ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, κατέγραψε πως 3 στους 10 νέους σήμερα είναι άνεργοι. Πέρα τους αριθμούς όμως, υπάρχει και η δύσκολη καθημερινότητα. Το TL!fe μίλησε με νέους οι οποιοι μεταφέρουν την δική τους αλήθεια και μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα.
“Αν δίνεις τον μισό μισθό σου στο ενοίκιο, δεν μένει κάτι για σένα”
Η 26χρονη Έφη Παπαδημητροπούλου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο τμήμα “Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας”, του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Μένει με τους γονείς της κι εργάζεται ως σερβιτόρα. Όσο για το αυτονόητο δικαίωμα της ασφάλισης…ούτε λόγος!
Όπως ισχυρίζεται η ίδια, στις μέρες μας είναι αρκετά δύσκολο να βρει εργασία πάνω στο αντικείμενο σπουδών της. “Ειδικά σε σχολές που η αγορά εργασίας που απευθύνονται έχουν σχέση με το Δημόσιο. Έχεις ένα μόνιμο άγχος αν τελικά θα τα καταφέρεις”.
Η Έφη παράλληλα μας μεταφέρει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην αγορά εργασίας. “Πολλές είναι οι φορές που σε δουλειά έχω δεχτεί αρνητικές απαντήσεις. Οι λόγοι είναι η απειρία, οι σπουδές, διότι κάποιοι ζητάνε παραπάνω σπουδές από ένα πτυχίο απλά. Θα ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό, όμως οικονομικά δεν μπορώ να στηρίξω και αυτό. Τίποτα δεν είναι αρκετό και ακόμη περισσότερο απογοητεύεσαι”, εξομολογείται.
“Αν φύγω από το σπίτι ίσως αρχίσω να στερούμαι κάποια άλλα πράγματα”
“Μη φανταστείς ότι επειδή είμαι παρουσιάστρια παίρνω κι ένα σωρό λεφτά. Ναι, έχει να κάνει και με το οικονομικό. Δόξα το Θεό, μια χαρά τα βγάζω, αλλά για να μπω στην διαδικασία να νοικιάσω δικό μου σπίτι, να έχω όλα τα έξοδα να τα πληρώνω εγώ, ίσως θα αρχίσω να στερούμαι κάποια άλλα πράγματα, οπότε προτιμώ να μένω ακόμα με τους γονείς μου”
“Αν καταλήξω να ζω σε κοινόβιο, ίσως να μου φτάνει ο βασικός μισθός”
Ωστόσο, αν και τα έξοδα μοιράζονται, παραδέχεται ότι οι γονείς της, συνεχίζουν να την στηρίζουν οικονομικά. “Τη δεδομένη χρονική στιγμή, δεν εργάζομαι. Εργαζόμουν μέχρι πριν από ένα διάστημα και θέλω να πιστεύω ότι θα εργάζομαι πάλι σύντομα. Οι γονείς μου συνεισφέρουν οικονομικά και προσπαθώ να τους βοηθώ κι εγώ με έργο ως ανταπόδοση”, λέει στο TL!fe.
Όπως υποστηρίζει, τα πράγματα στην αγορά εργασίας στις μέρες μας είναι «ρευστά», ενώ ακόμη και ο βασικός μισθός δεν επιτρέπει στους νέους να ανταπεξέλθουν έστω και στις βασικές τους ανάγκες. “Είναι δύσκολο, να ανταπεξέλθει κάποιος σε βασικές ανάγκες, ώστε να ζει αξιοπρεπώς με τον βασικό μισθό σήμερα. Πόσο μάλλον, όταν κάποιος είναι νέος και προσπαθεί να ξεκινήσει μια καριέρα, ή την όποια δουλειά και ξεκινά από το μηδέν. Αν καταλήξω να ζω σε κοινόβιο, ίσως και να μου έφτανε ένας βασικός μηνιαίος μισθός”, αναφέρει.
Μια από τις λύσεις που έχει σκεφτεί σε περίπτωση που δεν καταφέρει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα στην Ελλάδα, είναι να φύγει στο εξωτερικό. “Έχω σκεφτεί το εξωτερικό και ευελπιστώ να συμβεί. Από πολλά χρόνια πριν είχα πει στον εαυτό μου “ναι, γιατί όχι, μπορώ να δουλέψω και στο εξωτερικό”. Δεν είναι μια φρέσκια σκέψη, λόγω του οικονομικού κλίματος εδώ”.
“ Ο κόσμος μένει άνεργος, απελπίζεσαι”
Σήμερα, μένει με την οικογένειά της, ενώ στηρίζεται οικονομικά απο την μητέρα της.“Στην Ελλάδα είναι δύσκολα τα πράγματα. Επηρεάζομαι, πέφτει η ψυχολογία μου, πολύς κόσμος μένει χωρίς δουλειά, απελπίζεσαι. Μετά υπάρχει εκμετάλλευση. Είναι πολλοί οι εργοδότες που σε εκμεταλλεύονται”, αναφέρει.
“Είναι αναγκαίο κακό, το ότι μένεις με τους γονείς σου”
Όταν ολοκλήρωσε της σπουδές της, έπειτα από 6 χρόνια στην Κομοτηνή, επέστρεψε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο σπίτι των γονιών της. “Είναι αναγκαίο κακό το ότι μένεις με τους γονείς σου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους δικούς μου, ωστόσο όταν έχεις μάθει μα μένεις μόνος σου, σου κακοφαίνεται στην αρχή. Όσο να ναι, συνεισφέρεις με τον τρόπο σου και εσύ. Συνεισφέρεις με τις δουλειές, στο οικονομικό”.
Έχοντας οχτώ χρόνια προυπηρεσίας ως γυμνάστριας, πτυχίο ΤΕΦΑΑ και μεταπτυχιακό στα παιδαγωγικά, εξηγεί πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στον κλάδο της. “Δουλεύω και στον ιδιωτικό τομέα για να συντηρούμαι. Δεν θα μπορούσα να έχω και ενοίκιο. Γιατί δεν μπορώ να υπολογίζω στα άλλα χρήματα”, λέει και συμπληρώνει: “Ο λόγος που μένω ακόμη με τους γονείς μου είναι πως δεν πληρώνομαι ποτέ στην ώρα μου. Δεν ξέρω ποτέ πότε θα πληρωθώ. Μπορεί να σε πληρώσουν και μετά από 6 μήνες, μπορεί να σε πληρώσουν και μετά από 8 μήνες. Οι συμβάσεις με τους δημόσιους φορείς, συχνά δεν έιναι στανταρ. Άμα είσαι ωρομίσθιος σε κάποιο σχολείο, δεν πληρώνεσαι κάθε πρώτη του μήνα, οπότε δεν υπολογίζεις σε αυτά τα χρήματα. Για την περσινή χρονιά δεν έχω πληρωθεί ακόμη. Με τα προγράμματα Γενικής Γραμματείας που δουλεύω παίρνω κάποια πενιχρά χρήματα”, αναφέρει.
Η καθημερινότητα είναι δύσκολη για την Αφροδίτη, όπως και για χιλιάδες άλλους νέους στην χώρα μας. “Μέχρι και πριν δυο χρόνια, είχα πάθει “παρακρουση”, όσων αφορά το επαγγελματικά. Είναι μέρες που φεύγω από τις 7 το πρωί και φτάνω σπίτι 9 το βράδι. Τρώω και στο δρόμο. Όχι να καθίσω, στο αμάξι, τώρα προσπαθώ να μην αγχώνομαι γιατί το μόνο που κατάφερα είναι να κουράζομαι εγώ ψυχολογικά και να μην μπορώ να ανταπεξέλθω”, εξηγεί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ