Ο Τάκης Σπυριδάκης, ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς που έχει κάνει μικρούς και μεγάλους να “λιώσουν” στα γέλια με τις ατάκες του, δεν είναι πια εν ζωή. Ο ταλαντούχος ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή πριν από λίγες ώρες, έπειτα από μια δύσκολη και – απ’ότι φάνηκε – άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ο Τάκης Σπυριδάκης απέφευγε γενικότερα να δίνει συνεντεύξεις και να μιλά για την προσωπική του ζωή, αφού ήθελε το κοινό να τον γνωρίζει μόνο για τη δουλειά του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε μία από τις λίγες “καταθέσεις ψυχής” ο γνωστός ηθοποιός είχε δώσει συνέντευξη τον Οκτώβριο του 2017 στη Lifo και είχε αναφερθεί μεταξύ άλλων στα δύσκολα παιδικά χρόνια του στην Αίγινα αλλά και στην απόφασή του να γίνει ηθοποιός.
“Οι γονείς ήταν εντελώς αλλού, δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος και η μητέρα μου ασχολιόταν με το νοικοκυριό, άνθρωποι απλοί. Θα ήθελα πολύ περισσσότερα από αυτούς, αλλά μου έδωσαν ό,τι μπορούσαν και, το κυριότερο, δεν με εμπόδισαν να κάνω αυτό που ήθελα. Αυτό με συνόδευσε όλη μου τη ζωή και το εκτιμώ αφάνταστα. Μπορεί να μην ήξεραν τι ήταν αυτό με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ, αλλά δεν έφεραν ποτέ αντίρρηση. Μην ξεχνάμε ότι είχαν να κάνουν και με έναν γιο που «από τη μια έλεγε αυγά και από την άλλη έλεγε καλάθια.
Επειδή η οικονομική μας κατάσταση δεν ήταν καλή και δεν μπορούσαν να με συντηρήσουν, ούτε και τα βασικά, όταν έφυγα από την Αίγινα στην ηλικία των 12 ετών και ήρθα στον Πειραιά, αισθανόμουν λίγο άβολα, σαν επαίτης. Είναι ένα άσχημο συναίσθημα, που όταν είσαι έφηβος είναι πιο έντονο. Έτσι, σταμάτησα το ημερήσιο γυμνάσιο για να πάω στο νυχτερινό και αναγκάστηκα να κάνω διάφορες δουλειές για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου και να τελειώσω το σχολείο. Δεν μου έκανε κακό, αλλά πολλές φορές με έπιανε το παράπονο επειδή έβλεπα τους συμμαθητές μου σε μια πιο ήρεμη κατάσταση, ενώ εγώ αναγκαζόμουν να ξυπνάω πάρα πολύ πρωί ή να κάνω δουλειές που δεν τις πολυγούσταρα. Τις έκανα μόνο για οικονομικούς λόγους και ήταν πολύ κουραστικό σε αυτή την ηλικία.
Δεν το είχα προγραμματίσει να γίνω ηθοποιός, ούτε το είχα στο μυαλό μου. Απλώς, όταν βρέθηκα στον Πειραιά, μετά την Αίγινα, ήταν χούντα, η ζωή μου χάλια, με νυχτερινό γυμνάσιο και πρωινή δουλειά, σε μια πόλη που δεν ήταν και τόσο ανοιχτή ως κοινωνία – κοντολογίς, έλεγα ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι μόνο άσχημος, έπρεπε να υπάρχει και κάτι όμορφο. Έτσι, ασχολήθηκα με τη μουσική. Πολύ γρήγορα, κρίνοντας τον εαυτό μου πολύ αυστηρά, ως συνήθως, κατάλαβα ότι ήμουν ατάλαντος. Αλλά επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο, ήταν η αφορμή να αρχίσω να ασχολούμαι γενικά με τα περί της τέχνης. Κάποια στιγμή, στα 17-18, κατέληξα ότι προς αυτή την κατεύθυνση ήθελα να πάω, δηλαδή της υποκριτικής –της σκηνοθεσίας περισσότερο–, αλλά δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα.
Έκανα μια έρευνα αγοράς και είδα ότι οι σχολές που υπάρχουν για να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο δεν με ευχαριστούσαν κι έτσι αποφάσισα να δώσω στη δραματική σχολή με σκοπό, όποτε νιώσω έτοιμος, να κάνω την ταινία που ήθελα. Καμιά φορά τα φέρνει η ζωή έτσι, που άλλα ονειρεύεσαι κι άλλα σου προκύπτουν στον δρόμο. Δεν το σκέφτηκα, δεν γεννήθηκα ούτε πάνω στο σανίδι ούτε μέσα σε ένα κουτί φιλμ, μέσα από διάφορες συνθέσεις και αναιρέσεις κατάλαβα ότι αυτό με ενδιαφέρει και κάπου εκεί έπρεπε να κινηθώ. Έδωσα, λοιπόν, εξετάσεις σε πολλές δραματικές σχολές και πέρασα σε όλες, αλλά προτίμησα το Εθνικό για λόγους οικονομικούς. Και κακά τα ψέματα, ήταν μια ακαδημαϊκή μεν, αλλά συντεταγμένη σχολή. Είχε αρχές. Κι εκεί πήγα” είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ο Τάκης Σπυριδάκης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ