Ένας ιδιαίτερος συνδυασμός Ιαπωνίας-Ελλάδας, Ανατολής-Δύσης, διαφορετικών κουλτούρων και νοοτροπίας όπως αυτά που φέρει από την παιδική του ηλικία, ο πιο αναγνωρίσιμος σεφ του «Master Chef», δεν θα μπορούσε παρά να προσελκύσει το ενδιαφέρον μιας μεγάλης μερίδας του τηλεοπτικού κοινού. Ο Σωτήρης Κοντιζάς μιλά, στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη, για τον ρόλο του κριτή και την επιτυχία του show μαγειρικής!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Όχι, δεν νομίζω ότι άλλαξε το “Master Chef”, σε σχέση με πέρσι. Ίσως να έγινε πιο γρήγορο το μοντάζ. Προσωπικά, ό,τι έκανα πέρσι, κάνω και φέτος. Δεν “φόρεσα” κάποιον “ρόλο”. Ούτε εγώ, ούτε ο Πάνος Ιωαννίδης, ούτε ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος – ούτε καν ο Δημήτρης Σκαρμούτσος που ήταν στο περσινό παιχνίδι. Μα, κι εμείς οι ίδιοι περάσαμε από casting και μας επέλεξαν με βάση αυτό που είδαν. Όταν με παρακολούθησαν κατάλαβαν ότι είμαι αυστηρός. Δεν το αρνούμαι!», λέει αναφερόμενος σε όσους αναφέρουν ότι έγινε πιο… reality.
Η κόρη σας, σας μοιάζει;
Το όνομά της είναι Αριάννα-Τσιχίρο. Η μικρή είναι δύο ετών και, ναι, έχει στοιχεία δικά μου, αλλά και της γυναίκας μου. Όπως βλέπεις, έχει πάρει τα μάτια μου (μου δείχνει με το χέρι του στην άκρη του μαγαζιού την κόρη του, που βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας της).
Ασχολείστε με τη μικρή;
Ναι, αλλά όχι όσο θα ήθελα και η γυναίκα μου, μου βάζει χέρι πολλές φορές και μου τη λέει… (γελάει). Δίκιο έχει, αλλά οι χρόνοι μας πια είναι πολύ πιεσμένοι μέσα στην καθημερινότητα. Προσπαθώ κάθε μέρα να περνάω χρόνο μαζί της. Να παίζουμε, να μιλάμε, να περνάμε ποιοτικό χρόνο. Αλλά δεν είναι κάθε μέρα εφικτό αυτό.
Της μιλάτε στα ιαπωνικά ή στα ελληνικά;
Η γυναίκα μου είναι μισή Ελληνίδα, μισή Ιταλίδα. Οπότε το παιδί ακούει ελληνικά, ιταλικά, ιαπωνικά. Ξέρεις, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει άπειρες δυνατότητες. Δεν υπάρχει θέμα να μπερδευτεί η μικρή!
Εσείς δεν μπερδευτήκατε ποτέ με δύο κουλτούρεςμέσα στο σπίτι;
Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και παντρεύτηκε τη μητέρα μου, η οποία κατάγεται από την Ιαπωνία. Γνωρίστηκαν όταν ήταν εκείνος στην Αγγλία για σπουδές. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά φύγαμε αμέσως για την Ιαπωνία, μέχρι τα δύο μου χρόνια. Έχουμε άπειρες διαφορές οι δύο λαοί. Μεγάλωσα, όμως, και με τις δύο κουλτούρες και μου είναι οικείες. Ωστόσο, νιώθω πιο κοντά στην Ελλάδα. Ας πούμε στην Ιαπωνία οι άνθρωποι είναι πιο απόλυτοι, πιο «τετράγωνοι». Εδώ είμαστε πιο εξωστρεφείς. Για παράδειγμα, αν πάει η μάνα μου στην Ιαπωνία, που έχει να πάει πέντε χρόνια, και δεν αγκαλιάσει εκείνη τη μητέρα της, η γιαγιά μου δεν θα την αγκαλιάσει. Είναι πιο εσωστρεφείς.
Στο σχολείο ξεχωρίζει ένα παιδί που μιλάει ιαπωνικά;
Στο σχολείο ξεχωρίζει κι ο ψηλός, κι ο κοντός, κι ο χοντρούλης κι εκείνος που έχει μεγάλα αυτιά. Υπάρχουν τα παρατσούκλια, έμενα με φώναζαν «φουτζίτσου» (γελάει). Τότε με πείραζε, το έπαιρνα μέσα μου. Τα παιδιά είναι σκληρά. Άθελά τους βέβαια. Δεν θα μιλήσω για ρατσισμό ή για bullying, γιατί δεν υπάρχει φυλετικός ρατσισμός σε αυτή την ηλικία, αλλά ξεχωρίζει το διαφορετικό. Μεγαλώνοντας, δεν με πείραζαν πια αυτά, αλλά μικρός έλεγα «γιατί σε μένα;». Όταν είσαι μικρός, πονάς πιο εύκολα.
Στην εφηβεία σας είχατε επιτυχία στις γυναίκες;
Όταν μπαίνεις στο πανεπιστήμιο, η όποια διαφορετικότητα, ό,τι κι αν ξεχωρίζει επάνω σου, γίνεται πλεονέκτημα. Εντάξει, κάτι γινόταν, δεν έχω παράπονο…(γελάει). Τώρα έχω το σπίτι μου, την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου, τη Δέσποινα, τα έχω όλα!
Στο σπίτι σας εσείς μαγειρεύετε;
Πλάκα κάνεις; Εννοείται πως όχι! Δεν τολμάω. Η Δέσποινα είναι εξαιρετική μαγείρισσα. Κατέχει πολύ καλά και την ελληνική και την ιταλική κουζίνα. Στο σπίτι δεν μαγειρεύω, όταν έχω χρόνο προτιμώ να κάνω άλλα πράγματα, τα οποία δεν κάνω πια λόγω έλλειψης χρόνου.
Τι θα θέλατε να κάνετε;
Να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια, να βλέπω ταινίες, να παίζω πιάνο, να βγαίνω έξω για φαγητό, να περπατάω στην Αθήνα, να κάνω ταξίδια.
Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ