Συγκλονίζει η Βικτώρια Καρύδα στην πρώτη της συνέντευξη: “Αν ήμουν μαζί του, μπορεί να είχε σωθεί”

Πριν έξι μήνες, η ζωή της Βικτώριας Καρύδα άλλαξε με τον πιο τραγικό τρόπο. Ο σύζυγός της και γνωστός επιχειρηματίας Γιάννης Μακρής δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι τους στο Πανόραμα της Βούλας, βυθίζοντας σε ανείπωτη θλίψη τη ξανθιά καλλονή και τα δύο παιδάκια τους. Η σύζυγός του Ελληνοαυστραλού επιχειρηματία ανοίγει τα χαρτιά της για πρώτη φορά έξι μήνες μετά τη δολοφονία του και μιλά για όλα στην εφημερίδα “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ“: από τον έρωτα με την πρώτη ματιά και τον γάμο μέχρι τα τελευταία τρυφερά λόγια που αντάλλαξαν λίγο προτού πέσει νεκρός από τις σφαίρες πληρωμένου δολοφόνου. Ντυμένη στα μαύρα, με τα μάτια της να τρέχουν δάκρυα και τη φωνή της να πνίγεται από τους λυγμούς, η Βικτώρια Καρύδα ξεσπά: “Αν δεν πήγαινα σε αυτό το show εκείνο το βράδυ και αν ήμουν μαζί του, μπορεί να είχε σωθεί”.

Η πλήρης εξιχνίαση της δολοφονίας του Γιάννη Μακρή αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για το Ανθρωποκτονιών. Η σύντροφός του είναι ο άνθρωπος που τον ήξερε όσο λίγοι. “Ποτέ δεν μου είχε πει ότι φοβάται. Ποτέ δεν μου έδωσε περιθώριο να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Αν ήξερε ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα, εκείνος, όπως κάθε λογικός άνθρωπος, θα έπαιρνε προστασία. Κυκλοφορούσε με βεσπάκι, γιατί δεν του άρεσε να είναι στην κίνηση και δεν είχε κάποιον για προστασία. Δεν φορούσε ούτε κράνος. Ήθελε να αισθάνεται ελεύθερος και έπαιρνε και τα παιδάκια πάνω στο βεσπάκι, κάτι το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου και τον μάλωνα. Δεν φοβόταν κάτι“.

Τι αποκαλύπτει για όλα όσα έχουν ακουστεί για εκείνον και το αν βρισκόταν στο στόχαστρο κάποιων 

Καμιά σχέση με όσα ακούγονταν στις ειδήσεις. Έβγαζαν άσχημα πράγματα χωρίς να γνωρίζουν τον άνθρωπο, κάτι που θεωρώ ότι δεν είναι σωστό. Για μένα αλλά και για τους περισσότερους που τον γνώρισαν στην Ελλάδα ο Γιάννης ήταν ο καλύτερος άνθρωπος. Κανένας δεν θα πει ούτε μια κακιά λέξη.

Είναι αυτό που δεν περίμενα ποτέ. Και πιστεύω ότι ούτε ο Γιάννης το περίμενε. Γιατί έχουμε μια οικογένεια. Δεν πρέπει να προστατεύουμε την οικογένεια; Και αυτό είναι που με τρώει μέσα μου: Ποιος και γιατί… Δεν υπήρχε κάτι που να μας κάνει να φοβόμαστε. Ήμασταν χαρούμενοι, πηγαίναμε ταξίδια με τα παιδιά μας, βγαίναμε στο κέντρο της Γλυφάδας στις κούνιες και στον παιδότοπο. Ο άνδρας μου δούλευε και επέστρεφε στις 3 το μεσημέρι από τη δουλειά του.

Τα μάτια της πλημμυρίζουν δάκρυα ότι συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί και προσγειώνεται απότομα στο σήμερα: “Ο Γιάννης ήταν το καλύτερο παιδί. Ο καλύτερος άνθρωπος και όχι μόνο μέσα στην οικογένεια, αλλά και με τους φίλους του, ακόμη και με αγνώστους. Βοηθούσε τους ανθρώπους και, αν είχε πρόβλημα κάποιος, έτρεχε να του συμπαρασταθεί. Σε μένα – από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο πρόβλημα – έλεγε πάντα “Αχ αγαπούλα μου, δεν πειράζει”.

Τα τελευταία μηνύματα που αντάλλαξαν

“Στεναχωρήθηκα γιατί τα εγκαίνια του μαγαζιού έπεφταν την ίδια ημέρα με το fashion  show. Ο Γιάννης μου λέει “Αγαπούλα μου, θα είσαι μαζί μου;” και του απαντώ: “Θα τελειώσω νωρίς”. Εκείνος τότε μου λέει: “Θα φύγω από εκεί νωρίτερα για να πάμε να φάμε μαζί”. Όταν έφευγα και πήγαινα προς το κέντρο τον πήρα τηλέφωνο γιατί είχε κίνηση και μιλάγαμε για αρκετή ώρα. “Αγαπούλα μου, βρήκες χρόνο να μιλήσεις;” με ρωτά κι εγώ του λέω “έχω τόσο πονοκέφαλο”. Ήταν πέντε το απόγευμα”. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε; “Μου είπε “οκ αγαπούλα μου, ξάπλωσε και μιλάμε πιο μετά όταν τελειώσω να πάμε μαζί να φάμε. Μαζί, παρέα με τους φίλους ή οι δυο μας”. Δεν ήταν καλά και δεν ήθελε να πάει”. Σαν να μην ήθελε να βγει έξω από το σπίτι; “Δεν είχε όρεξη. Είχε πονοκέφαλο και πήρε παυσίπονο… Όταν έφυγε ο Γιάννης από τη ζωή, έλεγα μέσα μου “Αν πηγαίναμε μαζί στα εγκαίνια του μαγαζιού, μπορεί όλα να ήταν διαφορετικά.

Το μοιραίο βράδυ 

“Ήταν τρομακτικός ο τρόπος μου το έμαθα. Ήμουν στο show, βγήκα, έκανα πρώτη εμφάνιση, πήγα στα καμαρίνια να αλλάξω για να κάνω τη δεύτερη εμφάνιση και σε μια φάση μπαίνει ένας πολύ καλός μου φίλος μακιγιέρ και μου λέει: “Βικτώρια, πρέπει να φύγουμε!” Εγώ έμεινα… Εκείνη την ημέρα όταν βγήκα πρώτη φορά ένιωσα, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, ότι δεν ήμουν καλά…” Φτάνοντας στο σημείο της εκτέλεσης, η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά: “Ανέβαινα την ανηφόρα και δεν με άφηνε η Αστυνομία και οι φίλοι μου με κρατάγανε. Νευρίασα πάρα πολύ γιατί κατάλαβα τι συμβαίνει. Κατάλαβα… Μου είχε πει πριν η φίλη μου να τρέξω και ήθελα πολύ να τον δω. Δεν με αφήνανε και ήμουν πάρα πολύ θυμωμένη γιατί ήταν ο άνδρας μου και ήθελα τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω. Ήθελα να είμαι δίπλα του. Και δεν θυμάμαι… Φώναζα σαν τρελή”, καταλήγει.

Η ζωή μετά τη δολοφονία του συζύγου της

Τον πρώτο καιρό δεν ήθελα να βλέπω τον κόσμο. Μερικοί δεν έχουν τρόπους. Πώς κοιτάνε, πώς μιλάνε, πώς σε δείχνουν με το δάκτυλο. Άσχημο πολύ άσχημο. Κάποιες φορές έχω φοβηθεί πολύ για τον εαυτό μου μέσα στο σπίτι γιατί δεν ήμουν καλά. Έκλαιγα όλη την ώρα, δεν έβγαινα και τρόμαξα γιατί ζαλίστηκα και πήγα να λιποθυμήσω… Με βοήθησαν οι φίλοι μου, οι κοντινοί μου γιατί είναι πολύ τρομακτικό. Έχω τρομάξει πάρα πολύ για τον εαυτό μου…”

Διάβασε όλη τη συνέντευξη στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ που κυκλοφορεί αύριο Κυριακή