Σταύρος Σβήγκος: Τι δεν ξέρουμε για τον 30χρονο ηθοποιό από το «Κάτω Παρτάλι» του Mega;

Λίγο πριν ολοκληρώσει τα γυρίσματα για τη δημοφιλή σειρά «Κάτω Παρτάλι» κάνει παράλληλα πρόβες για τον «Αίαντα» του Σοφοκλή που θα ανέβει το καλοκαίρι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με πρωταγωνιστή το Νίκο Κουρή, αλλά και την καινούρια, 3D μεγάλου μήκους, ταινία του Χρήστου Δήμα «Μαγικός καθρέφτης» (με τον Μάκη Παπαδημητρίου στο βασικό ρόλο). Δείχνει ενθουσιασμένος με όλα αυτά κι απολαμβάνει το ότι αγαπιέται απ’ το κοινό. Παράλληλα, όμως, δηλώνει πως νιώθει την ανάγκη να φορτίσει τις μπαταρίες του, κάνοντας -μετά από χρόνια- διακοπές. «Ο Αύγουστος φέτος θα είναι μόνο για μένα!», λέει ο Σταύρος Σβήγκος στο κυπριακό περιοδικό Down Town και την Ζέτα Καραγιάννη.

Πώς βρίσκει το τέλος της σεζόν τον τηλεοπτικό «Βλάση»;
Φαίνεται περισσότερο ο πραγματικός χαρακτήρας του. Γιατί πολλές πτυχές, μέχρι σήμερα, έμεναν στο σκοτάδι. Ποιος τελικά είναι ο Βλάσης;

Θα πάψει, δηλαδή, να είναι «καλό παιδί»;
Είναι όντως καλό παιδί; Ή μήπως χρησιμοποιεί αυτούς που βρίσκονται γύρω του; Τα πράγματα ζορίζουν περισσότερο για όλους, καθώς τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά.

Η σειρά είχε και φέτος τεράστια επιτυχία. Ένιωσες να πιέζεσαι απ’ αυτήν;
Καθόλου. Γιατί να πιεστώ; Ίσα – ίσα. Είναι μια ευχάριστη δουλειά κι εφόσον πάει καλά γίνεται ακόμα πιο ευχάριστη.

Έχεις δηλώσει ότι στο ξεκίνημά σου, με την ξαφνική αναγνωρισιμότητα, είχες πέσει σε κατάθλιψη…
Όλοι μας κάποιες φορές νιώθουμε την ανάγκη για «εσωτερική απομόνωση» που τελικά μας «ρουφάει» τη διάθεση και την ενέργεια. Μου συνέβη κάτι τέτοιο πριν από κάποια χρόνια, αλλά δεν ήταν σοβαρά τα πράγματα.

Δηλαδή;
Δεν μου πήρε πολύ καιρό για να βρω τις ισορροπίες μου κι ούτε έμεινα για χρόνια κλεισμένος στο σπίτι μου. Έκτοτε, έμαθα να διαχειρίζομαι ό,τι συμβαίνει.

Τι άλλο έχει αλλάξει πλέον στη ζωή σου;
Τίποτα, σε γενικές γραμμές. Ήμουν όπως και πριν μπω στον χώρο και κάνω όπως πριν τα ίδια πράγματα με τους φίλους μου. Απλώς τώρα δουλεύω περισσότερο.

Κι από άγχος;
Όλα καλά! Άγχος υπάρχει πάντα για ό,τι έχω αναλάβει, για το τι θα κάνω την επόμενη σεζόν και τι αργότερα. Με το πέρασμα του χρόνου με απασχολεί και η ξεκούραση, το να προσέχω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου. Συνήθως οι νεότεροι δεν σκεφτόμαστε τις διακοπές κι αυτό δεν είναι σωστό, γιατί όταν ζοριζόμαστε το σώμα αρχίζει να μας προδίδει.

Ξέρω πως δεν είχες τηλεόραση σπίτι σου. Εξακολουθεί να ισχύει;
Ναι. Δεν έχω αγοράσει τηλεόραση. Ενημερώνομαι για όλα και παρακολουθώ τις σειρές που θέλω μέσω του υπολογιστή και του internet.

Mε τα social media, έχεις καλή σχέση;
Όχι ιδιαίτερη. Γενικότερα, πιστεύω ότι όλα αυτά που έχουν μπει στη ζωή μας για να τη διευκολύνουν, όπως διάφορες συσκευές ή το internet, αν δεν τα χειριζόμαστε με μέτρο μας κάνουν κακό. Το μυαλό βαλτώνει. Προτιμώ, άλλωστε, να ζω στην πραγματική ζωή όσο μπορώ.

Τη σελίδα σου στο Facebook δεν τη χειρίζεσαι ο ίδιος;
Δεν έχω καμία σχέση με το Facebook και πολύ αραιά μπαίνω στο Twitter. Περισσότερο χρησιμοποιώ, τον τελευταίο καιρό, το Instagram.

Μηνύματα λαμβάνεις από θαυμάστριες;
Σε όλους δεν συμβαίνει αυτό; Σε άλλα γράφουν «μπράβο» και «συγχαρητήρια» για τη δουλειά, και σε κάποια «θα έρθω να σε δω στο θέατρο»… Ωραία είναι αυτά.

Και σ’ άλλα; Έχεις λάβει μηνύματα που σου προκάλεσαν αμηχανία;
Σε κάποια έχουν γράψει «μου αρέσεις» ή με ρωτούν πού μένω. Υπάρχουν κι αυτά.

Και πώς έχεις αντιδράσει;
Πώς αντιδρά κάποιος σ’ ένα τέτοιο ηλεκτρονικό μήνυμα; Απλώς το προσπερνάει. Δεν αντιδρά. Γιατί, τι να πεις;

Εσύ, δεν υπήρξες ποτέ ερωτευμένος με κάποιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο;
Όχι μόνο μ’ ένα, με πάρα πολλά!

Αυτό που σ’ ενθουσίαζε περισσότερο;
Η Κατερίνα Λάσπα. Ήμουν σφόδρα ερωτευμένος μαζί της για καιρό. Δεν έχανα ούτε μέρα την εκπομπή που παρουσίαζε, νομίζω στο Star. Φανατικός τηλεθεατής της και μεγάλος έρωτας…

Επιδίωξες να τη συναντήσεις;
Όχι, δεν είχα φτάσει μέχρι εκεί. Μου αρκούσε να την παρακολουθώ στην τηλεόραση.

Ούτε για να της ζητήσεις αυτόγραφο;
Ούτε. Άλλωστε ήμουν έφηβος. Όσο εύκολα συμβαίνουν αυτά, τόσο εύκολα περνάνε… Κι ούτε έτυχε να συναντηθούμε, τελικά, ποτέ.

Εσύ συνηθίζεις να δίνεις αυτόγραφα;
Αυτόγραφο «με αγάπη Σταύρος» δεν έχω δώσει ποτέ, εκτός ίσως από κάποιες φορές αδυναμίας, ανασφάλειας και «ντροπής» κυρίως απέναντι σε μεγάλους ανθρώπους. Γιατί από τη μια μου φαίνεται πολύ γλυκό να μου ζητούν να υπογράψω, αλλά απ’ την άλλη νιώθω αμήχανα.

Για ποιο λόγο;
Γιατί ούτε είμαι, ούτε νιώθω πως είμαι κάτι ιδιαίτερο, ώστε να μου ζητούν αυτόγραφα. Καταλαβαίνω πως κάποιος μπορεί να θαυμάζει τη δουλειά μου, όπως εγώ μπορεί, για παράδειγμα, να θαυμάζω τη δουλειά ενός τσαγκάρη. Σκέψου όμως να πάω να του ζητήσω αυτόγραφο. Δεν θα ήταν περίεργο;

Δεν σ’ ευχαριστεί όμως;
Φυσικά. Και κάποιες φορές συγκινούμαι πολύ. Και με τους μεγαλύτερους σε ηλικία και με τα μικρά παιδιά. Σ’ αυτά μάλιστα γράφω ευχές.

Δηλαδή;
Τους εξηγώ ότι δεν έχει σημασία το αυτόγραφο και ότι προτιμώ να τους γράψω κάτι που αν θα τύχει να βρεθεί αργότερα στα χέρια τους να τους κάνει να χαμογελάσουν. Μια ευχή που πιστεύω είναι: «Ακολούθησε τα όνειρά σου. Κι όλα θα πάνε καλά».