Σ. Πούμπουρας: ”Ίσως να υιοθετούσα ένα παιδί!”

Ο Σάββας Πούμπουρας, μας φανερώνει μία πλευρά του χαρακτήρα του που δεν γνωρίζαμε και μιλά για όλα χωρίς φόβο στο Down Town!

Η δημόσια εικόνα του σε σχέση με τον αυθόρμητο και ευδιάθετο χαρακτήρα του…
”Η δημόσια εικόνα μου με απασχολεί ως εκεί που πρέπει. Η υπερβολή σε όλους τους τομείς δεν είναι καλό πράγμα. Προσέχω να μη λέω ”χοντράδες” και να μην προσβάλλω κανέναν. Υπάρχουν ελάχιστες φορές όμως, που δεν το έχω καταφέρει. Γενικά δεν μου αρέσει να προσποιούμαι. Ό,τι βλέπεις, ό,τι κάνω και λέω είναι πολύτως φυσικό… Με τους άλλους είμαι πιο ελαστικός, μέχρι να ξεπεράσουν τα όρια, κάτι που συμβαίνει συχνά.

Βλέπουν την τηλεοπτική μου φιγούρα, κάνω χαβαλέ, είμαι αστείος, είμαι καρικατούρα, ΟΚ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι γελωτοποιός και στην προσωπική μου ζωή. Εκεί δηλαδή, που είμαι στο σούπερ μάρκετ και ψωνίζω, έρχεται κάποιος άγνωστος, χαχανίζοντας, με χτυπά στην πλάτη και μου λέει ”στήσου να σε βγάλω μια φωτογραφία”. Εκεί ξεπερνάς το όριο. Δεν είμαι κολλητός σου. Μπορείς να μου μιλήσεις ευγενικά. Είμαι δεκτικός, αλλά όχι έτσι. Όταν συμβαίνει αυτό, γίνομαι πιο κοφτός. Μπορεί να μην τους αρέσει, αλλά εκείνη τη στιγμή πρέπει να το πω, αυτό μου βγαίνει.”

Στα 15 του ήταν διαφορετικός από τα σημερινά παιδιά…
”Βάβαια. Εμείς πηγαίναμε διακοπές με τους γονείς μας μέχρι τα 18. Εγώ έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου διακοπές μόνος μου στα 17. Ήταν αλλιώς τότε. Πιο αθώα. Σαφώς αλλάζουν οι εποχές και οι γενιές. Δεν είναι κακό να πηγαίνουμε μπροστά, αλλά η ηθική δεν πρέπει να χαθεί. Και αυτό ξεκινά από το σπίτι και το σχολείο. Τα παιδιά πρέπει να παραμένουν παιδιά, μέχρι μια ηλικία.”

Αγαπάει πολύ τα παιδιά…
”Έχω πολλούς φίλους που έχουν παιδάκια. Τα μαζεύω στην παραλία όλα μαζί, κάνουμε κάστρα στην άμμο. Τρελαίνομαι να παίζω μαζί τους. Αυτό βέβαια, είναι βολικό, γιατί τα παιδιά δεν είναι δικά μου, που σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω σπίτι μου και θα είμαι μόνος μου. Και όχι, για την ώρα δεν είναι μες στα σχέδιά μου το να κάνω οικογένεια. Έχω πολύ συγκεκριμένες αντιλήψεις για το θέμα των παιδιών. Υπάρχουν τόσα που δεν έχουν γονείς και βρίσκονται σε ιδρύματα. Ίσως να υιοθετούσα. Είμαι κατά της εγωιστικής αντίληψης του τύπου ” το παιδί πρέπει να μου μοιάζει ή να συνεχίζω το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας”. Αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και μπορούν να δώσουν άλλη τόση.”

Στη ζωή του βάζει χαμηλό ταβάνι…

”Μου το έχουν πει… Αναρωτήσου κάτι όμως: Πόσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Πόσα; Πραγματικά ανρωτιέμαι! Πόσα λεφτά, πόσα ρούχα; Λοιπόν, σου λέω, ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν βγει και βοηθήσει πέντε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Πρόσφερε αγάπη και χαμόγελο. Παράδειγμα: Bλέπεις στο δρόμο ένα παιδάκι που σκοντάφετι και πέφτει. Κλαίει. Είναι λίγο πιο μακριά από τη μαμά του. Πηγαίνεις και το σηκώνεις, του κάνεις δυο γκριμάτσες και χαμογελά.

Δεν νιώθεις πολύ όμορφα που έχεις κάνει ένα ανθρωπάκι να χαμογελάσει; Δώσε τα ρούχα σου σε κάποιον που τα χρειάζεται. Αφού στην πραγματικότητα έχεις μια ντουλάπα που έχει τόσα πολλά και φοράς μόνο τα μισά από αυτά. Απλό είναι. Το πιο όμορφο πράγμα είναι να κάνεις έναν άνθρωπο να χαμογελάει και να του δίνεις ό,τι χρειάζεται. Μόνο ένα κότερο και 345 ζευγάρια πέδιλα μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο;”

Διάβασε περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί!