Το TL!fe στην καρδιά της Eurovision

Αυτό ήταν, κινούμαστε πλέον στους ρυθμούς της Eurovision. To TL!fe από σήμερα βρίσκεται στην πρωτεύουσα του Πανευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού και θα σας μεταφέρει όλες τις λεπτομέρειες και όλες τις εξελίξεις…

ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ

Δεν πατήσαμε καλά – καλά το πόδι μας στο Όσλο και αμέσως μπήκαμε στους ρυθμούς της Eurovision. Ίσως η διάθεση μας αυτή να προήλθε από το στολισμένο αεροδρόμιο, ίσως γνωρίζοντας πως με τις βαλίτσες αγκαλιά θα πηγαίναμε στο μεγάλο πάρτι, το Welcome Party, όπου ο δήμαρχος της πόλης υποδέχτηκε όλες τις αποστολές και έδωσε το σήμα για την έναρξη της εβδομάδας της Eurovision.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΣΛΟ

Ελευθέριος Βενιζέλος. Ώρα 12 το μεσημερι. Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο με δυο βαλίτσες ασφυκτικά γεμάτες ρούχα. Είμαι σίγουρος ότι έχω υπερβεί το επιτρεπόμενο όριο στις αποσκευές αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Κοντομάνικα, μακριμάνικα, φούτερ και σορτσάκια όλα μαζί πεταμένα στις βαλίτσες. Δεν θέλω να ζήσω τα περσινά, όπου με -15 βαμθμούς στην Ρωσία, εγώ κυκλοφορούσα με τα καλοκαιρινά.

Τελευταίος έλεγχος. Λεφτά, διαβατήρια, κάμερες, κινητά…Εντάξει τα έχω πάρει όλα. Ή μήπως όχι; Που είναι η τσάντα με τα παπούτσια μου; Κοιτάω δεξία, κοιτάω αριστέρα. Πουθενά! Την ξέχασα. Το πού δεν με ανησυχεί. Μπορεί στο σπίτι, μπορεί στο λεωφορείο…Το θέμα είναι οτι πάμε στο Όσλο χωρίς παπούτσια…

Κάνω check-in. Πηγαίνω προς την πύλη εξόδου. Κάθομαι στην καρέκλα και περιμένω. Λίγα λεπτά πριν αρχίσει η επιβίβαση, μπαίνει μέσα στο χώρο λαχανιασμένη η Ρίκα Βαγιάννη. «Το ότι το πρόλαβα είναι θαύμα» είναι η απάντηση της στο χαζοχαρούμενο «γεια σας» που της είπα.

Έχει πάρει εφημερίδα. Την ανοίγει και ξεχωρίζει τα διαφημιστικά από το κορμό της εφημερίδας. Ψάχνει για κάδο ανακύκλωσης, για να πετάξει όσα δεν χρειάζεται. Μπαίνουμε μαζί μέσα στο αεροπλάνο. Εκείνη θα καθίσει στις πρώτες θέσεις, εγώ πιο πίσω. Και μια κουρτίνα θα μας χωρίζει εως την Ζυρίχη, όπου είναι ο ενδοιάμεσος σταθμός μας προς το Όσλο…

Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Νιώθω άγχος. Δεν ξέρω γιατί.

Ο μπροστινός ρίχνει όλο το κάθισμα πάνω μου. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος πίσω του. Εγκλωβισμένος σε ένα κάθισμα μικρότερο του 1 τετραγωνικού μέτρου, προσπαθώ να βολευτώ. Καμία επιτυχία.

Δύο ώρες μετά και βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης. Έχουμε 40 λεπτά στην διάθεση μας. Όλοι τρέχουνε στο καπνιστήριο, εγώ απεγνωσμένα ψάχνω να βρω Internet. Πουθενά! Πρέπει να πληρώσεις για να έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο μέσω του αεροδρομίου. Απλά δεν υπάρχει… Ευτυχώς, δίπλα μου είναι η Ρίκα Βαγιάννη, η οποία θα προσπαθήσει να με ηρεμήσει…

Ξαναμπαίνουμε στο αεροπλάνο. Η πείνα μου δεν περιγράφεται… Χωρίς να γνωρίζω τις μας περιμένει στο Όσλο, λειτουργώντας με το ένστικτο, ζητάω από την αεροσυνοδό, όχι ένα ούτε δύο αλλά τέσσερα σάντουιτς. Φυσικά, θα ζητήσω και αυξημένες μερίδες και στο γλυκό μου..

Ευτυχώς που δεν με ρώτησε κανείς από ποια χώρα έρχομαι, διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολο να εξηγήσω οτι στην Ελλάδα ακόμα δεν πεινάμε τόσο πολύ. Απλά εμένα, με έπιασε μια “μικρή” λιγούρα.

Φτάνοντας στο Όσλο, συναντώ και τον στυλίστα του Γιώργου Αλκαίου, Πάνο Σωτηρίου. Θα τον συγχαρώ για τα ωραία ρούχα που επιμελήθηκε για τον Γιώργο Αλκαίο και τα είδαμε την Παρασκευή, στην πρόβα που έκανε. Η απάντηση του αφοπλιστική: “Αυτά που θα φορέσει ο Γιώργος και οι φίλοι του βρίσκονται αυτήν την στιγμή στην βαλίτσα μου”.

Κάθε προσπάθειά μου για να μου δείξει τα ρούχα δεν έπιασε τόπο. Πρέπει να βρω μία καλύτερη μέθοδο πειθούς. Αλλά πρώτα πρέπει να βρω ένα τρόπο να πάω στο ξενοδοχείο. Λεωφορείο δεν υπάρχει, το ταξί μου ζητάει 60 ευρώ για μία απόσταση 4 λεπτών και η περιπέτεια τώρα ξεκινάει….