Το Φθινόπωρο θέλει διάβασμα – Οι νικητές που κέρδισαν τα βιβλία από τις εκδόσεις Λιβάνη!

Tι καλύτερο από το να έχεις ένα βιβλίο για συντροφιά τις φθινοπωρινές νύχτες; Το TLIFE και ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη σου δίνουν την ευκαιρία να κερδίσεις από τρία βιβλία των τεσσάρων καλύτερων τίτλων σε πωλήσεις! Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook για να βλέπεις όλους τους διαγωνιμούς!

Οι δώδεκα τυχεροί είναι:

Το λάθος αστέρι
Μιμίκα Μαλαφούρη
Μαριάννα Μπαζάκα
Βασιλική Αργυροπούλου

Η Καρδερίνα
Φανή Παπατούλη
Μαρία Μαστραντώνα
Δημήτρης Πασσιάς

Μοιχεία
Πουράνης Νίκος
Τόνια Καλλιγιάτη
Φώτης Γαλάνης

Ψίθυροι στις φλόγες
Φρίνη Κοκόνη
Στέλλα Τσερέκα
Αναστασία Περιφάνου

Συγχαρητήρια! Θα πρέπει όσοι ζείτε Αθήνα να περάσετε από τα κεντρικά γραφεία των εκδόσεων, Σόλωνος 98 ενώ οι υπόλοιποι να στείλετε email στο tlifenow@gmail.com με την ακριβή σας διεύθυνση!


Δες εδώ τα βιβλία

Εκτός από το βιβλίο της Ευαγγελίας Ευσταθίου που κυκλοφορεί μόνο στη χώρα μας, τα παραπάνω βιβλία βρίσκονται στην κορυφή στις λίστες ευπωλήτων παγκοσμίως, έχοντας κερδίσει πιστούς αναγνώστες, που τους ακολουθούν σε κάθε νέα τους δημιουργία.

Οι δημοφιλέστεροι συγγραφείς του Εκδοτικού Οργανισμού Λιβάνη που μας συντρόφευσαν το καλοκαίρι και θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν για καιρό:

DONNA TART- Η ΚΑΡΔΕΡΙΝΑ, Βραβείο Pulitzer
PAULO COELHO- MOIXEIA
JOHN GREEN – ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΑΣΤΕΡΙ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ- ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Το λάθος αστέρι – Γκριν Τζον
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, επέμεινε. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου και δε με ενδιαφέρει να στερήσω από τον εαυτό μου την απλή απόλαυση του να λέω αλήθειες. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, και το ξέρω πως ο έρωτας είναι απλώς μια κραυγή στο κενό, πως η λήθη είναι αναπόφευκτη και πως είμαστε όλοι καταδικασμένοι, και θα έρθει η μέρα που ο κόπος μας θα γίνει ξανά σκόνη, ξέρω πως ο ήλιος θα καταπιεί τη μόνη γη που θα αποκτήσουμε, κι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Όταν η Χέιζελ συναντά τον Ογκάστους, ανακαλύπτει στο πρόσωπό του ένα αδελφό πνεύμα και μαζί του θα μοιραστεί τους φόβους, τα άγχη, τους προβληματισμούς της, αλλά και μια αγάπη που αγγίζει τις πιο μύχιες γωνιές της ψυχής τους. Οι δυο τους με ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν από κοινού προσωπικές απαντήσεις σε καθολικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης… Με μια γραφή που ξεχειλίζει από συναίσθημα αλλά και χιούμορ σε τέλεια αναλογία, ο Τζον Γκριν δημιουργεί ένα μυθιστόρημα γεμάτο συγκινήσεις. Μια ιστορία σκληρή αλλά και τόσο τρυφερή, όπως είναι και η ίδια η ζωή.

Η Καρδερίνα – Ταρτ Ντόνα
Το βραβείο Πούλιτζερ 2014 στη Μυθοπλασία Για το ξεχωριστό μυθιστόρημα Αμερικανού συγγραφέα, ο οποίος στο έργο του έχει ερείσματα και αναφορές στη ζωή στην Αμερική, και συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 δολαρίων Απονέμεται στην Καρδερίνα της Ντόνα Ταρτ, ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα ενηλικίωσης με άψογα δομημένους χαρακτήρες, το οποίο παρακολουθεί την αναπάντεχη σύνδεση της ζωής ενός ορφανού αγοριού με ένα διάσημο μικρό πίνακα που γλίτωσε από την καταστροφή. Ένα μυθιστόρημα που κεντρίζει τη σκέψη και συγκινεί την καρδιά. Η συγγραφέας των εκπληκτικών μυθιστορημάτων Η Μυστική Ιστορία και Ο Μικρός Φίλος επανέρχεται με ένα συγκλονιστικό καινούριο μυθιστόρημα. Στα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας και ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν του ρημάζει τη ζωή. Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: ένα μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και την παρανομία… Η Καρδερίνα είναι μια στοιχειωμένη οδύσσεια μέσα στη σύγχρονη Αμερική και ένα δράμα συναρπαστικής έντασης. Συνδυάζοντας απίστευτα ζωντανούς χαρακτήρες με συγκλονιστικό σασπένς, αποτελεί ένα εκπληκτικό, εθιστικό μεγαλούργημα – μια καθηλωτική ιστορία γύρω από την απώλεια και την προσκόλληση, την επιβίωση και την αυτο-επινόηση, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα, της ταυτότητας και του πεπρωμένου. «Ο πίνακας, η μαγεία και η ζωντάνια του, θύμιζε εκείνη την παράξενη, αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει, πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες, τότε που δε σε νοιάζει πια ο αγώνας, ποιος κέρδιζε ή ποιος έχανε, αλλά ήθελες μόνο να ρουφήξεις εκείνη την εκστατική, ανεμόδαρτη στιγμή. Όταν κοίταζα τον πίνακα ένιωθα όλες μου τις αισθήσεις να συγκλίνουν σε ένα μοναδικό σημείο: στη μία τρεμουλιαστή, ηλιόπληκτη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα. Μόνο αραιά και πού πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι – να χτυπάει για λίγο τα φτερά του, αναγκασμένο να προσγειώνεται στην ίδια πάντα απελπιστική θέση».

Mοιχεία – Κοέλο Πάουλο
Είναι καλύτερα να μη ζεις παρά να μην αγαπάς. Η δυστυχία μου έχει γίνει ρουτίνα, κανείς δεν την καταλαβαίνει πια. Δεν μπορώ πλέον να κοιμηθώ. Αισθάνομαι εγωίστρια. Συνέχεια προσπαθώ να εντυπωσιάσω τους άλλους, σαν να είμαι ακόμα παιδί. Κλαίω μόνη μου και χωρίς λόγο στο μπάνιο. Έκανα έρωτα με όρεξη μόνο μία φορά εδώ και πολλούς μήνες – και ξέρεις καλά για ποια μέρα μιλάω. Σκέφτηκα πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια τελετή ενηλικίωσης, συνέπεια του ότι είμαι πάνω από τριάντα χρονών, όμως η εξήγηση αυτή δεν είναι αρκετή. Νιώθω πως χαραμίζω τη ζωή μου, πως μια μέρα θα κοιτάξω πίσω μου και θα μετανιώσω για όλα όσα έκανα. Εκτός από το ότι σε παντρεύτηκα και απέκτησα τα όμορφα παιδιά μας. «Μα αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό;» Για πολλούς ανθρώπους ναι. Για μένα όμως όχι. Η Λίντα είναι τριάντα ενός χρονών και στα μάτια όλων των άλλων η ζωή της φαίνεται τέλεια: ζει στην Ελβετία, μια από τις ασφαλέστερες χώρες στον κόσμο, έχει ένα στέρεο και σταθερό γάμο, έναν άντρα που την αγαπάει, γλυκά και καλά παιδιά και μια δουλειά ως δημοσιογράφος για την οποία δεν μπορεί να παραπονιέται. Ωστόσο, αρχίζει να αμφισβητεί τη ρουτίνα και την προβλεψιμότητα της ζωής της. Δεν μπορεί πια να αντέξει την προσπάθεια που αναγκάζεται να κάνει ώστε να προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένη, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που νιώθει για τη ζωή είναι απέραντη απάθεια. Όλα αυτά αλλάζουν, μόλις συναντά έναν παλιό της έρωτα από τα εφηβικά της χρόνια. Ο Ζακόμπ είναι πια πετυχημένος πολιτικός και, όταν εκείνη πηγαίνει να του πάρει συνέντευξη, καταφέρνει να της ξυπνήσει κάτι που η ίδια είχε καιρό να νιώσει: πάθος. Τώρα, θα κάνει ό,τι μπορεί για να κατακτήσει αυτό τον άπιαστο έρωτα και θα αναγκαστεί να κατέβει στο βάθος του πηγαδιού των ανθρώπινων συναισθημάτων ώστε να βρει επιτέλους τη λύτρωσή της.

Ψίθυροι στις φλόγες – Ευσταθίου Γεωργία
Ζωές καταστρέφονται μέσα σε μία νύχτα. Η λαίλαπα της φωτιάς κατακαίει ενοχές, αθωότητες, νιάτα και συνειδήσεις. Η εννιάχρονη Σεμίνα Μαργέτη παραδίδεται στο θάνατο της ψυχής της την ώρα που η μητέρα της αφήνει την τελευταία της πνοή ανήμπορη στις φλόγες. Μοναδική αμαρτία της Ηλέκτρας Φωτεινού είναι το ότι ερωτεύτηκε με πάθος λάθος άνθρωπο.

Ένας ο ένοχος, ή μήπως πολλοί;

Δαμιανός, Στέφανος, Ρούσσος. Τρία πρόσωπα που επηρεάζουν με τις αποφάσεις τους τον ρου των γεγονότων.

Κάποιοι εφησυχάζουν και κάποιοι βασανίζονται από ορμητικά ποτάμια αμφιβολίας. Ίσως και ενοχής. Οι ψίθυροι σιγανοί, σχεδόν βουβοί στην αρχή, χρόνο με το χρόνο αρχίζουν να κραυγάζουν.

Και εκείνη, η μικρή Σεμίνα, που από ένα παιχνίδι της μοίρας έχει επιβιώσει, επιστρέφει ως Σεμέλη Σοφιανού είκοσι ένα χρόνια αργότερα, αναγεννημένη από τις ίδιες της τις στάχτες, για να πάρει την εκδίκησή της από τον υπαίτιο της τραγωδίας, ο οποίος ζει και βασιλεύει χάρη στα λεφτά της μητέρας της.

Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται όταν οι σύμμαχοι αποδεικνύονται εχθροί. Και οι εχθροί ίσως είναι εκείνοι που κρατάνε το κλειδί της αγάπης καθώς οι μάσκες πέφτουν.

Θα κοπάσουν μια μέρα οι ψίθυροι στις φλόγες; Θα αποκατασταθεί η αλήθεια; Θα μπορέσει να αναδυθεί η ελπίδα και να σκαρφαλώσει στο σκοτεινό ουρανό, όταν όλοι νόμιζαν πως θάφτηκε κάποτε ολόκληρη στις στάχτες;

“Μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό”. Στα δικά της µάτια, χρυσαφιά σαν του µεγαλύτερου εχθρού της, η συναρπαστική Σεµέλη Σοφιανού εξακολουθούσε να µοιάζει χαµένη και αβοήθητη σαν εγκαταλειµµένο βρέφος. Εξακολουθούσε να είναι το στρουµπουλό κοριτσάκι της παιδικής της ηλικίας, εκείνης της εποχής που χάθηκε βίαια στις φλόγες, παρασέρνοντας στα φρικτά αποκαΐδια και ολόκληρη την αθωότητά της. Τίποτα δεν ήταν ίδιο από τότε. Όλα είχαν καεί, και εκείνη έµοιαζε µε παντοδύναµο φοίνικα αναγεννηµένο από τις ίδιες του τις στάχτες.