλλες αγωνίες, άλλα όνειρα, που ακόμη καρδιοκτυπούσες για κάθε σου πρεμιέρα;
Μα και τώρα καρδιοκτυπώ για κάθε μου πρεμιέρα! Απλά, τώρα το άγχος μου δεν με καταβάλλει και δεν με διαλύει, ενώ παλιά αυτό δεν μπορούσα να το ελέγξω. Γενικά, δεν νοσταλγώ τα παλιά χρόνια. Μου αρέσει η κάθε περίοδος της ζωής μου – και αυτή η συγκεκριμένη που ζω τώρα μου αρέσει πολύ. Ούτε νιώθω ότι τα παλιά χρόνια ήταν «αθώα» και τώρα ξαφνικά «πονήρεψαν». Κι αν ακόμη «πονήρεψαν» και έκανα εγώ προσωπικά κάποια βήματα οφείλονται στην ωριμότητα και όχι σε κάτι άλλο. Ωστόσο, αυτή η ωριμότητα που έχω τώρα δεν είναι ότι με έκανε να τα βλέπω όλα κυνικά.

Ούτε σκέφτεσαι «πώς θα είμαι όταν φτάσω στα 60»;
Το σκέφτομαι, αλλά δεν το κάνω συνέχεια. Προσπαθώ να συμβιβαστώ μ’ αυτό. Δεν μου αρέσει που θα γίνω 60, προτιμώ να είμαι 20 – όπως όλος ο κόσμος. Και να μην πεθάνουμε κιόλας, αν γίνεται (γελά). Αλλά, αφού δεν γίνεται, θέλω να συμβιβαστώ όσο το δυνατόν πιο ήρεμα με όλα αυτά και να τα πάρω μαλακά, για να μην με πιάσει τρέλα.

Λένε πως όταν οι εξωτερικές συνθήκες είναι δύσκολες, είμαστε περισσότερο ανοιχτοί στον έρωτα ή αν είμαστε σε σχέση, αυτή δυναμώνει. Ισχύει αυτό και στη δική σου περίπτωση;
Εγώ από πάντα επένδυα γενικά στις ανθρώπινες σχέσεις – ακόμη και όταν δεν υπήρχε κρίση. Αυτό θεωρώ προτεραιότητα στη ζωή μου και δεν θεωρώ ότι η δουλειά και τα λεφτά μπορούν να σε γεμίσουν. Σε καλύπτουν, αλλά δεν σε γεμίζουν.

Και ο έρωτας αποτελούσε προτεραιότητά σου;
Νομίζω πως ναι. Τα ερωτικά μου δεν τα παραμέλησα ποτέ. Υπήρχαν φορές που δούλευα περισσότερο και πιο πολύ, αλλά αυτό το κομμάτι της ζωής μου το κρατούσα ζωντανό.

Φοβάσαι το να μείνεις μόνη ή δεν το κάνεις επί τούτου;
Κανονικά νομίζω ότι δεν φοβάμαι να μείνω και μόνη μου. Αλλά, αν κάνω ψυχανάλυση -που δεν έχω κάνει – μπορεί να δείξει ότι φοβάμαι. Ωστόσο, δεν με απασχολεί και να το ψάξω. Άλλωστε, μόνη μου μένω, υπήρξα μοναχοπαίδι και δεν έχω πρόβλημα να κάθομαι κάποιες ώρες μόνη μου στο σπίτι. Δεν κάνω παρέα με τον οποιονδήποτε απλώς για να πω «δεν είμαι μόνη».

Ακόμη και όταν χώριζες, το ξεπερνούσες εύκολα;
Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που ξεπερνά καταστάσεις και προχωρεί. Ακόμη όμως και όταν πονάς δεν είναι κακό, μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Το θέμα είναι να μη διαλυθείς, να μη γίνεις κομμάτια και στο τέλος να μην μπορείς να μαζευτείς. Εμένα δεν μου ’χει τύχει αυτό.

Πώς διαχειρίζεσαι αυτές τις στιγμές του πόνου;
Θέλω να τις μοιράζομαι. Μπορεί να μείνω για λίγο μόνη μου, αλλά θέλω μετά να το μοιραστώ, να κάνω πλάκα, να το κολάσω λίγο, να το δω με χιούμορ και να κοιτάξω την αστεία του πλευρά. Γιατί πιστεύω πολύ στην αστεία πλευρά των πραγμάτων. Είναι και θέμα οπτικής γωνίας.

Τα παιδικά σου χρόνια ήταν ευτυχισμένα;
Ήταν μια χαρά. Δεν είχαμε πολλά λεφτά, αλλά ζούσαμε κανονικά. Ευτυχισμένα χρόνια ήταν. Το μόνο που δεν μ’ άρεσε ήταν που δεν είχα αδέλφια και ήθελα παρέα στο σπίτι για να παίζω.

Έχεις ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα και στη μητέρα σου;
Τους αγαπώ πολύ. Έτσι κι αλλιώς, είναι η μόνη μου οικογένεια, δεν έχω κάνει άλλη.

Θα ήθελες ωστόσο να είχες κι άλλη οικογένεια – την κλασική εικόνα με παιδιά και σύζυγο ή σου αρκεί αυτή που ήδη έχεις;
Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ το συγκεκριμένο κομμάτι που μου λες.

Περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί