Σοφία Μπεκατώρου: Η εξομολόγηση για τον θάνατο της αδερφής της από καρκίνο στον εγκέφαλο – «Έφυγε σε οκτώ μήνες»

Μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε στο περιοδικό DownTown η Σοφία Μπεκατώρου.

Η χρυσή Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, μεταξύ άλλων, μίλησε, για την οικογένειά της ενώ αναφέρθηκε και σε ένα δυσάρεστο γεγονός, τον θάνατο της αδελφής της από καρκίνο.

«Στόχος μου είναι να ανακαλύψω πώς περνάει καλά η Σοφία στα 44 της. Ήμουν άνθρωπος που διασκέδαζε στα νεανικά χρόνια, ωστόσο παίρνω μεγάλη ικανοποίηση από τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι. Μου αρέσει η μουσική και η φύση και τώρα που σταμάτησα τον πρωταθλητισμό νιώθω λίγο «αναλφάβητη» σε ό,τι αφορά τη διασκέδαση μου.

Ψάχνω από την αρχή σιγά σιγά να δω τι ενδεχομένως μου αρέσει. Αφότου μοιράστηκα την ιστορία μου, συνειδητοποίησα ότι σε κάποια πράγματα δεν γνωρίζω τον εαυτό μου. Είχα χάσει τον αυτοσεβασμό μου και ήμουν πολύ σφιγμένη προσπαθώντας να αποδείξω την αξία μου σε μένα μέσα από τις επιτυχίες μου στον πρωταθλητισμό. Ακόμα και όταν είχαμε-ρεπό στεναχωριόμουν που δεν ήμουν στη θάλασσα και δεν είχα στόχο. Αυτό από ένα σημείο και μετά ήταν ψυχαναγκαστικό. Τώρα, κάνοντας reset, φτιάχνω ξανά κομμάτι κομμάτι τον εαυτό μου» εξομολογήθηκε η Σοφία Μπεκατώρου.

Πόσο χρόνο αφιερώνεις στην οικογένεια σου;

Τώρα ως μητέρα δύο παιδιών, μονογονεϊκή οικογένεια, και τον πατέρα μου που ζει μαζί μας για να μπορώ να τον φροντίζω αφού δεν υπάρχει κάποιος άλλος, δεν έχω πολύ χρόνο για τον εαυτό μου. Η οικογένεια μας έχει περάσει δύσκολα χρόνια. Τα τελευταία οκτώ χρόνια η ζωή μου είχε πολλά δυσάρεστα γεγονότα. Είμαι όμως πολύ τυχερή γιατί έχω δύο παιδιά τα οποία με καταλαβαίνουν, με στηρίζουν και περνάμε όμορφα μαζί. Στην καθημερινότητα επιδιώκω να έχουμε μια αληθινή επαφή όπου θα βλέπουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζω, αλλά και το πώς τα διαχειρίζομαι. Προσπαθώ να μιλάμε για όλα.

Μίλησες για δύσκολες στιγμές στην οικογένεια σου. Αναφέρεσαι στο χαμό της αδελφής σου;

Η αδελφή μου αρρώστησε το 2015 από καρκίνο στον εγκέφαλο και μέσα σε οκτώ μήνες πέθανε. Τότε σταμάτησα την Ολυμπιακή προετοιμασία για να είμαι στο πλευρό της. Λίγο πριν πεθάνει μου είπε ότι θέλει να επιστρέψω πίσω να αγωνιστώ. Έκανα μία προσπάθεια με νέο συναθλητή για την πρόκριση και πήραμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μόλις επέτρεψα από την πρόκριση, της το είπα και μετά εκείνη απεβίωσε. Τους επόμενους τέσσερις μήνες ο τρόπος να ισορροπήσω ήταν αποκλειστικά να κάνω ιστιοπλοΐα. Στο Ρίο ήμουν η πρώτη γυναίκα σημαιοφόρος, κάτι πολύ σημαντικό για όλες τις αθλήτριες και συνειδητοποίησα για μία ακόμα φορά πόσο μόνος είναι ένας ι αθλητής μέσα σε έναν αγώνα. Στην προετοιμασία μας σε μια . ί ολυμπιακή κατηγορία που ήταν καινούργια δεν είχαμε κρατική βοήθεια ούτε καν σε διαδικαστικά θέματα.

Οι υψηλών επιδόσεων αθλητές είναι δυστυχώς μόνοι στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Ένα χρόνο μετά έφυγε και η μητέρα μου. Δεν είναι εύκολη η ζωή, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες. Το να βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας μας βοηθά να καταλαβαίνουμε τι έχει αξία πραγματικά. Είναι άσχημο να μην εκμεταλλευόμαστε τις δυνατότητες και τα χαρίσματα μας.