Θ. Βισκαδουράκης για τα 13 χρόνια στο ορφανοτροφείο: Δεν έχω ποτέ πει τη λέξη “μαμά” στη ζωή μου

Ο Θανάσης Βισκαδουράκης μιλάει, πρώτη φορά, για το παρελθόν του θέλοντας να δώσει ένα μήνυμα πως όλοι μπορούμε να βγούμε από τα δύσκολα, αν έχουμε πίστη και ελπίδα. Οι γονείς και τα αδέλφια του ηθοποιού είναι κωφοί ενώ η βιολογική του μητέρα πέθανε στα πρώτα χρόνια της ζωής του και τον μετέφεραν σε ορφανοτροφείο της Θήβας, όπου και παρέμεινε εσώκλειστος για δεκατρία χρόνια.

Ωστόσο, παρά τα όσα έχει περάσει εκείνος παραμένει αισιόδοξος. Για όλα αυτά μιλάει σε μία συγκλονιστική συνέντευξη στην Espresso. Ο πνευματικός του πατέρας Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αλλά και η δύναμη, το πείσμα του να μην το βάλει κάτω, η πίστη του στον Θεό που τον καθοδηγούσε τα χρόνια που δεν είχε καν τα αναγκαία, οι δύσκολες συνθήκες στην Αθήνα, ο έρωτας με την Αγγελική Λάμπρη και η φύσει και θέσει αισιόδοξη στάση ζωής του τον οδήγησε να ονειρεύεται ακόμα και στο… μαύρο.

Έχει περάσει στη ζωή του χωρίς χρήματα ή φτάσει στο άκρο τού να μη έχει να φάει;
Έχω περάσει πολλά χρόνια χωρίς χρήματα. Είχα δύσκολα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά χρόνια. Είμαι ένα παιδί γεννημένο μέσα στην κρίση. Η σημερινή δεν με αγγίζει. Την έχω στο πετσί μου, γι’ αυτό και είμαι ευτυχισμένος με λίγα.

Έτυχε να ζήσει με διακόσια ευρώ ένα μήνα;
Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα στην Πατησίων, όπου έκλαιγα έξω από το Θέατρο Μινώα. Επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος, δεν έλεγα ποτέ στον διπλανό μου ότι πεινάω, ότι στερούμαι. Έλεγα πρέπει να το ζήσω, γιατί έτσι με έχει προορίσει ο Θεός. Κάποια στιγμή, ήρθε δίπλα μου ο Γιάννης Ζουγανέλης και με ρώτησε «γιατί κλαις;». Ζούσα τότε σε ένα υπόγειο της Αχαρνών. Του είπα «πλήρωσα το ενοίκιο ίσα-ίσα και δεν έχω να πληρώσω τη σχολή. Δεν έχω να φάω». Πήγε στο καμαρίνι του και μου έδωσε ένα ποσό για να μπορέσω να συντηρηθώ.

Ήταν πολύ αντίξοες οι συνθήκες τότε;
Ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Για δύο χρόνια έτρωγα σκέτα μακαρόνια με κέτσαπ από το σούπερ μάρκετ. Έζησα! Έχω ζήσει για χρόνια με δανεικά πράγματα. Τα δικά σου άχρηστα πράγματα για μένα ήταν θησαυρός. Την πρώτη μου τηλεόραση την αγόρασα είκοσι πέντε χρόνων και το πρώτο μου πλυντήριο το πήρα από τον Μπουλά. Πέταγε το δικό του και το πήρα. Πήρα μέχρι και δανεικά σεντόνια και ποτήρια. Είχα πάντα όμως ψηλά το κεφάλι. Έχω κάνει όλες τις δουλειές, ασφαλιστής, σερβιτόρος, καμαρινάκιας, οικοδόμος. Όπου και να με ρίξεις, θα επιβιώσω.

Πώς ήταν τα χρόνια του ορφανοτροφείου;
Τρώγαμε ξύλο. Ήταν δύσκολα χρόνια και εποχές. Τα ιδρύματα είναι ιδρύματα, αλλά κέρδισα πολλά πράγματα, όπως η αυτονομία μου και η αυτοκυριαρχία μου. Έγινα περήφανος, πάτησα στα πόδια μου. Όσο μεγαλώνω, νομίζω ότι αρχίζω να ερωτεύομαι τα παιδικά μου χρόνια. Γι’ αυτό πρώτη φορά μιλάω για το παρελθόν μου. Επί χρόνια το θεωρούσα αλύτρωτο μυστικό. Τώρα που πια πέρασα τα σαράντα σκέπτομαι ότι δεν μου έκανε κακό.

Ένιωσε την απώλεια της μητέρας του;
Όχι, δεν έχω ποτέ πει τη λέξη «μαμά» στη ζωή μου. Ήμουν άτυχο παιδί αλλά ίσως και τυχερό. Δεν ένιωσα την απώλεια. Δεν ήξερα την απώλεια του παππού, της γιαγιάς, της μητέρας μου. Ήμουν μωρό. Δεν την κατάλαβα. Από μια ευτυχισμένη, πολύτεκνη οικογένεια βρέθηκα ξαφνικά στο ορφανοτροφείο.

Προσπάθησε ποτέ να αποδράσει;
Βοήθησα σε δραπετεύσεις παιδιών αλλά εγώ δεν δραπέτευσα ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον έχω πολύ φίλο μου τον Θεό. Το λέω πολύ ωμά. Νιώθω ότι μου κλείνει το μάτι πολλές φορές. Δεν δραπέτευσα. Κατ’ αρχάς, δεν ήξερα πού να πάω. Δεν ήξερα ότι είμαι Αθηναίος. Το ορφανοτροφείο βρισκόταν στη Θήβα.

Πώς ένιωσε όταν γνώρισε την οικογένειά του;
Ήμουν πολύ παγωμένος. Δεν είχαν να μου πουν τίποτα. Τώρα τους αγαπώ. Αγαπώ πολύ τον πατέρα μου. Πέρασαν όμως είκοσι επτά χρόνια… Αν μου φύγει από τη ζωή, θα κλάψω. Του τα έχω συγχωρέσει όλα. Ένας άνδρας σαραντάρης έμεινε με πέντε παιδιά. Πέθανε η γυναίκα του και διαλύθηκε η οικογένειά του. Η ζωή μου δίδαξε ότι οι γυναίκες κρατάνε την οικογένεια.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν σαν να υποκαθιστούσε ουσιαστικά τον πατέρα του;
Ναι. Τον λατρεύω. Νομίζω τον αγαπώ περισσότερο από τον πατέρα μου, γιατί εκεί μεγάλωσα. Παιδί δεν είναι αυτό που γεννάς αλλά αυτό που μεγαλώνεις. Ήμουν πολλά χρόνια δίπλα του. Απλώς, τώρα έκλεισε αυτός ο κύκλος. Έχω κλείσει και έχω ανοίξει πολλές παρενθέσεις στη ζωή μου…

Είναι εύκολο;
Όχι, είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο. Έχω κουραστεί πολύ. Τραυματίστηκα ψυχικά. Έχω αγαπήσει πολύ λίγους ανθρώπους στη ζωή μου. Ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ και είναι πάνω από την οικογένειά μου, πέραν του σεβασμιατάτου, είναι η Αγγελική Λάμπρη. Ήμασταν δέκα χρόνια ζευγάρι.

Τον βοήθησε;
Ο ένας βοήθησε τον άλλον. Ήμασταν φοιτητές, γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε. Κάναμε τρία σπίτια… Από το υπόγειο, πήγαμε στο ισόγειο και έπειτα στον πρώτο. Τώρα που ζούμε στο ρετιρέ, χωρίσαμε. Αυτή είναι η ζωή… Γι’ αυτό την αγαπώ.