Σήμερα το τελευταίο αντίο στον Νίκο Παπάζογλου

Ο Νίκος Παπάζογλου κατέληξε το πρωί της Κυριακής, στην ηλικία των 63 ετών. Εδώ και καιρό έδινε μάχη για τη ζωή του αλλά δυστυχώς δεν νίκησε. Έπασχε από καρκίνο και έκανε χημειοθεραπείες, ενώ τον τελευταίο καιρό η κατάστασή του είχε χειροτερέψει.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του TLIFE η νεκρώσιμος ακολουθεία θα γίνει σήμερα στις 16:00 στον Ιερό Ναό του Αγίου Θεράποντα στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης.

Ο Νίκος έφυγε λίγο μετά τον θάνατο του καλού του φίλου, Μανώλη Ρασούλη.

Ο Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης με το κόκκινο μαντήλι έδινε μεγάλη μάχη με το σοβαρό πρόβλημα που είχε με την υγεία του και έκανε χημειοθεραπείες στο Διαβαλκανικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Όσοι τον είχαν γνωρίσει μιλούσαν πάντα με τα καλύτερα λόγια για το ήθος και την καλοσύνη του, ενώ, ο ίδιος ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες ώρες δεν έχανε το χαμόγελό του. Η οικογένειά του ήταν στο πλευρό του τις δύσκολες ώρες που πέρασε, ενώ ολόκληρος ο καλλιτεχνικός χώρος έχει συγκλονισεί από τη μεγάλη απώλεια.

Ποιος ήταν ο Νίκος Παπάζογλου

Από τα γνήσια παιδιά της Μακεδονίας ο Νίκος Παπάζογλου, γέννημα θρέμμα Θεσσαλονίκης. Από εκεί ξεκίνησε τη συστηματική του απασχόληση με τη μουσική στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Σε ένα μικρό στούντιο γράφει τα πρώτα του τραγούδια και κάποια από αυτά τραγουδιούνται από τον Πασχάλη, τον οποίο αντικατέστησε στους OLYMPIANS για να κάνει τη στρατιωτική του θητεία!Οι αρχές της δεκαετίας του ’70 τον βρίσκουν στο Aachen της Γερμανίας με το Σαλονικιώτικο συγκρότημα ZEALOT (ΖΗΛΩΤΗΣ).

Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη το 1976. Το 1977 συμμετέχει στην παράσταση “Αχαρνής ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια”, γεγονός που τον φέρνει σε επαφή με τους Διονύση Σαββόπουλο και Μανώλη Ρασούλη. Με αφορμή αυτή την παράσταση κυκλοφορεί ο ομώτιτλος δίσκος στον οποίο επίσης συμμετείχε.

Δυο χρόνια μετά, οι τρεις τους και ο Νίκος Ξυδάκης δημιουργούν αυτό που έμελλε να αφήσει σφραγίδα στη νεοελληνική μουσική σκηνή, το δίσκο “Η εκδίκηση της Γυφτιάς” με την χαμογελαστή εικόνα του Νίκου σε πρώτο πλάνο.
“Τρελλή κι αδέσποτη”, “Κανείς εδώ δεν τραγουδά” και άλλα έντεκα κομμάτια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα.

Εχει ήδη με προσωπική εργασία και μεράκι “οικοδομήσει” το στούντιο του στην Κάτω Τούμπα, το γνωστό ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ το οποίο γίνεται γι’ αυτόν εργαλείο δημιουργίας μερικών από τα καλύτερα τραγούδια της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα.

Έπεται λοιπόν συνέχεια, το 1979 με το “ΔΗΘΕΝ” των Ξυδάκη – Ρασούλη, στο οποίο τραγουδά μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη Σοφία Διαμαντή.

Το 1983 πραγματοποιεί μερικές εμφανίσεις στο ΖΟΟΜ στην Αθήνα με την “Ταχεία Θεσσαλονίκης” που δεν είχαν την αναμενόμενη από το κοινό ανταπόκριση.

Την ίδια χρονιά συγκεντρώνει ότι είχε βγάλει από το πλούσιο υλικό της ψυχή του σε μελωδία με στίχο στο γνωστό σε όλους μας δίσκο “ΧΑΡΑΤΣΙ”. Με αυτή τη δουλειά δεν κάνει απλά μια ακόμα έκπληξη αλλά σφραγίζει την ελληνική μουσική των νεότερων χρόνων. Δίσκος σταθμός, “επηρεάζει” αρκετούς νεότερους τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η “σχολή της Σαλλονίκης”, το “ρεύμα Παπάζογλου”… Ο χαρακτηρισμός αφορά καλλιτέχνες που ακολουθούν τα χνάρια του και διδάσκονται από το ύφος του.

Στο “ΧΑΡΑΤΣΙ” ο Νίκος πάντρεψε τη ροκιά με το “αχ”, το μπαγλαμαδάκι με την ηλεκτρική κιθάρα και το τσέλο με το μπουζούκι σε ένα εκπληκτικό άκουσμα, αποδεικνύοντας πως ότι είναι γνήσιο δεν έχει όρια και κανονισμούς.

Είκοσι χρόνια μετά και το κλασσικό τραγούδι “ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ” στάζει μέλι, αγαπιέται, σκούπιζει δακρυσμένα μάγουλα και σιγοτραγουδιέται ακόμα με το ίδιο πάθος.

Όπως επίσης ο “Υδροχόος”, “Λεμόνι στην πορτοκαλιά” του Μανώλη Ρασούλη και της Βάσως Αλαγιάννη, το “Χαράτσι” του Σιμώτα (στίχος) και τα “Καρυάτιδα”, “Στάλα-στάλα”, “Με το τραγούδι”, “Ευχή”, “Χθες βράδυ”, “Πέρασα έτσι”, “Χτυπάει τηλέφωνο”.

Εκτός όμως από τις προσωπικές του δουλειές, τον συναντάμε στη “Ρεζέρβα” (1984) και στο “Ζήτω το ελληνικό τραγούδι” (1986) του Σαββόπουλου. Επίσης στο “Πότε Βούδας πότε Κούδας” δίσκος του Μ. Ρασούλη (1986) όπου τραγουδά το ομότιτλο κομμάτι. Αλλά και στο “Σείριο υπάρχουνε παιδιά” του Χατζιδάκη το 1988.
Στο δίσκο “Ολοι δικοί μας είμαστε” με τους Μ. Ρασούλη, Χ. Νικολόπουλο και Π. Τερζή και στο “Σκόρπια 1” του Μ. Ρασούλη με τη Γλυκερία.

Παράλληλα κυκλοφορούν και οι δικοί του δίσκοι “ΜΕΣΩ ΝΕΦΩΝ” το 1986 και “ΣΥΝΕΡΓΑ” το 1991. Την ίδια χρονιά 30 Σεπτέμβρη 1991 ηχογραφεί και κυκλοφορεί την “ΕΠΙΤΟΠΙΟΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ” από το θέατρο του Λυκαβηττού.
Διαχρονικές σιωπηλές επιτυχίες, τα τραγούδια των δίσκων του, “Ένα κι ένα”, “Ο μοναχός ο άνθρωπος”, “Στη ρωγμή του χρόνου”, “Φύσηξε ο Βαρδάρης”, “Καλημέρα”, “Είναι αργά”, “Απόψε σιωπηλοί”, “Δεν είμαι ποιητής”, “Νυκτερινό Α’ και Β'”, “Όμως εγώ”, “Μάτια μου” και τόσες άλλες.

Το 1995 κυκλοφορεί το “ΟΤΑΝ ΚΥΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΠΑΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΥΡΟΥΔΑ” (πουρούδα: στα κυπριακά το κλάξον του ποδηλάτου).

Η λεγόμενη «σχολή θεσσαλονίκης» είναι ουσιαστικά η «σχολή Παπάζογλου». Εκείνος άνοιξε το δρόμο, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι. Κανείς δεν ξέρει τι μέλλον θα είχαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι, αν δεν τολμούσε πρώτος ο Παπάζογλου.

Ζούσε έξω από τη Θεσσαλονίκη, σε ένα μεγάλο κτήμα κάπου ανάμεσα στο Πανόραμα και τη Θέρμη, με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά. Μιλάει με τα άλογά του, φροντίζει τα λουλούδια του και καταγράφει όπου πάει παραδοσιακά τραγούδια. Επινε μόνο με καλούς φίλους, χαμογελούσε, εγραφε τραγούδια που μιλάνε για πράγματα απλά και αληθινά που αφορούν όλους μας.