Τζ. Λιώση στο TLIFE: Ο ρόλος της στο “Love in the end”, οι σπουδές στην εγκληματολογία και η αγάπη για την υποκριτική

Την διακόψαμε από το διάβασμά του μεταπτυχιακού που κάνει στη Ρώμη και μας απάντησε σε όλα πολύ γλυκά και ευγενικά. Η Τζωρτζίνα Λιώση σπουδάζει εγκληματολογία στη γειτονική χώρα παρόλο που η μεγάλη της αγάπη αποδείχτηκε η υποκριτική. Το δροσερό και όμορφο κορίτσι που γνωρίσαμε μέσα από την ταινία “Love in the end” και που φαίνεται θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον μιλάει στο TLIFE για την συμμετοχή της στη νέα ταινία της Odeon, για το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με το “Κανένας”, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις αναμνήσεις που έχει από τα γυρίσματα αλλά και για τις σπουδές της στο εξωτερικό που παραλίγο να την κρατήσουν μακριά από το όνειρό της.

Τι κάνεις στην Ιταλία;
Έχω τελειώσει στην Ελλάδα Ψυχολογία και κάνω το Master μου στη Ρώμη στο τμήμα της Εγκληματολογίας.

Πώς προέκυψε λοιπόν η υποκριτική στη ζωή σου;
Απ’ όταν τελείωσα το σχολείο, ξεκίνησα να παίζω σε διαφημίσεις γιατί ήταν μια δουλειά που θα μπορούσε να συνδυαστεί με την σχολή. Θα δούλευα μια φορά το μήνα, πολύ σου λέει, δυο-τρεις φορές το χρόνο οπότε δεν έχανα ποτέ μαθήματα και έβγαζα και κάποια λεφτά. Από τις διαφημίσεις, ο Φραγκίσκος με την Σοφία που έκαναν το casting για την ταινία του Χρήστου Νικολέρη “Κανένας” με πρότειναν για το ρόλο της πρωταγωνίστριας, ο Χρήστος Νικολέρης με επέλεξε και πάλι ο Φραγκίσμος και η Σοφία με πρότειναν και για το “Love in the end”.

Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι κάτι το οποίο θα ακολουθήσεις και στο μέλλον;
Ναι! Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ σαν δουλειά. Δεν ξέρω αν μπορώ εγώ συγκεκριμένα να το θεωρήσω δουλειά γιατί έχω δουλέψει μόνο δύο φορές στον κινηματογράφο αλλά έκανα τις διαφημίσεις και μου άρεσε. Μου άρεσαν τα γυρίσματα. Η ταινία δεν έχει καμία σχέση όμως και όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα και τις πρόβες για την πρώτη μου ταινία εκεί κατάλαβα πως μου αρέσει πραγματικά αυτό το πράγμα. Πιστεύω πως είναι μία δουλειά η οποία θα μπορούσε να με κερδίσει και θα μπορούσα να την κάνω και να τελειώνω μία ταινία και να κάνω άλλη, άλλη, άλλη…
Είναι μια δουλειά όμως που η ευλογία της είναι και η κατάρα της. Αυτό το ότι δεν έχεις συγκεκριμένο πρόγραμμα και δεν ξέρεις που θα είσαι αύριο είναι και κακό γιατί δεν ξέρεις άμα θα έχεις δουλειά και την επόμενη μέρα ή τον επόμενο μήνα. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να το δω βιοποριστικά εφόσον κιόλας ξεκίνησα για ψυχολογία. Δεν μπορώ να πω τα παρατάω και θα πάω σε μια δουλειά με την οποία δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιβιώσω.

Το ξεκίνημα σου λοιπόν ήταν κινηματογραφικό. Λένε όμως ότι οι ηθοποιοί κρίνονται στο θέατρο. Θα ήθελες να δοκιμάσεις;
Ναι, το πιστεύω κι εγώ αυτό. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω γιατί πιστεύω ότι το θέατρο έχει άλλη γοητεία. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο, έχει τελείως διαφορετική γοητεία από τον κινηματογράφο. Είναι αυτό το πράγμα, βγαίνεις εκείνη την στιγμή πάνω και πετάς την ψυχή σου στη σκηνή και ελπίζεις να κάνεις τον κόσμο να νιώσει αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Είναι πάρα πολύ ωραίο και ζηλευτό πραγματικά.

Όταν είδες τον εαυτό σου για πρώτη φορά στην ταινία “Κανένας” πώς ένιωσες;
Νομίζω ήμουνα σε ένα σοκ. Την είδα αρκετές φορές την ταινία για να μπορέσω να αρχίσω να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που βλέπω και να μπορέσω να κρίνω τον εαυτό μου και να δω τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει. Είναι μια δουλειά την οποία αγάπησα και συγκεκριμένα ο “Κανένας” είναι και η πρώτη μου δουλειά οπότε ίσως υπήρχε και αυτή η αδυναμία που δεν μπορώ να πω βέβαια ότι δεν το έχω και για το “Love in the end”. Είναι το ίδιο πράγμα, δουλειά που έχω κάνει και που αγάπησα και δεν μπορώ να είμαι κριτής. Και στις δύο φορές υπάρχει αυτό το πράγμα που πρέπει να το δω πολλές φορές για να αρχίσω να συνειδητοποιώ τι βλέπω και να μπορέσω να είμαι ουδέτερη και να καταλάβω τι είναι αυτό που βλέπω και μπορέσω να κρίνω τ μου αρέσει, τι δεν μου αρέσει, τι θα ήθελα να αλλάξω την επόμενη φορά.

Ωστόσο και στην πρώτη ταινία, παρόλο που ήταν η αρχή σου, πήρες πάρα πολύ κολακευτικά σχόλια. Τώρα με το “Love in the end” όλοι προσέξατε το “όμορφο και δροσερό κορίτσι της 3ης ιστορίας.
Ευχαριστώ πάρα πολύ! Είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο αυτό και είναι κάτι το οποίο κάθε φορά που το σκέφτομαι με χαροποιεί. Για τον “Κανένα” προτάθηκα από την Ακαδημία κινηματογράφου για το πρώτο γυναικείο και είναι κάτι το οποίο ακόμη δε το πιστεύω και είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ. Και η Τζούλια και η Κατερίνα είναι πολύ κοντά στο πως είμαι εγώ σαν άνθρωπος, έτσι λίγο συνεσταλμένη και ήρεμη και αυτά. Βέβαια, με την σωστή καθοδήγηση κάθε φορά από τους σκηνοθέτες αυτό πήγαινε σε ένα σημείο “Α” το οποίο θέλανε. Οπότε ήμουν πιστεύω τυχερή γιατί εφόσον δεν έχω φοιτήσει σε κάποια σχολή, οι ρόλοι να’ ναι κάτι κοντά σε εμένα αλλά και ο Χρήστος Νικολέρης και ο Βασίλης Κεχαγιάς είναι άνθρωποι με τους οποίους μπόρεσα να δουλέψω έτσι ώστε να μου βγάλουν αυτό που θέλανε να δούνε στην οθόνη. Δουλεύαμε με ηρεμία, νομίζω μέσα από τις πρόβες μάθαμε ο ένας πως δουλεύει ο άλλος και ήταν μαζί με σωστή καθοδήγηση όλο αυτό και πιστεύω πήγε καλά και τώρα.

Στην πρώτη ταινία δυσκολεύτηκες περισσότερο μιας και το περιεχόμενο της ήταν περισσότερο κοινωνικό;
Στην πρώτη ναι, εκτός από το ότι ήταν η πρώτη μου ήταν και το περιεχόμενο πιο δραματικό και είχε τις δυσκολίες της αλλά, θα το ξαναπώ, με την καθοδήγηση από το Χρήστο και το ότι μάθαμε ο ένας πως δουλεύει ο άλλος, το ότι εγώ ήμουν στην πρώτη μου δουλειά, το ότι δεν είχα φοιτήσει σε δραματική σχολή, όλα αυτά τα ήξερε και με διάλεξε μαζί με αυτά. Το παλέψαμε μαζί σε ότι δύσκολο είχαμε να κάνουμε και τα καταφέραμε!

Όταν λοιπόν σου έγινε η πρόταση για την δεύτερη ταινία, χάρηκες;
Χάρηκα πάρα πολύ! Απ’ όταν μίλησα πρώτη φορά στο τηλέφωνο και μου είπαν να περάσω από το casting. Έκανα τότε και τα χαρτιά μου για το πανεπιστήμιο και αγχώθηκα πάρα πολύ γιατί, αυτό που είπα και στην αδερφή μου, ξέρω ότι είναι κάτι που θέλω να κάνω και δεν θα ήθελα να τύχει να είναι οι ημερομηνίες η μία πάνω στην άλλη. Εννοείται ότι θα συνέχιζα για το μεταπτυχιακό αλλά θα άφηνα πίσω μου κάτι που ήθελα αλλά ευτυχώς οι ημερομηνίες δεν συμπίπταν και κατάφερα να το κάνω. Πραγματικά, από την πρώτη φορά που μίλησα στο τηλέφωνο πέταγα από τη χαρά μου, ένιωθα ένα φτερούγισμα στο στομάχι.

Ήσουν και τυχερή γιατί συνέπεσα η πρεμιέρα λίγο πριν φύγεις και είδες την ταινία στην Ελλάδα, έτσι;
Ήμουνα εδώ στη Ρώμη και επέστρεψα. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι εκεί.

Πώς σου φάνηκε λοιπόν που την είδες ολοκληρωμένη και με τις άλλες δύο ιστορίες;
Κατ’ αρχάς και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην ήμουν εκεί, το γεγονός ότι κατάφερα και ήρθα ήταν από μόνο του μια μέρα πολύ ευτυχισμένη για μένα. Μου άρεσαν πάρα πολύ και οι άλλες δύο ιστορίες γιατί δεν είχα δει καθόλου, τις είχα διαβάσει μόνο. Γέλασα κιόλας και το βρήκα πολύ γλυκό όπως δέθηκε όλο αυτό μαζί.

Από τα γυρίσματα τι είναι αυτό που θυμάσαι;
Εμείς ήμασταν στο πλοίο επάνω οπότε ήταν εξολοκλήρου νέα εμπειρία για μένα γιατί πάντα υπάρχει πίεση αλλά είχαμε και το εξής, ότι το πλοίο κινείται οπότε δεν έχεις περιθώριο ούτε πέντε λεπτά να καθυστερήσεις κάτι που πρέπει να γυρίσεις στο συγκεκριμένο σημείο και στη συγκεκριμένη ώρα για παράδειγμα. Όλη αυτή η πίεση παρόλα αυτά δεν έβγαινε στην επιφάνεια και δουλεύαμε όλοι καλά και ακόμη και τα βραδινά που είχαμε, μπορεί να κούναγε το πλοίο, να ήμασταν όλοι κουρασμένοι, να μην μπορούσαμε να ξεκουραστούμε πάρα πολύ καλά στο πλοίο αλλά ήταν μια περιπέτεια λίγο σαν πενθήμερη που όμως πρέπει να δουλέψουμε. Ήταν καινούριο, πολύ καινούριο.

Η συνεργασία σου με τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη πώς ήταν; Σε βοήθησε; Είχατε χημεία;
Ναι με βοήθησε πάρα πολύ και ο Λεωνίδας. Επίσης, επειδή εγώ είχα κάνει μόνο μια κινηματογραφική δουλειά είχαμε συζητήσει πάρα πολύ μαζί στις πρόβες. Μου πρότεινε κάποια πράγματα που κάνει αυτός και που τον βοηθάνε και πρόβα στην πρόβα βρήκαμε πολλά κλειδιά ο ένας για τον άλλον και μοιράστηκε μαζί μου δικά του μυστικά που ίσως βοηθούσανε κι εμένα. Κάποια περισσότερο, κάποια λιγότερο, κάποια με τον δικό μου τρόπο αλλά σίγουρα πήρα πράγματα από την συνεργασία μου με τον Λεωνίδα

Η ταινία δίνει καλό τέλος σε ανεκπλήρωτους έρωτες. Εσύ πιστεύεις ότι οι αληθινοί έρωτες πρέπει να έχουν πάντα happy end;
Οι αληθινοί έρωτες πρέπει να έχουν πάντα happy end αλλά δεν έχουν σχεδόν ποτέ, κατά την γνώμη μου. Είναι πολύ σπάνιο να σου εμπνέει ο άλλος αυτά που του εμπνέεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο κα να είναι τόσο αμοιβαίο και τόσο όμορφο. Συνήθως, οι αληθινοί έρωτες πονάνε και πληγώνουν αλλά γι’ αυτό υπάρχει κι ο κινηματογράφος που μπορέσαμε και το κάναμε αυτό πιο γλυκά.

Εσύ, μέχρι που θα έφτανες για έναν έρωτα; Θα έκανες κάτι ακραίο ή δύσκολο όπως οι πρωταγωνιστές των τριών ιστοριών;
Στην περίπτωση του χαρακτήρα μου στην ταινία, δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να κάνω αυτό το βήμα που έκανε κι εκείνη, που έφυγε και έπεσε με τα μούτρα στον έρωτα με κάποιον άνθρωπο τον οποίο τον ήξερε τόσο λίγο καιρό. Είναι κάτι το οποίο εμένα σαν Τζωρτζίνα θα με τρόμαζε πάρα πολύ αλλά οι άλλες δύο ιστορίες έχουν κάτι το οποίο είναι πιο κοντά σε κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Το να δω κάποιον φίλο μου ίσως, όπως συμβαίνει στην δεύτερη ιστορία, ή το να γίνει όλο αυτό το ψάξιμο με κάποιον που γνωριστήκαμε είναι κάτι το οποίο είναι πιο κοντά σε κάτι που θα μπορούσα να κάνω ενδεχομένως.

Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου, είναι σημαντικό στοιχείο για να είσαι καλά και δημιουργική;
Ο έρωτας νομίζω εμπνέει όλους τους ανθρώπους και τους κάνει να είναι δημιουργικοί και να νιώθουν πιο έντονα τα πάντα, από τα καλά μέχρι τα κακά. Αυτό είναι ωραίο γιατί τα ζεις όλο πιο έντονα και με περισσότερο πάθος γιατί ο έρωτας είναι σε όλους τους ανθρώπους σημαντικό κομμάτι. Ακόμα και σε αυτούς που μπορεί να μην το παραδέχονται.

Ερωτευτείτε λοιπόν!
Ερωτευτείτε, ναι! (γέλια)