“Μα πού βρίσκουν τη δύναμη και χαμογελούν;” Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που καρφώθηκε στο κεφάλι μου βλέποντας τις φωτογραφίες που έφερε ο φωτογράφος μας, Πέτρος Χόντος από το ταξίδι του στην Ειδομένη. Το μικρό χωριό της Ελλάδας, κοντά στα σύνορα με το FYROM, που έχει γίνει συνώνυμο της προσφυγιάς.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“Δεν έχουν τίποτα να χάσουν”, ήταν η δική του απάντηση. Όντως! Έχουν χάσει ήδη τα πάντα. Μηδένισαν τη ζωή τους φεύγοντας από τη χώρα που γεννήθηκαν. Έφυγαν από τη χώρα που μεγάλωσαν γιατί δεν ήθελαν να είναι πρωταγωνιστές ή μάρτυρες μιας τυφλής σφαγής. Άφησαν πίσω τους το σπίτι τους γιατί δεν μπορούσαν να το προστατέψουν από τους “ισχυρούς” που παίζουν τα δικά τους παιχνίδια με όποιο κόστος. Πήραν μαζί τους μόνο την ελπίδα πως θα καταφέρουν να περάσουν τα “σύνορα” και ο κόσμος (τους) θα αλλάξει.
Και ξαναχτίζουν από την αρχή…
Χτίζουν μέσα στις λάσπες, πάνω σε παλιές ράγες τρένων, ο ένας πάνω στον άλλον.
Στεγνώνουν τα ρούχα τους πάνω σε σχοινιά που είναι δεμένα στα δέντρα, πάνω στο συρματόπλεγμα των συνόρων που τους χωρίζουν από μια άλλη ζωή, πιο ανθρώπινη.
Γράφουν πάνω στις σκηνές τους “Ανοίξτε τα σύνορα”, “Βοηθήστε μας. Κάνει κρύο” με την ελπίδα ότι οι λέξεις θα φτάσουν πιο γρήγορα απ’ ότι οι “κραυγές” τους στα αυτιά αυτών που πρέπει.
Φτιάχνουν αυτοσχέδια κουρεία, μαγειρεία και καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες με την βοήθεια κάποιων ανθρώπων που δεν ξέχασαν ότι θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι πρόσφυγες.
Γιατί οι περισσότεροι από εμάς το ξεχνάμε. Μια Angelina Jolie έρχεται που και που για να μας υπενθυμίσει πως αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται κάπου να πάνε, κάπως να ζήσουν και όχι απλά να επιβιώνουν. Γιατί είναι άνθρωποι. Πέρα από το φύλο, την ηλικία, το χρώμα, την εθνικότητα ή τη γλώσσα που μιλάνε.
Για αυτούς τους πολίτες του κόσμου κάποιος πρέπει να μεριμνήσει. Ο καθένας από εμάς πρέπει να ανοίξει όχι μόνο την αγκαλιά του από αλληλεγγύη αλλά να ανοίξει και τα μάτια και το μυαλό του.
Σε αυτό το οδοιπορικό στην Ειδομένη είδαμε την δραματική κατάσταση, την οποία βιώνουν οι παραπάνω από 15.000 πρόσφυγες. Συνθήκες που δεν μπορείς να φανταστείς.
Κοιμούνται σε σκηνές για κάμπινγκ που δεν αντέχουν στη βροχή. Κάθονται στις σιδηροδρομικές γραμμές. Περιμένουν ώρες στην ουρά για ένα σάντουιτς και γίνεται μάχη ακόμα και για ένα κομμάτι ψωμί. Η παροχή καθαρού νερού είναι δύσκολη και οι αρρώστιες παραμονεύουν.
Κάποιοι από την απόγνωση έφτασαν στο σημείο να αυτοπυρποληθούν. Άλλοι κάνουν καθιστική διαμαρτυρία πάνω στις ράγες ή απεργία πείνας. Πόνος και ανυπομονησία.
Είδαμε όμως και το ζεστό τους χαμόγελο. Ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο κι αυτό τους κρατάει ζωντανούς. Σε όποιες συνθήκες.
Είδαμε τα φωτεινά μάτια των παιδιών που δεν σταματούν να παίζουν. Αυτά τα μάτια που σε κάνουν να χαμηλώσεις το δικό σου βλέμμα. Αυτά τα παιδιά που σου προσφέρουν το σάντουιτς που κρατάνε γιατί θέλουν να μοιραστούν τη χαρά μαζί σου.
Γιατί για αυτά τα παιδιά, η χαρά είναι ένα σάντουιτς, ένα αυγό που θα τους φτιάξει ο παππούς στην υπαίθρια φωτιά, ένα παιχνίδι που θα σκαρφιστούν με τους υπόλοιπους φίλους τους.
Το χαμόγελό τους δεν μπορείς εύκολα να το προσπεράσεις και δεν πρέπει με τίποτα να το αφήσεις να σβήσει. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ