Τέμπη – Αθηνά Κατσάρα: Ξεσπά ο σύζυγός της στο TLIFE – «Σκέφτεται κανείς το παιδί μου; Δεν θα ζήσει ποτέ ξανά την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας του»

Τέμπη – 28 Φεβρουαρίου 2023: Ο Νίκος και η Αθηνά Κατσάρα ταξίδευαν μαζί. Ήταν δίπλα – δίπλα τη στιγμή της σύγκρουσης, όταν δευτερόλεπτα  πριν γίνειm ακούγοντας το φρενάρισμα η νεαρή γυναίκα πρόλαβε να πει στον σύζυγό της ”Νίκο, τον Χρήστο μας”. Ήταν τα τελευταία της λόγια για τον μονάκριβο γιο τους. 

Δύο χρόνια τώρα, ο Νίκος Ζήσης δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον χαμό της αγαπημένης του Αθηνάς και παράλληλα προσπαθεί να είναι δυνατός για τον γιο του, που λατρεύει. Όπως εξομολογείται, το παιδί συχνά ζητάει τη μητέρα του, γεγονός που κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη διαχείριση της απώλειάς της συζύγου του.

Δύο χρόνια τώρα, ο Νικόλαος συνεχίζει να αγωνίζεται προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται για τον θάνατο των 57 αυτών ψυχών, και ραγίζει καρδιές με τις αναρτήσεις και τα βίντεο αφιερωμένα στην αδικοχαμένη σύζυγό του.

Η Αθηνά Κατσάρα και ο σύζυγός της, Νικόλαος Χρυσοβαλάντης Ζήσης, ήταν παντρεμένοι από το 2019, ενώ είχαν αποκτήσει μαζί ένα παιδί, ένα αγοράκι που σήμερα είναι τεσσάρων ετών. Εκείνο το τριήμερο είχαν αφήσει το παιδάκι τους πίσω στην Κατερίνη και ταξίδεψαν στην Αθήνα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Μετά τη σύγκρουση, ο Νίκος χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο για μερικές ημέρες, γεγονός που δεν του επέτρεψε να είναι παρών στην κηδεία της αγαπημένης του συζύγου.

«Οι πολιτικοί, θέλω να παρακαλέσω, να είναι πιο προσεκτικοί στα λόγια τους όταν απευθύνονται σε εμάς τους συγγενείς. Γιατί μπορεί να έχουν περάσει 728 μέρες και να νομίζουν ότι κουράστηκαν. Όμως, για εμάς που έχουμε το πένθος στο σπίτι, μέσα πολύ βαθιά στην καρδιά μας, θα είναι μια ανοιχτή πληγή για πάντα. Η οργή μας, όσο περνάει ο καιρός, θεριεύει ακόμη περισσότερο.

Δεν μπορεί να λέει ο Άδωνις Γεωργιάδης ότι όποιος πάει στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη στηρίζει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δεν μπορεί να λέει ο Βορίδης ότι μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη τα Τέμπη είναι μικρό θέμα. Αν είναι δυνατόν. Εγώ με κάτι τέτοια δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν έχουν μπει ποτέ στα παπούτσια μας, ούτε καν τους περνάει από το μυαλό να ”φορέσουν” για ένα λεπτό τα παπούτσια τα δικά μας», αναφέρει στο TLIFE o Νικόλαος Ζήσης.

 «Το δικό μου το παιδί το σκέφτεται κανένας; Γιατί δεν θα ζήσει ποτέ ξανά την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας του. Άσε με εμένα πίσω. Το παιδί μου όμως; Είναι πάρα πολλά τα οποία μάς θεριεύουν καθημερινά και μας εξοργίζουν. Και οι δικοί μας εδώ, οι τοπικοί Βουλευτές ξέρουν πολύ καλά ποιος ευθύνεται. Ας μην γελιόμαστε. Σίγουρα τα λεφτά τούς ενδιαφέρουν. Είναι πιο καλή η καρέκλα από το να έχεις αξιοπρέπεια και ήθος. Να βγει ένας να πει, ”ναι ευθυνόμαστε, ναι ήταν λάθος μας. Και πάλι αυτό δεν αναιρεί ότι φάγανε τους ανθρώπους μας αλλά τουλάχιστον θα δείξουν μια παραδοχή. Μου φταίνε εξίσου όλα τα μεγάλα κόμματα. Δεν τα βάζω μόνο με την κυβέρνηση, απλώς έτυχε η μπίλια να πέσει σε αυτούς.

Έτυχε σε εμάς η φωτιά χτύπα ξύλο αύριο επειδή δεν έχει αλλάξει τίποτα θα πέσει σε κάποιου άλλου το σπίτι. Εγώ ξέρω ότι δεν έχω την γυναίκα μου στο σπίτι, ξέρω ότι το παιδί μου θα στερηθεί για μια ζωή την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας του και ξέρω ότι μια ζωή ό,τι μα ό,τι καλό μας συμβεί πάντα θα είμαστε στεναχωρημένοι. Η ζωή για εμάς συνεχίζεται όπως λέει όλος ο κόσμος αλλά το θέμα είναι το πώς συνεχίζεται» υποστηρίζει.

«Ο μικρός, ο Χρήστος η αλήθεια είναι ότι παίρνει πάρα πολλή αγάπη, από τις γιαγιάδες από τους παππούδες, από εμένα, από θείους, θείες. Έχουμε μπει σε δικό μας σπίτι. Μάθαμε να πορευόμαστε στον μονόδρομο αυτό οι δυο μας. Πολλές φορές το βράδυ με ρωτάει ”μπαμπά, μήπως τη μαμά την έφαγε ο λύκος; Πραγματικά μια μέρα ήθελα να του πω λύκος την έφαγε αλλά ποιος λύκος είναι το θέμα. Τον πάμε και στο κοιμητήριο, γνωρίζει. Πολλές φορές του το περνάω και έτσι ώστε να είναι υπερήφανος για τη μαμά του γιατί είναι ένας άγγελος και άλλα παιδάκια δεν έχουν αγγέλους  – μαμάδες.

Και εγώ κάπως πρέπει να το διαχειριστώ όλο αυτό, έτσι; Θα το πάω μέχρι τέλους πρώτα για τις ψυχές και μετά για το παιδί μου. Του το χρωστάει η ζωή από εδώ και πέρα να του φέρει όλα τα καλά αλλά και αυτοί που σκότωσαν τη μαμά του να είναι στην φυλακή και να μην είναι στα σπίτια με τις οικογένειες τους».

«Το ”Νίκο, τον Χρήστο μας”, ηχεί ακόμη στα αυτιά μου. Γιατί ήμασταν δίπλα δίπλα και αυτό που μου έχει μείνει πάρα πολύ έντονα στο μυαλό είναι όταν βρέθηκα καρφωμένος έξω σε κάτι λαμαρίνες από το ωστικό κύμα, όπως εκτοξεύτηκα από το βαγόνι, τα ουρλιαχτά και το ”θα καούμε”, ”καιγόμαστε”, από τα παιδιά. 2-3 δευτερόλεπτα πριν γίνει όλο αυτό προφανώς έπεσε η τάση, έσβησαν τα φώτα και καταλάβαμε ένα πάρα πολύ γρήγορο φρενάρισμα, ότι κάτι πάει να γίνει. Και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν. Έβλεπα μόνο σπίθες και δεν καταλάβαινα εκείνη την ώρα πολλά. Άνοιξα τα μάτια έξω όπως σας είπα και τσιμπιόμουν για να καταλάβω αν είναι εφιάλτης αυτό».