Σίσσυ Τουμάση: Συγκινεί μιλώντας για την απώλεια της μητέρας της – «Ήμουν 19 ετών, γκρέμισε όλη μου την πραγματικότητα»

Για την απώλεια της μητέρας της που έφυγε από τη ζωή σε  τροχαίο δυστύχημα όταν εκείνη ήταν μόλις 19 ετών, μίλησε η Σίσσυ Τουμάση στη συνέντευξη που παραχώρησε με αφορμή τη συμμετοχή της στη σειρά “Μαύρο Ρόδο”, στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Γιώργο Πράσινο.

Έχεις μια ιδιαίτερη προσωπική ιστορία. Μεγάλωσες με τη μητέρα σου, την οποία έχασες στα 19 σου από τροχαίο.

Οι ζωές μας είναι γεμάτες απώλειες και αυτές είναι που μας διαμορφώνουν. Η απώλεια της μητέρας μου σε αυτή την ηλικία ήταν ένα γεγονός που γκρέμισε όλη μου την πραγματικότητα. Σηματοδότησε αυτόματα το τέλος της εφηβείας μου, της ξενοιασιάς και της αθωότητας. Ήταν ένα κομβικό σημείο. Αισθάνθηκα απροστάτευτη, αντιμέτωπη με τη βία και το αναπάντεχο της ζωής.

Πρόλαβε να σε δει να μπαίνεις στη δραματική;

Όχι. Πέθανε Ιούλιο και εγώ πέρασα στη δραματική σχολή τον Σεπτέμβριο.

Πόσο εύκολο ήταν να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου;

Έπρεπε να γίνω εγώ ο γονέας του εαυτού μου, να με αγαπήσω και να προχωρήσω μόνη μου, χωρίς δικλίδα ασφαλείας. Είναι κάτι για το οποίο ποτέ δεν είσαι έτοιμος και όλοι θα το περάσουμε. Σε μένα έτυχε πολύ νωρίς. Ήταν μια επίπονη και σκληρή δοκιμασία μεταμόρφωσης. Λένε ότι η μητέρα είναι το πρόσωπο που μας αγαπάει περισσότερο από όλους. Όταν λοιπόν την χάνεις, μαθαίνεις ότι εσύ είσαι αυτός που πρέπει να σε αγαπήσεις περισσότερο. Αυτό για άλλους ενέχει μια μοναξιά, εγώ κατάφερα και το μετέτρεψα σε δύναμη. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να διαχειριστείς το πένθος. Είναι μια απώλεια που στην πραγματικότητα δεν ξεπερνιέται, επανεμφανίζεται και μαθαίνεις να ζεις μαζί της. Εγώ το αγκάλιασα, έμαθα να ζω με αυτό και προχώρησα. Όλα τα πλάσματα σε αυτή τη γη αυτό κάνουμε. Συνεχίζουμε να ζούμε με τις πληγές μας.

Πρόλαβες να της πεις όσα ήθελες;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν εκείνη πρόλαβε να μου πει αυτά που ήθελε. Η απώλεια για μένα είναι σαν μια υπερδύναμη. Είναι η γνώση του ότι όλα στη ζωή μας είναι ρευστά. Κάθε μέρα που ξυπνάμε δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Αυτό θα έπρεπε να μας καθιστά πιο ταπεινούς σε σχέση με το πως αντικρίζουμε τη ζωή, λιγότερο αλαζόνες και, το πιο σημαντικό, περισσότερο γενναιόδωρους. Γενναιόδωρους ως προς την ευγένεια, την καλοσύνη μας, το χαμόγελο μας .

Η σκέψη για μένα δεν είναι ότι ίσως ο άλλος πεθάνει, οπότε πρέπει να προλάβουμε όσα θέλουμε. Η σκέψη είναι ότι ίσως εμείς πεθάνουμε, οπότε ας δώσουμε σε αυτό τον κόσμο ό,τι καλύτερο έχουμε γι’ατί αυτό θα είναι και το αποτύπωμα που θα αφήσει η ύπαρξη μας φεύγοντας.

Δεν σου έχει τύχει να πεις «αχ, να ήσουν εδώ μαμά»;

Πολλές φορές την έχω χρειαστεί. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι είναι κοντά μου και με προστατεύει.