Το ξέσπασμα της Βιβής Τσιάμη: “Ο καρκίνος με άφησε ορφανή από μητέρα”

Ο χρόνος που φεύγει ήταν πολύ δύσκολος για την Βιβή Τσιάμη. Η πρώην σύντροφος του Γιώργου Πρίντεζη πέρασε από μια δύσκολη δοκιμασία, έχασε την μητέρα της από τον καρκίνο και ένιωσε απίστευτη μοναξιά, όταν ακόμη και όσους θεωρούσε φίλους… τους είδε να απομακρύνονται από κοντά της…

Με ένα κείμενο στο προφίλ της στο Facebook, μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και όσους την πρόδωσαν…

“Ενάμιση μήνα περίπου πριν το τέλος αυτού του αναθεματισμένου έτους 2016, για μένα προσωπικά κάθομαι και σκέφτομαι τα πόσα πέρασα, τα πόσα έχασα και τα πόσα κατάφερα όμως τελικά πατώντας μόνο στα δικά μου πόδια. Πέρα από τον χαμό της μητέρας μου που ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ, στεναχωριόμουν πολύ και για άλλες απώλειες σε όλους τους τομείς. Πιστέψτε με!

Έχασα την πίστη στους ανθρώπους, έχασα τους ίδιους αυτούς τους “ανθρώπους μου”, έχασα χρόνο, έχασα χρήμα γιατί έχασα την δουλειά μου, (παραιτήθηκα για να είμαι δίπλα στην μητέρα μου) και παραλίγο θα έχανα και έμενα… Βέβαια, τους έχασα ή χάθηκα εγώ τελικά εφόσον ήταν απόντες, αυτό είναι άλλο θέμα… Έχασα την αγάπη… Άτομα που λάτρεψα και δεν ήταν καν στην συνοδεία για την τελευταία κατοικία της μητέρας μου. Αν όχι για να τιμήσουν εκείνη, τότε για μένα και την οικογένεια μου που περιμέναμε την -έστω και τυπική- αυτονόητη συμπαράσταση από τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Τίποτα δεν εννοείται και τίποτα να μην περιμένετε. Οι δικαιολογίες πολλές, η καρδιά μου συγχωρεί αλλά το μυαλό πως να ξεχάσει; Μέσα στα τόσα προβλήματα, στην τόση θλίψη και την επιπλέον αυτή απογοήτευση; Καλοί ή κακοί; Το αφήνω στην δική σας κρίση.

“Γλίτωσες!” μου είπαν σήμερα. ΚΑΙ σήμερα. Αλλά δεν έδινα σημασία ως τώρα. Δεν είχα καθαρό μυαλό να δω τι εννοούσαν παρόλο τις αποδείξεις και τα επιχειρήματα (αν και αφορούσαν καταστάσεις που γνώριζα ήδη και κατάπινα). Δεν θύμωσα, δεν λυπήθηκα, αυτά είναι συναισθήματα που τα ένιωσα στο ζενίθ μου, μόνη μου, μήνες τώρα και παλεύω να τα αφήσω πίσω. Ντράπηκα όμως… Και αισθάνθηκα επίσημα προδομένη, όχι με τις επιλογές μου σε κάθε τομέα που δεν ήταν τόσο σωστές τελικά, αλλά που επί χρόνια τις υποστήριζα φανατικά… Ταράχτηκα για όλα αυτά όταν μου είπαν: “Όλοι στο έλεγαν Βιβή και εμείς στα λέγαμε αλλά εσύ του κεφαλιού σου”. Και είχαν και δίκιο! Βέβαια, μεταξύ μας, δεν μετανιώνω για τίποτα, όμως μήπως και αυτό είναι λάθος και πρέπει να μάθω από αυτό επιτέλους;!!!

Όχι, Δεν είμαι χαζή. Εθελοτυφλούσα. Εννοείται. Αλλιώς θα τα γκρέμιζα όλα. Να ξέρετε πως ήξερα. Πως ξέρω. Το ΚΑΘΕΤΙ και ΠΑΝΤΑ. Για σχέσεις φιλικές, διαπροσωπικές, επαγγελματικές, συγγενικές. (Είμαι από τα άτομα που πιστεύουν πως μπορεί να βγει πάντοτε κάτι “πανέμορφο”, ακόμα και αν είναι βαθιά θαμμένο μέσα στην “βρωμιά”, κόντρα σε όσους δεν το αποδέχονται και όσα λένε οι πολλοί. Καθέ αυτού, nefelibata). Προσπάθησα ο,τιδήποτε αν και τοξικό να το περιθαλψω, να γυρίσει στα υπέρ μας. Κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, πίνοντας στην υγειά του κορόιδου, (εμού της ιδίας) και έτσι φτάσαμε σε αυτό το στάτους. Το μόνο που θα πω είναι κουράγιο στα επόμενα θύματα. Πόσο κρίμα να υπάρχουν κι άλλα κορόιδα! Το ξέρουν ήδη πως θα χρειαστούν την παραπάνω ευχή μου. Οι “καλοπροαίρετοι” φροντίζουν να ενημερώνουν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Τι να κάνεις όμως που βγαίνουν αληθινοί; Όπου καπνός και φωτιά. Προσοχή. Δεν λέω! Άλλο η φλόγα, άλλο το ολοκαύτωμα. Όταν πια μαυρίζει ο ουρανός, δεν είναι από σπίρτο, αλλά ότι σου καίγεται όλο το σπίτι, από μέσα μάλιστα! Λάθος χειρισμός του ιδιοκτήτη, γιατί ξέρετε δεν είναι πάντα άγνωστος ο εμπρηστής, ένα συγνώμη ή μια άρνηση για να σβήσει η “εστία” μέχρι να ανάψει η επόμενη και ώσπου κάποια στιγμή να μείνουν μόνο στάχτες.

Η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου είναι όχι μονάχα να αγαπά ανιδιοτελώς αλλά να αντέχει να παραμερίσει την καρδιά του για την ευτυχία των άλλων, να χαίρεται για εκείνους. Ακόμα και αν μετά “ξεχάσουν” ότι οφείλεται -και- σε εσένα όσα όμορφα ζουν, ακόμα και αν κατόπιν, δεν σε συμπεριλάβουν στην χαρά τους αυτή. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου εξ αρχής, μα αυτό θεωρώ πως κάνει μια ψυχή μεγαλειώδη! Αυτό έκανα. Αυτό δεν θα το αλλάξω ποτέ όσα και να μου κάνουν οι -κατά τα άλλα- “δικοί μου άνθρωποι”. Χρόνια τώρα αγάπησα ό,τι και όσους είχα δίπλα μου με ελπίδα πως η αγάπη αυτή θα ομορφύνει κάθε κρυμμένη, “άσχημη” γωνιά μέσα σε όλους εκείνους και αμοιβαία έτσι -γιατί όχι;!-και τις δικές μου…γωνιές. Ούτε εγώ είμαι άψογη σαφώς.

Φυσικά, Με παραμέρισα κιόλας, την καρδιά μου, το επίπεδο μου. Μάταια, δυστυχώς, και αποδεδειγμένα πια, στο ήδη πέρασμα του χρόνου… Οριακά, γλίτωσα από το να με παρασύρουν στον βούρκο ψυχής τους κάνοντας να φαίνεται ό,τι σάπιο έκαναν ως απόλυτα αναμενόμενο, φυσικό και επόμενο! Βαπτισμένα ως: “Να! Οι συνέπειες για να μάθεις αφού δεν το πας όπως θέλω εγώ, εσύ με έκανες να φτάσω να το κάνω!”. Απομακρύνθηκα.

Μου είπαν κάτι ακόμα σήμερα με το οποίο δεν συμφώνησα: πως “η εκδίκηση είναι να είσαι καλά εσύ και να το βλέπουν”. Δεν έχω να δείξω τίποτα σε κανέναν. Όπως και αν αισθάνομαι, αυτό και θα εκπέμπω. Δεν γεννήθηκα ρομπότ. Ούτε εγωίστρια. Όταν νιώθω καλά φαίνεται και το κάνω για μένα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως η δική μου χαρά, λυπεί κάποιον άλλον. Σε τέτοια περίπτωση, ο X άλλος δεν κάνει κάτι σωστά και θα είναι αιώνια καταδικασμένος μέσα στην δυστυχία του, όχι εγώ.

Συνέχισε η κουβέντα με κάτι που και πάλι είχα την ένστασή μου: πως “η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται Κρύο!”. Μόνο που εγώ δεν έχω κακία ή απωθημένα. Για ποια εκδίκηση μου μιλάτε;! Πως τολμάτε να θέλετε να καταντήσετε το πνεύμα μου σαν το δικό σας;! Μα δεν θέλω να “ταΐσω” κανέναν με εκδίκηση, αφήστε που εδώ σε εμένα κάνει πάντα…ζέστη! Θέλω τον ήλιο συντροφιά, όχι τα σκοτάδια! Στην δική μου ψυχή υπάρχει μόνο “νερό, ψωμί και αλάτι”. Ωστόσο, επειδή το κακό προφανώς υπάρχει, όόό,τι σας έδωσαν, θα βρεθεί μπροστά τους… Εσείς μην ασχολείστε… Σίγουρα συμβαίνει ήδη. (Μάθημα και για τον εαυτό μας αυτό βεβαίως.)

Εδώ και χρόνια πηγαίνοντας στην Παναγιά της Τήνου, σε κάθε πεφταστέρι, σε κάθε κεράκι της γενέθλιας τούρτας μου, μια ήταν η ευχή και η προσευχή μου. Να πάνε όλα έτσι όπως πρέπει για να είναι το καλύτερο δυνατόν για μένα, για τους γύρω μου, για όλους μας μαζί αλλά;;;! ΚΑΙ για τον καθένα Ξεχωριστά… Ευχή με αλτρουισμό. Ακόμα και αν ο καρκίνος με άφησε ορφανή από μητέρα, σήμερα με το επαναλαμβανόμενο “Γλίτωσες!!!” που άκουσα, συνειδητοποίησα ότι η ευχή μου αυτή γίνεται πραγματικότητα. Όσα συνέβησαν ήταν για καλό, παρόλο που έζησα τα χειρότερα! Αυτά με ταρακούνησαν, με έκαναν να βρω δύναμη που δεν ήξερα πως είχα και έτσι θα παλέψω δυνατή και δυναμική να παραμείνω! Προφανώς όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί πλέον είμαι καλά, όμως θα γίνω. Όταν πιάσεις πάτωμα ή μένεις εκεί για πάντα ή μόνο να ανέβεις προς τα πάνω μπορείς. Και επειδή σας είπα: προσπαθώ να στρέφομαι ψηλά προς το φως, ακόμα και ο ήλιος όταν είναι χαμηλά κάνει τους “νάνους” να φαίνονται ψηλοί… Εγώ άλλους ψηλούς “νάνους”, χάρη στον δικό μου ήλιο, δεν θέλω πια… Αρκετά μου τον ξεθώριασαν! Καιρός να τον φορτίσω πάλι. Ελπίζω να σας εμπνέει θετικά και εσάς όλο αυτό.

Δεν χρειάζονται ασπίδες και μαχαίρια… Ακόμα και με μια “μπλούζα αγάπης” αν ντυθείτε, όλοι αυτοί που σας πέταξαν πέτρες, βέλη και λάσπες δεν θα αντέξουν και θα παραιτηθούν. Τότε πάρτε όλα αυτά ως υλικά ανακατέψτε τα με το καλό σας να πνιγούν και χτίστε το βασίλειο σας.

Έτσι καταλήγω λοιπόν στο ότι αν είναι να…”τρομάζει” κάποιον ή κάτι από μένα, τότε αυτό είναι όλα εκείνα που με λύγισαν αλλά Δεν με σκότωσαν. Αντιθέτως, με δυνάμωσαν. Έχω την αντοχή και την σιωπή μου -λόγω αξιοπρέπειας-, όχι την…”εκδίκησή” μου. Όπως οι φοίνικες, τα δέντρα που λυγίζουν από τους ανέμους αλλά δεν σπάνε και οι ρίζες τους γίνονται πιο βαθιές και δυνατές. Όπως το μυθικό πουλί Φοίνιξ που αναγεννάται από τις στάχτες του…Δεν ξέρω να κάνω κακό στους άλλους και αρνούμαι και να μάθω αλλά ξέρω πως να κάνω το καλό για μένα…. Όλα τα υπόλοιπα, απόψε κιόλας μου εξατμίστηκαν!

Έχετε πίστη, καλοσύνη και θα σας επιστραφούν διπλά… Καλό βράδυ σε όλους! Σε όλους όμως…”