Τάνια Τσανακλίδου: Όσα είδαμε στην επίσημη πρεμιέρα της στο Θέατρο Τέχνης

News

30.01.2016

Για ακόμη μία φορά η Σκηνή της Φυρνίχου του Θεάτρου Τέχνης πλημμύρισε με κόσμο. Δεν είναι σπάνιο να συμβαίνει όταν είναι η επίσημη πρεμιέρα μιας παράστασης. Είναι όμως σπάνιο, μετά το τέλος της, οι θεατές να μη σταματούν το χειροκρότημα. Οι ηθοποιοί να φεύγουν και να έρχονται πάλι και πάλι στη σκηνή για να υποκλιθούν. Αυτό συνέβη το βράδυ της Παρασκευής στο “Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα.” Το TLIFE βρέθηκε στην επίσημη πρεμιέρα του νέου έργου του Άκη Δήμου.

Πρόκειται για μια παράσταση που σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία της Τάνιας Τσανακλίδου με την ομάδα bijoux de kant και την επιστροφή της στο Θέατρο Τέχνης ύστερα από 40 χρόνια. Μαζί της παίζουν η Λένα Δροσάκη, ο Γιάννης Παπαδόπουλος και ο Νικόλας Αγγελής.

Στο κείμενο του Άκη Δήμου (εμπνευσμένο από την εμβληματική και άκρως ατμοσφαιρική νουβέλα του Ιωάννη Κονδυλάκη «Πρώτη Αγάπη») δίνει ζωή ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης, ενώ τα σκηνικά επιμελήθηκε ο Ανδρέας Κασάπης.

Ένα ξύλινο τραπέζι που οι άκρες του γίνονται γκρεμός. Ένα τραπεζάκι μ’ ένα σεμεδάκι προηγούμενων δεκαετιών. Ένα αναδιπλούμενο κρεβάτι. Και όλα κάτω από την ομπρέλα μιας ατμοσφαιρικής μουσικής υπόκρουσης.

Τη μουσική επιμελήθηκε ο Κώστας Δαλακούρας αξιοποιώντας τη λύρα του ξιοποίησε την καταπληκτική λύρα του Παντελή Σταυρακάκη.

Όλα συνηγορούν αυτό το έργο να ριζώσει μέσα σου. Φεύγοντας από το θέατρο θα κουβαλάς την ιστορία του Γιώργη.

“Ένα αγόρι μεγαλώνει σ’ ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, καθώς ο 19ος αιώνας τελειώνει. Ψηλά στο βουνό, μα με το βλέμμα στραμμένο στη θάλασσα, αναμετριέται με την αποκάλυψη των επιθυμιών του. Διχάζεται, ταλαντεύεται, τρομάζει, αντιστέκεται και ενδίδει ακολουθώντας το εκκρεμές της καρδιάς και τις γραμμές του ιδρώτα στην παλάμη του. Ανατριχιάζοντας και τρέμοντας, μετρώντας μυστικά και φιλιά, τάζοντας όλα του τα χάδια στις ενοχές του για να σωπάσουν: έτσι πάει. Ο έξω κόσμος υποχωρεί σιγά σιγά, για να κερδίσει ο άλλος κόσμος, ο κόσμος των θεών και των διαταγών τους, του λαχανιάσματος και των αναφιλητών, των ονείρων και των ματαιώσεών τους, της αμαρτίας και της εξιλέωσης, των αισθημάτων και των αισθήσεων. Μια πάμφωτη Κόλαση χτίζεται με τα υλικά ενός χαμένου Παράδεισου – χώματα τα πιο πολλά, για μια στιγμή ανθισμένα, μετά άγονα. Ένας λαβύρινθος σαν κήπος κρεμαστός που αιωρείται πάνω από τ’ ανθρώπινα κι ένας Μινώταυρος που τα περιγελάει. Όπως και να την πεις, η ιστορία του Γιωργή σε περιγράφει.”

Η δράση του έργου ξεκινάει πριν καθίσουν ακόμα καθίσουν όλοι οι θεατές και σβήσουν τα φώτα. Αξίζει να φτάσεις λίγο νωρίτερα για να είσαι εκεί. Για να είναι η μετάβασή σου μέσα στο έργο σταδιακή. Σίγουρα όμως θα χαθείς μέσα σε αυτό γιατί έχει δυνατές εικόνες. Οι ηθοποιοί μοιάζουν με ακροβάτες πάνω σε συναισθήματα και στα μεταφέρουν μέσα από το παίξιμό τους. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο.

Το έργο όμως σαν σύνολο, με έκανε να χειροκροτήσω, μετά το τέλος της παράστασης, πάλι και πάλι!

Τάνια Τσανακλίδου, Μάνος Καρατζογιάννης, Λίνα Ζαρκαδούλα