Save… Sakis!

Πραγματικά παρακολουθώ εντυπωσιασμένη όλο αυτό το διακαναλικό ξεκατίνιασμα που κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στους δέκτες μας, με αφορμή αυτή τη φορά τον Σάκη Ρουβά και την απόφασή του να ερμηνεύσει το “Αξιον Εστί”! Είμαι δε… εντελώς αποσβολωμένη απ ΄όλα αυτά που έχουν δει τα ματάκια μου και έχουν ακούσει τα αυτάκια μου, που η αυθόρμητη απάντησή μου, παύλα τοποθέτησή μου είναι… “save Sakis”!

Οχι, δεν έχω καμια διάθεση να κάνω αγιογραφία στο Σάκη Ρουβά, ούτε είμαι και καμία τρελή Ρουβίτσα που δεν… άντεξε και έσκισε τα ρούχα της για ΄κείνον! Οπως επίσης πρέπει να σου πω, πως δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να πάω να δω τον Σάκη να τραγουδάει on stage και πόσο μάλλον να ερμηνεύει το “Αξιον Εστί” του Μίκη Θεοδωράκη! Οχι γιατί είναι… μεμπτό, αλλά γιατί ο Σάκης δεν ήταν ποτέ στην κατηγορία εκείνη των καλλιτεχνών που μπορούν ν ΄ αγγίξουν την ψυχή μου, να την γαληνεύσουν, να την ταξιδέψουν.

Ομως κι από την άλλη μεριά έλεος! Ελεος με όλη αυτή την τηλε-υποκρισία που αντικρίζω αυτές τις ημέρες στα κανάλια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αίφνης μεταμορφώθηκαν οι πάντες σε υπερασπιστές του τεράστιου Μίκη Θεοδωράκη και του έργου του, λες και ο Μίκης Θεοδωράκης τους έχει ανάγκη.

Ολοι αυτοί που καθημερινά δοξάζουν την Πάολα, τον Παντελή Παντελίδη, τον Αργυρό, τον Καλίδη και όλα τα υπόλοιπα σπάνια και αξιοπερίεργα καλλιτεχνικά “φαινόμενα” της εποχής και ψηφίζουν “λουουδοπόλεμο” ή… “μαξιλαροπόλεμο” , αίφνης τους έπιασε ο πόνος για τον Μίκη Θεοδωράκη. Αλήθεια, αυτοί έχουν δικαίωμα να ομιλούν και να είναι έξαλλοι και να κατηγορούν τον Σάκη για… ιεροσυλία και για ασέβεια;

Ενα πολύτιμο έργο έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να υποτιμηθεί, όποιος κι αν προσπαθήσει να το ακουμπήσει. Ο ίδιος μπορεί να καεί, ο ίδιος μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με ένα ακριβό, καλλιτεχνικό τίμημα, όμως, το έργο αυτό δεν μπορεί να πάθει τίποτα. Θα μείνει αναλλοίωτο. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να θέλει να δοκιμαστεί και να ρισκάρει και να πληρώσει όπως ήδη σου είπα το τίμημα.

Ποιοι είμαστε όλοι εμείς που θα κρεμάσουμε τον Σάκη και τον κάθε Σάκη στο Σύνταγμα, γιατί τόλμησε να αναμετρηθεί με μεγέθη που τον ξεπερνούν! Αυτός πήρε την απόφαση, αυτός και θα χρεωθεί την όποια μεγάλη επιτυχία ή αποτυχία.

Ποιοι είμαστε εμείς που θα τραβήξουμε κόκκινες γραμμές και θα κουνήσουμε αυστηρά το δάκτυλο στον άλλο που δεν φοβάται να πειραματιστεί, που θέλει διαρκώς να προχωρά παρακάτω, να μαθαίνει, ν ΄αλλάζει, για να μην σου επαναλάβω το κλισέ αλλά τόσο ουσιαστικό πως η Τέχνη και τα όρια και δύο έννοιες εντελώς αντίθετες.

Ούτε ο ίδιος ο τεράστιος Μίκης Θεοδωράκης δεν θέλησε να τραβήξει κόκκινες γραμμές και θαρρώ πως εκεί ακριβώς πρέπει να μείνουμε όλοι.Εκεί ακριβώς τουλάχιστον μένω εγώ…

Ο πολύτιμός μας Μίκης, έστειλε μία επιστολή μέσα από την οποία είπε πολλές αλήθειες και ίσως και κάποιες αλήθειες απ ΄αυτές που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν άρεσαν.

Ανάμεσα στ ΄άλλα ανέφερε ,λοιπόν, πως ο ίδιος προτιμά μία κακή ίσως ερμηνεία, από μία απαγορευμένη ερμηνεία. Γιατί επίσης και η Τέχνη και η απαγόρευση είναι δύο έννοιες αντίθετες, όπως και οι απαγορεύσεις γενικότερα είναι επικίνδυνες σε αυτή τη ζωη!

Αλλωστε, όπως επισήμανε λίγο πιο κάτω ο Μίκης Θεοδωράκης ο καλλιτέχνης κρίνεται από τον κόσμο και από τον χρόνο, γιατί ο χρόνος είναι αυτός που έρχεται να σου αποδείξει το τι άξιζε τελικά τον κόπο και τι όχι… Ο χρόνος είναι αμείλικτος και οτιδήποτε δεν είναι αληθινό διαμάντι, αλλά λάμπει σαν… διαμάντι, γίνεται στάχτη.

Με άλλα λόγια; Οι πάντες κρίνονται στο χειροκρότημα… Εκεί αποθεώνονται ή καταποντίζονται!