ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μοναδική εθελόντρια της “Women of Faith” αυτή την στιγμή, με πολλούς ρόλους, βρέθηκε στην Κένυα με δικά της έξοδα και μοναδικούς υποστηρικτές τους γονείς της. Δίνει τον καλύτερό της εαυτό και στόχος της είναι να τηρήσει την υπόσχεσή της πριν φύγει, σε όλες τις γυναίκες και τα παιδιά που την χρειάζονται, που… μας χρειάζονται. Η “Women of Faith” είναι μια μικρή ΜΚΟ οργάνωση που στηρίζει μια μικρή κοινότητα των Maasai στην Κένυα. Ιδρύτριά της είναι η Juliet Gathagu και φροντίζει τις εθελόντριες δίνοντας στέγη και φαγητό, όσο βρίσκονται στην Κένυα. H Nτένια λοιπόν βοηθά τις γυναίκες και τα παιδιά προωθώντας τις κατασκευές τους (βραχιόλια, τσάντες κ.α) και τα έσοδα φυσικά πηγαίνουν σ’ εκείνες, εξασφαλίζοντάς τους και σταθερή εργασία. Δεν κάνει μόνο αυτό όμως η 29χρονη, που ρίσκαρε κι έφυγε μακριά από τις ανέσεις της, για το καλύτερο αύριο αυτών των παιδιών. Για να βοηθήσεις κι εσύ, μπες στην σελίδα της Ντένιας στο Facebook και κάνε τις παραγγελίες σου.
Η ίδια όμως τα περιγράφει καλύτερα, αφού έχει σπουδάσει και εργαστεί ως δημοσιογράφος. 
Περιέγραψέ μου τη στιγμή που πήρες την απόφαση να φύγεις για την Κένυα.
“Νομίζω ότι η απόφαση που πήρα ήταν κάπως αυθόρμητη, αλλά όχι τόσο απερίσκεπτη. Είχα δει φωτογραφίες από μια άλλη κοπέλα που συμμετείχε εθελοντικά στην ίδια οργάνωση. Ενημερώθηκα για τα προβλήματα και τις ανάγκες που υπάρχουν και τότε είπα αμέσως το «ναι». Οπλίστηκα με αισιοδοξία κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα ερχόμενη εδώ για όσους με χρειάζονταν. Όταν άρχισε να καλλιεργείται μέσα μου η ιδέα του ταξιδιού, σκεφτόμουν πως η βοήθειά μου θα ήταν χρήσιμη και ουσιαστική. Έτσι, λοιπόν, ήμουν αποφασισμένη να ξεπεράσω κάθε εμπόδιο που θα προέκυπτε από τις όποιες δύσκολες συνθήκες συναντούσα, προκειμένου να μετατραπεί η επιθυμία μου σε έργο που θα βελτίωνε, έστω και λίγο την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.”
“Για κάποιους, ο αγώνας επιβίωσης συνεχίζεται… Κορίτσι που μεταφέρει 10L νερού. Καλημέρα!“, περιγράφει η Ντένια στο Facebook
Τι ακριβώς κάνεις εκεί;
“Ο αρχικός μου σκοπός πριν να έρθω εδώ ήταν διδάξω αγγλικά στα παιδιά. Στην πορεία όμως, συνειδητοποιώντας τις ανάγκες που υπάρχουν εδώ, θέλησα να βοηθήσω και με άλλους τρόπους. Έτσι, λοιπόν, αυτή τη στιγμή προσπαθώ να οικοδομήσω ένα κτήριο που θα φιλοξενήσει τις γυναίκες και τα παιδιά του «Women of Faith». Ήδη έχουμε ολοκληρώσει το χτίσιμο των τοίχων και προχωράμε στην κατασκευή της στέγης. Αναζητώ συνεχώς νέους πόρους, οι ώστε να συνεχιστούν οι εργασίες.
Το εν λόγω κτήριο θα έχει διττή λειτουργία. Στη μία πλευρά θα υπάρχει ένας χώρος όπου οι μητέρες θα εργάζονται. Το υπόλοιπο θα χρησιμοποιηθεί ως σχολείο για τα παιδιά τους κι αποτελείται από δυο αίθουσες διδασκαλίας, ένα μικρό γραφείο και δύο wc. Έτσι, σε αυτό το κτήριο τα παιδιά θα μπορούν να μορφώνονται και οι μητέρες να εργάζονται, έχοντας ένα ασφαλές μέρος να τα αφήσουν.
Τέλος, προσπαθώ να προωθήσω τα χειροποίητα κοσμήματα που δημιουργούν οι γυναίκες. Μέρος αυτών των εσόδων διατίθεται για την κατασκευή του εν λόγω κτηρίου ενώ το υπόλοιπο χρησιμοποιείται για τη διανομή φαγητού των παιδιών σε καθημερινή βάση. Η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη ένα σωρό πράγματα και διαφορετικούς ρόλους, γιατί είμαι η μόνη εθελόντρια που υπάρχει εδώ αυτή τη στιγμή κι έχω ένα σωρό ευθύνες που πρέπει να βγάζω εις πέρας.”
Πέρα από τα μαθήματα που παραδίδεις έχεις προσφέρει κι εργασία στις γυναίκες που τη χρειάζονται… Με ποιον τρόπο; “Κατά κύριο λόγο, αυτό που προσπαθώ να επιτύχω με κάθε μέσο είναι η εξασφάλιση μιας σταθερής εργασίας για τις γυναίκες του «Women of Faith”. Αυτό επιτυγχάνεαι μέσω της προώθησης των διαφόρων αντικειμένων που κατασκευάζουν, όπως κοσμήματα, τσάντες και άλλα. Έτσι, λοιπόν, μέσω της σελίδα μου στο Facebook μπορεί να βρει κανείς όλα αυτές τις χειροποίητες δημιουργίες και να συνεισφέρει με τον δικό του τρόπο.”
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οροθετικές γυναίκες, τα παιδιά αλλά και γενικότερα οι άνθρωποι που ζουν εκεί; “Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εδώ είναι αμέτρητες. Ο δικός τους κόσμος φαντάζει εξωπραγματικός σε σύγκριση με τον δικό μας. Δεδομένες ανέσεις, όπως τροφή, στέγαση, ρουχισμός, περίθαλψη για αυτούς αποτελούν πολυτέλεια και αιτία καθημερινού μόχθου για την εξασφάλισή τους . Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η έλλειψη νερού που αποτελεί και το βασικό λόγο νοσηρότητας, καθώς δεν επιτρέπει να τηρηθούν οι κανόνες υγιεινής.
Ακόμη, στην Κένυα υπάρχουν 44.000 διαγνωσμένοι άνθρωποι με τον ιό HIV. Εδώ ο ιός αποτελεί ταμπού και έτσι οι περισσότεροι φορείς δε λαμβάνουν ιατρική περίθαλψη, αποκρύπτοντάς το με αυτό τον τρόπο από την κοινότητά τους.
Όσον αφορά τις γυναίκες, οι περισσότερες από αυτές είναι αναλφάβητες, ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας κι έχουν περισσότερα από πέντε παιδιά η καθεμιά, τα οποία μεγαλώνουν μόνες τους, αφού είτε τα έχουν αποκτήσει εκτός γάμου είτε έχουν εγκαταλειφθεί από τους συζύγους τους.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ζωής εδώ και συνάμα μια σημαντική διαφορά της από εκείνη του υπόλοιπου δυτικού κόσμου είναι ότι οι άνθρωποι στην Κένυα (και κατ’ επέκταση στις περισσότερες χώρες της Αφρικής), τρώνε από ανάγκη κι όχι για ευχαρίστηση. Παρόλα αυτά, όμως, έχουν διατηρήσει τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία όπως ένα μικρό παιδί κι έτσι αντιμετωπίζουν τα τόσο σοβαρά τους προβλήματα πάντα με ένα χαμόγελο.”
Πόσο καιρό λείπεις και πότε σκοπεύεις να επιστρέψεις;
“Βρίσκομαι στην Κένυα από τις 3 Οκτωβρίου έχοντας αναβάλει την επιστροφή μου ήδη δυο φορές. Ο λόγος είναι η υπόσχεση που έχω δώσει τόσο στον εαυτό μου όσο και σε αυτές τις γυναίκες ότι θα ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα.”
Μαζί με την Maasai νονά της που της έδωσε το όνομα, Nalutwesha (η γυναίκα που έφερε την βροχή)
Πώς είναι μια τυπική σου ημέρα;
“Η μέρα ξεκινά νωρίς το πρωί. Σηκώνομαι στις 8, παίρνω πρωινό. Περπατάω για 15 λεπτά σε έναν χωματόδρομο. Μετά παίρνω ένα μικρό λεωφορείο που αποκαλούν εδώ «Matatu» και πηγαίνω στην πόλη, Ngong Town. Από εκεί παίρνω ένα μοτοποδήλατο κι έτσι φτάνω μετά από 20 λεπτά στο Kibiku, όπου βρίσκεται το project πάνω στο οποίο εργάζομαι. Αγοράζω μπανάνες και ψωμί για τα παιδιά και τις μητέρες τους. Καθαρίζω τα χεράκια όλων των παιδιών, μαθαίνοντάς τους με αυτό τον τρόπο τους κανόνες υγιεινής και μετά ξεκινά το μάθημα. Μαθαίνουμε ορθογραφία, αριθμητική και ζωγραφική.
Μετά το τέλος της διδασκαλίας, βοηθάω τις γυναίκες που φτιάχνουν τις τσάντες και τα κοσμήματα. Έπειτα, επιβλέπω τις εργασίες που γίνονται στο νέο κτήριο και κατευθύνω τους εργάτες. Αργά πλέον το απόγευμα επιστρέφω στο σπίτι και συνεχίζω τη δουλειά. Οργανώνω τις νέες παραγγελίες βραχιολιών, προωθώ τη δραστηριότητα της οργάνωσης και αναζητώ νέα φθηνά οικοδομικά υλικά.”
Η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης που έχεις λάβει όσο είσαι εκεί;
“Καθημερινά, λαμβάνω απεριόριστη αγάπη, καθώς και αποδοχή από όλους. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη στιγμή συγκίνησης, όμως, είναι η ώρα που μοιράζω το κυπελάκι με το θρεπτικό χυλό στα παιδιά, το οποίο αποτελεί και το μοναδικό γεύμα τους καθ’ όλη την ημέρα. Τα μάτια τους γεμίζουν με ευγνωμοσύνη και οι μητέρες τους λένε πάντα “asante sana”, που σημαίνει «ευχαριστώ πολύ»… “
Έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης σου όσο βρίσκεσαι στην Κένυα;
“Είναι δεδομένο ότι οι γύρω μας λειτουργούν ως καθρέπτες και μέσα από τα δικά τους μάτια αντιλαμβανόμαστε συχνά κι οι ίδιοι τη σπουδαιότητα κάποιων πράξεών μας. Δικοί μου καθρέπτες είναι ο θαυμασμός κι η αγάπη που λαμβάνω καθημερινά από δεκάδες ανθρώπους και δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές όλο αυτό εκπλήσσει κι εμένα την ίδια. Ειλικρινά, δε νιώθω ότι έχει αλλάξει κάτι μέσα μου. Νομίζω ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πάντα.
Πάντα, δηλαδή, είχα την επιθυμία να «ξοδεύω» τον εαυτό μου, γιατί με αυτό τον τρόπο έδινα νόημα και στη δική μου ύπαρξη. Για το λόγο αυτό, θεωρώ ότι ο όρος «ανιδιοτέλεια» δεν είναι δόκιμος και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού κάθε φορά που δίνεις κάτι, καταλήγεις να γίνεσαι εσύ ο ίδιος ακόμη πλουσιότερος.
Αυτό, λοιπόν, που με ικανοποιεί είναι το να αντικρίζω τη χαρά μέσα στα μάτια των άλλων. Κι αν ακόμη δε συνάντησα κανέναν «ευτυχισμένο» άνθρωπο, με την έννοια της μονιμότητας της ευτυχίας, ωστόσο, αντλώ ευχαρίστηση με το να είμαι εκεί τη στιγμή που οι άλλοι τη γεύονται, έστω και προσωρινά.
Έτσι, θεωρώ ότι ο καθένας μας προσπαθεί να προσεγγίσει ολοένα και περισσότερο τον ίδιο του τον εαυτό. Οπότε, μάλλον, γίνομαι πιο πολύ… «εγώ». “
Πρόσφατα είδα ότι είχες τα γενέθλιά σου. Θα τα χαρακτήριζες τα πιο ξεχωριστά της ζωής σου κι αν ναι γιατί;
Είχα την τύχη να γιορτάσω τα φετινά μου γενέθλια μαζί με περισσότερα από εκατό άτομα από την φυλή των Maasai και φυσικά τις γυναίκες και τα παιδιά του “Women of Faith”. Η όλη διαδικασία εκτός από διασκεδαστική ήταν κι άκρως συγκινητική. Αρχικά φάγαμε όλοι μαζί. Στη συνέχεια κάναμε ένα party «ευρωπαϊκών» προδιαγραφών, το οποίο αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη εμπειρία για αυτούς και προσπάθησα να μοιραστώ μαζί τους ήθη και έθιμα της δικής μας κουλτούρας.
Έπειτα οι γυναίκες μου έδειξαν παραδοσιακούς χορούς των Maasai και τραγούδησαν στη διάλεκτό τους.
Δες το βίντεο με τα παιδιά να περιμένουν ανυπομονετικά για ένα κομμάτι τούρτα
Πολύ ιδιαίτερη στιγμή για εμένα αποτέλεσε η ώρα που έσβησα τα κεριά της τούρτας μου φυσώντας τα μαζί με όλα τα παιδιά που με είχαν περιστοιχίσει γύρω από το μεγάλο τραπέζι της αίθουσας. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. “
Βλέπεις να έχει αποτελέσματα όλο αυτό που κάνεις;
“Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας άρχισαν να είναι ορατά από την πρώτη κιόλας ημέρα και ομολογώ ότι έχουν ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. Καθημερινά, ολοένα και περισσότεροι ευαισθητοποιούνται και προτίθενται να συνεισφέρουν σε αυτό, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Πρέπει να τονίσω ότι η ελάχιστη συμμετοχή όλων είναι αρκετή για να ολοκληρωθεί το κτήριο.”
Επιστρέφοντας τι είναι αυτό που θα συγκρατήσεις για πάντα;
“Οι εμπειρίες μου είναι όλες μοναδικές και καθεμιά αποτελεί ένα ξεχωριστό μάθημα ζωής. Το πιο πολύτιμο πράγμα που με δίδαξαν, ωστόσο, οι άνθρωποι εδώ, είναι ότι η ομορφιά κι η χαρά της ζωής βρίσκεται μόνο στην απόλαυση της στιγμής. Κι η βίωσή της επιτυγχάνεται όταν μπορέσεις να επικεντρωθείς και συνεπώς να αντλήσεις ικανοποίηση από εκείνα που ήδη έχεις.
Ένα ακόμη πράγμα που θα θυμάμαι για πάντα είναι η αισιοδοξία και η επιμονή στον αγώνα για επιβίωση όλων αυτών των ανθρώπων που παρά τις αντίξοες συνθήκες δεν εγκαταλείπουν ποτέ το χαμόγελό τους. Επιπλέον, εκείνο που συνειδητοποίησα είναι ότι τα έργα τέχνης μπορεί να απουσιάζουν από εδώ, όμως σε κάθε άνθρωπο που συναντάς, κάθε ξεχωριστό πρόσωπο συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά για τον ορισμό της ίδιας της Τέχνης. Τέλος, μέσα από όλη αυτή την προσπάθεια, έμαθα το πόσα είμαστε ικανοί να επιτύχουμε δρώντας συλλογικά. Γιατί όταν οι ελπίδες ενώνονται, τότε όνειρα χτίζονται!”
Εδώ στο TLIFE έχουμε κάνει ήδη τις παραγγελίες μας από την σελίδα της Ντένιας, σε συμβολικές τιμές! Εσύ;
Tης Εβίτας Τσιλοχρήστου
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ