Συγκλονίζει ο Πύρρος Δήμας για τον θάνατο της γυναίκας του: “Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που σε ταπεινώνει,που εύχεσαι να έρθει ο θάνατος ως λύτρωση”

Ο Πύρρος Δήμας δε μένει πια εδώ… Βρίσκεται στην Αμερική όπου κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του. Έχει αναλάβει να προπονήσει την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών. Σε συνέντευξή του που έδωσε στη LIFO, ο μεγάλος μας Ολυμπιονίκης μιλάει για το ρατσισμό που ένιωσε τα πρώτα χρόνια που βρέθηκε στη χώρα μας, για τον πρόσφατο χαμό της αγαπημένης του συζύγου αλλά και για τα παιδιά του.

Για την γυναίκα του Αναστασία

Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που σε ταπεινώνει, σε κάνει να χάσεις την προσωπικότητα και την ελευθερία σου. Στιγμές που εύχεσαι να έρθει ο θάνατος ως λύτρωση. Το αισθανθήκατε ποτέ αυτό ή είχατε μέχρι το τέλος πίστη σε ένα θαύμα που θα νικήσει το σώμα και την αρρώστια; Η χειρότερη μορφή του καρκίνου σε σκοτώνει, αλλά κάνει και τους δικούς σου να αργοπεθαίνουν. Κοιτάζουμε πάντα τον άνθρωπο στο κρεβάτι και καλά κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, κι αυτούς που είναι γύρω από το κρεβάτι. Και αυτοί με κομμάτια ζωής το πληρώνουν όλο αυτό. Με την Αναστασία, που λέτε, εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο. Γι’ αυτό και νίκησε και τη στατιστική και έζησε πέρα από τις προγνώσεις. Δοκιμάσαμε οτιδήποτε υπήρχε, ως την τελευταία στιγμή. Και μετά άρχισε να σβήνει. Εκεί, ναι, ο θάνατος προβάλλει ως λύτρωση. Όχι για σένα που κρατάς τον σφυγμό του ανθρώπου σου, αλλά για τον ίδιο. Και μετά για τους άλλους, για την αγωνία τους. Η ζωή, ούτως ή άλλως, είχε τελειώσει. Ήταν μόνο μαρτύριο

Για τα παιδιά του

Τα παιδιά σας σε τι φάση βρίσκονται αυτήν τη στιγμή; Η Ελένη, η μεγάλη μου, κάνει μεταπτυχιακό στο Σικάγο. Ο Βίκτωρ είναι υπότροφος στο Yale, όπου και εργάζεται. Η Μαρία πέρσι τελείωσε, τώρα θα κάνει χαρτιά για υποτροφία στην Αμερική, επειδή είναι αθλήτρια της κωπηλασίας. Ο Νικόλας πάει δημοτικό και από το καλοκαίρι θα είναι στο Σικάγο με τον μπαμπά του..

Για τον ρατσισμό

Εδώ ήμουν Αλβανός, στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, μπέρδεμα. Έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που θα μπορούσα να σας διηγηθώ, αλλά, εντάξει, εγώ, ας πούμε, ήμουν τυχερός. Άλλοι έχουν περάσει και περνάνε χειρότερα. Και ξέρετε κάτι; Το θέμα δεν είναι το κάθε περιστατικό, αλλά ο μόνιμος φόβος που βάζει μέσα σου. Εγώ έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα…

Πηγή Lifo