Με ένα μακροσκελές κείμενο στο προσωπικό της προφίλ στο facebook, η Δέσποινα Καμπούρη, αναφέρθηκε στα όσα λέγονται γράφονται και ακούγονται για την αποχώρηση της Έλενας Παπαβασιλείου και της Σοφίας Βογιατζάκη από την εκπομπή “Γυναίκες”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η παρουσιάστρια μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για αδικία και τονίζει ότι κρίθηκε από πολλούς ένοχη για τις αποχωρήσεις των δυο κυριών ενώ δεν είναι. “Τις τελευταίες μέρες, γράφονται, ακούγονται και κυρίως υπονοούνται πολλά σε σχέση με την εξέλιξη της εκπομπής στην οποία συμμετέχω τους τελευταίους δύο μήνες. Κάποια πρόσωπα αποχώρησαν, με αποτέλεσμα να θεωρούμαι από πολλούς εγώ η ένοχη γι’ αυτό. Είναι προφανές ότι μία δημόσια αντιπαράθεση σε μία εκπομπή μπορεί να δημιουργήσει τριγμούς, ειδικά στην τηλεόραση που τα πράγματα και οι καταστάσεις έτσι κι αλλιώς διογκώνονται. Όμως, με λυπεί και με θίγει βαθιά, το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να πίστεψε ή να θεώρησε ότι ένα ατυχέστατο συμβάν, θα μπορούσε να έχει σχέση με την αποχώρηση ενός εργαζόμενου από το πόστο του. Εξάλλου είναι σίγουρο ότι αν είχα αυτόν τον χαρακτήρα και αυτή την δυναμική δεδομένα θα είχα μία διαφορετική καριέρα στην τηλεόραση μέχρι σήμερα” έγραψε η Δέσποινα.
Διάβασε ολόκληρο το κείμενο που δημοσίευσε
“Ήταν πολύ συνειδητή η επιλογή μου, από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να εργάζομαι στα Media, να κρατώ χαμηλούς τόνους, να μην προκαλώ, να σέβομαι για να με σέβονται. Είναι μία στάση ζωής που με ακολουθεί από τα 18 μου μέχρι σήμερα που είμαι 33. Ελπίζω και εύχομαι να καταφέρω να την μεταδώσω και στη μικρή μου…
Κατά καιρούς, κατηγορήθηκα από κάποιους ότι ακολουθώ αυτή την «μέθοδο» για «να τα έχω καλά με όλους» ή γιατί «φοβάμαι τις αντιπαραθέσεις». Αυτό με έκανε να πιστέψω ακόμη πιο έντονα ότι τελικά κακοπροαίρετοι άνθρωποι υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε. Άνθρωποι που ακόμη κι αν δεν τους δώσεις αφορμή, θα βρουν από μόνοι τους τον τρόπο να σε κατηγορήσουν, να σε διαβάλλουν ή ακόμη και να σε πληγώσουν. Είτε γιατί αρέσκονται στο να κάνουν κακό σε άλλους, είτε γιατί αυτό τους δίνει ζωή. Άργησα, αλλά το κατάλαβα…
Έχω νευριάσει, έχω φωνάξει, έχω τσακωθεί, έχω διαπληκτιστεί, όμως ποτέ μα ποτέ δεν αδίκησα κάποιον στη ζωή μου, τουλάχιστον συνειδητά. Όχι γιατί είμαι καλός άνθρωπος, αλλά γιατί το μόνο με το οποίο δεν μπορώ να ζήσω, είναι οι τύψεις συνειδήσεως. Πάνω από κάθε «καριέρα» και «φιλοδοξία», είναι η ψυχική μου ηρεμία. Θέλω να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια χωρίς ενοχές. Θέλω να μπορώ να κοιτάω την κόρη μου στα μάτια όταν θα της μαθαίνω πώς θα πρέπει να φέρεται στους γύρω της για να είναι πάνω απ’ όλα σωστός άνθρωπος. Μπορώ να ανεχτώ και να δικαιολογήσω κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά: Την κακεντρέχεια, τη ζήλεια, την ματαιοδοξία. Όμως η αδικία, είτε συμβαίνει σε εμένα, είτε ακόμη χειρότερα σε άλλους, είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ.
Τις τελευταίες μέρες, γράφονται, ακούγονται και κυρίως υπονοούνται πολλά σε σχέση με την εξέλιξη της εκπομπής στην οποία συμμετέχω τους τελευταίους δύο μήνες. Κάποια πρόσωπα αποχώρησαν, με αποτέλεσμα να θεωρούμαι από πολλούς εγώ η ένοχη γι’ αυτό. Είναι προφανές ότι μία δημόσια αντιπαράθεση σε μία εκπομπή μπορεί να δημιουργήσει τριγμούς, ειδικά στην τηλεόραση που τα πράγματα και οι καταστάσεις έτσι κι αλλιώς διογκώνονται. Όμως, με λυπεί και με θίγει βαθιά, το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να πίστεψε ή να θεώρησε ότι ένα ατυχέστατο συμβάν, θα μπορούσε να έχει σχέση με την αποχώρηση ενός εργαζόμενου από το πόστο του. Εξάλλου είναι σίγουρο ότι αν είχα αυτόν τον χαρακτήρα και αυτή την δυναμική δεδομένα θα είχα μία διαφορετική καριέρα στην τηλεόραση μέχρι σήμερα.
Δεν συνηθίζω να απαντάω, να δίνω εξηγήσεις ή να γράφω πράγματα για να δίνω τροφή για σχόλια (άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα να γράψω στο blog μου και όχι να χρησιμοποιήσω τον αέρα της εκπομπής) όμως, τίθεται θέμα ήθους. Και αυτό θα τo υπερασπίζομαι σθεναρά με το όποιο κόστος…
