Θανάσης Τσαλταμπάσης στο TLIFE: “Νομίζω ότι θα ήμουν καλός πατέρας”

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσηςείναι γεννημένος θεατρίνος. Το παραδέχεται και ο ίδιος. Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια γνωρίζει τεράστια επιτυχία στην τηλεόραση. Πρωταγωνιστεί στην σειρά Daddy cool. “Μια από τις δουλειές που νομίζω θα με στιγματίσουν”, δηλώνει στο TLIFE που τον συνάντησε στα γυρίσματα.

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να δεις backstage φωτογραφίες από τα γυρίσματα

Ανάμεσα σε άλλα, από το επιτυχημένο πρόγραμμα του ΑΝΤ1, σε σενάριο της Τίνας Καμπίτση και σκηνοθεσία του Νίκου Ζαπατίνα, πήρε μια ιδέα από τος πως είναι να είσαι πατέρας. “Και να πρέπει να μεγαλώσεις παιδιά ειδικά όταν δεν έχεις τη γυναικεία βοήθεια που ο Μάξιμος, ο ρόλος μου, δεν την έχει και τόσο”, μας περιγράφει. Ο ίδιος εδώ και 8 χρόνια είναι ζευγάρι με την Αγοραστή Αρβανίτη -που επίσης παίζει στη σειρά- και δεν θα μπορούσαμε να μην το ρωτήσουμε αν έχει δει τον εαυτό του στο ρόλο του μπαμπά.

Τώρα που το έχετε κάπως ζήσει, φαντάζεστε τον εαυτό σας πατέρα; Σας αρέσει αυτή η εικόνα;
Όσο είναι ψεύτικη μου αρέσει! Τώρα αν γίνει πραγματικότητα, δεν ξέρω. Γενικά μου αρέσουν πολύ τα παιδιά, πέρα από την πλάκα. Νομίζω ότι θα ήμουν καλός πατέρας. Έτσι πιστεύω. Και βλέπουμε…

Πιστεύετε ότι είναι εύκολο να συνδυαστεί η πατρότητα με την απαιτητική εποχή; Οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου, σαν τον δικό σας, πλέον εργάζονται πολλές ώρες την ημέρα για να έχουν τις απολαβές που χρειάζονται.
Παρότι δεν έχω εμπειρία, νομίζω ότι συνδυάζεται. Πατρότητα σημαίνει παιδί, παιδί σημαίνει ζωή. Παιδί σημαίνει συνέχεια της ανθρωπότητας οπότε δεν μπορεί να σταματήσει αυτή η αλυσίδα να υπάρχει επειδή δουλεύουμε. Και δεν μπορεί να είναι μόνο δουλειά η ζωή μας. Παρότι, όντως, τα ωράριά μου είναι πάρα πολύ δύσκολα, η δουλειά αυτή είναι ψυχοφθόρα, νομίζω ότι ένα παιδί πιο πολύ χαρά σου δίνει παρά προβλήματα. Σίγουρα θες και κάποια αξιοπρεπή οικονομικά για να το μεγαλώσεις, φαντάζομαι, αλλά νομίζω ότι με καλή θέληση όλα μπορούν να γίνουν. Αν κρίνω από αυτούς που κάνουν παιδί, που μιλάνε για το πόσο σπουδαίο είναι να έχεις παιδί, φαντάζομαι ότι μπορεί να γίνει.

Ο χώρος που διαλέξατε επαγγελματικά, που έχει μια ρευστότητα, σας αγχώνει;
Όχι, δεν με αγχώνει.

Έχετε σκεφτεί κάποια εναλλακτική; Πολλοί συνάδερφοι σας κάνουν τη δική τους επιχείρηση ή ανοίγονται σε άλλα μονοπάτια.
Τα μονοπάτια που ανοίγομαι έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου. Εκεί ανοίγω τους ορίζοντές μου. Όχι όμως τόσο επειδή αγχώνομαι ή φοβάμαι για το μέλλον αλλά επειδή μου αρέσει. Δεν θα φανταζόμουν τον εαυτό μου -και δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες αλλά νομίζω θα ισχύσει για πάντα αυτό- να ασχολείται με κάτι άλλο. Πάω σε αυτό ή στα παρακλάδια του: στη σκηνοθεσία, στο σενάριο, στο στήσιμο μιας παραγωγικής θεατρικής ή κινηματογραφικής. Όλα γύρω από τη δουλειά μου. Εκεί νομίζω ότι τα δίνω όλα, εκεί είμαι καλός και πάνω σε αυτό φροντίζω να δουλεύω και να ανοίγω τους ορίζοντές μου. Προσπαθώ να μην αγχώνομαι, από φιλοσοφία, γιατί η κατάσταση, εννοείται, είναι πάρα πολύ δύσκολη χρόνια τώρα στη χώρα μας. Και παγκόσμια αλλά νομίζω εμείς εδώ έχουμε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό με έχει πεισμώσει, με έχει κάνει πιο δημιουργικό. Σαφώς οι απολαβές είναι μικρότερες και δυσκολότερο να έρθουν αλλά για αυτό και παλεύω και δουλεύω όλη μέρα. Κάνω και μια δουλειά μαγεία και ευλογία. Την επιλέγεις, πώς να το πω, δεν την κάνεις από υποχρέωση. Συνήθως δεν γίνεσαι καλλιτέχνης, ηθοποιός ή τραγουδιστής από υποχρέωση. Τουλάχιστον οι περισσότεροι, νομίζω, γίνονται επειδή κάτι τους ωθεί από μέσα τους. Άρα ναι, μπορεί και επειδή είναι η φύση μου τέτοια να μην αγχώνομαι.

Είναι φαντάζομαι στάση ζωής γενικότερα.
Ναι, είναι στάση ζωής. Φιλοσοφημένα το κάνω. Με προσπάθεια βέβαια. Δεν είναι εύκολο να γίνει και ειδικά, όπως το συζητάμε, τέτοιες εποχές αλλά προσπαθώ να το κάνω. Βλέπω σαν παιχνίδι και σαν χαρά τη δουλειά οπότε οι λέξεις “άγχος”, “φόβος” και τέτοια συναισθήματα δεν τα αφήνω να μπούνε.

Είναι αυτό που λένε “Διάλεξε μια δουλειά που σ’ αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου”.
Ναι! Παρόλα αυτά νομίζω ότι η δουλειά αυτή μας επιλέγει, δεν την επιλέγουμε εμείς τόσο.

Εσείς πώς μπήκατε σε αυτή τη δουλειά;
Από πολύ μικρός, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έβλεπα θέατρο με τους γονείς μου, έπαιζα σε ομάδες, έγραφα σκετσάκια για τις γιορτές στο σχολείο, όπου είχε θεατρική ομάδα πήγαινα. Άρα νομίζω είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Θέατρο ή τηλεόραση;
Για μένα η βάση του ηθοποιού είναι το θέατρο. Από εκεί και πέρα είναι το πώς γίνονται τα πράγματα. Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, ας πούμε, είναι “τέχνες” που μπήκαν τα τελευταία 100-150 χρόνια στη ζωή μας. Το θέατρο υπάρχει στο DNA του ανθρώπου από τα γεννοφάσκια του. Υπάρχουν δείγματα ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι παίζανε, με έναν τρόπο, θέατρο. Άρα, νομίζω ότι, η βάση είναι το θέατρο αλλά μετά είναι το πώς γίνονται. Προτιμώ δηλαδή μια δουλειά, όπως το Daddy cool, με ωραίο σενάριο, με καλό σκηνοθέτη, με καλούς συνεργάτες από το να πάω να παίξω σε μία παράσταση. Αν είχα ένα τέτοιο δίλημμα, θα διάλεγα αυτό που έχει καλύτερες συνθήκες αλλά νιώθω θεατρίνος. Θέλω να παίζω για τον κόσμο, περισσότερο απλό το να παίζω για το μάτι του φακού. Κι αυτό μου αρέσει γιατί νιώθω ότι θα μετατραπεί σε κόσμο αυτό αλλά είναι αλλιώς η ζωντανή και άμεση σχέση με τον κόσμο.

Σκηνοθετικά, θέατρο ή τηλεόραση;
Στην τηλεόραση δεν έχω πειραματιστεί. Κινηματογράφο έχω κάνει μία ταινία μεγάλου μήκους. Θέατρο οπωσδήποτε μου αρέσει και κινηματογράφο αν μου έρθει η διάθεση και κάνω -όπως έκανα το “Πέμπτη και 12”- κάτι δικό μου θα το σκεφτόμουν. Μπορεί και στην τηλεόραση. Μου αρέσουν όλα αυτά απλώς η τηλεόραση και ο κινηματογράφος απαιτούν και τεχνογνωσία, περισσότερη από το θέατρο. Πρέπει να ξέρεις τα μηχανήματα, να ξέρεις τους φακούς, να ξέρεις δηλαδή πράγματα που πρέπει να τα σπουδάσεις. Εγώ λίγο εμπειρικά τα κάνω αυτά και έχω πάντα ανθρώπους δίπλα μου να με βοηθάνε. Και στην ταινία μου αυτό έκανα, το φανταζόμουν αλλά έπρεπε να το πω σε άλλους πώς να το υλοποιήσουν. Στο θέατρο μπορώ και να το φανταστώ και να το υλοποιήσω. Το καθένα με τη χάρη του. Όλα μου αρέσουν.

Μια σειρά όπως το Daddy cool, αν είχατε την απαραίτητη τεχνογνωσία που λέτε, θα θέλατε να την υπογράφατε σκηνοθετικά και τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι την έκανε να ξεχωρίσει;
Την ξεχώρισε σίγουρα το πακέτο της. Το πώς έδεσε η ομάδα, το ότι υπήρχε η πολύ καλή βάση του σεναρίου και ότι ο σκηνοθέτης της ο Νίκος Ζαπατίνας, ένας πολύ έμπειρος κινηματογραφιστής -40 χρόνια στη δουλειά- ήταν για εκείνον μια καινούργια ματιά, που δεν την είχε δείξει κι αυτός. Μπήκαμε όλοι με μια φρεσκάδα και δώσαμε κάτι σε αυτή τη σειρά. Αυτό νομίζω είναι το στοιχείο που την έκανε να πετύχει.
Τώρα, για να σκηνοθετήσω κάτι τηλεοπτικό θα πρέπει να υπήρχε πολύ μεγάλη ανάγκη μέσα μου. Γιατί για να το κάνεις αυτό απαιτεί πάρα πολύ χρόνο που σημαίνει θα άφηνα το θέατρο ή κάτι άλλο. Θα πρέπει δηλαδή να ήταν ή ένα δικό μου κείμενο, που να ήθελα να αποδοθεί ακριβώς έτσι και για αυτό και να ήθελα να το σκηνοθετούσα αλλιώς δεν κόπτομαι να γίνω σκηνοθέτης. Θα το έκανα μόνο ίσως σε μια δική μου δουλειά ή που θα έπαιζα κιόλας, για να δώσω τη ματιά μου αλλά χωρίς να είναι σκοπός μου να ασχοληθώ με αυτό.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος