Tζούλια Παπαδοπούλου: Συγκλονίζει η blogger σύντροφος του Φ.Κρανιδιώτη με την περιγραφή της για τον καρκίνο!

Είναι μια γυναίκα σέξι όμορφη και με πάθος για τη ζωή. Πριν λίγο καιρό σε συνέντευξή της το TLIFE, είχε αποκαλύψει τη μάχη της με τον καρκίνο στο στήθος και τη μεγάλη της νίκη! Τον σύνθλιψε! Με τη βοήθεια της ιατρικής αλλά και με την καλή της διάθεση με την πεποίθησή της ότι αυτή θα νικήσει! Μια γυναίκα που αξίζει να θαυμάζεις για τη δύναμη της ψυχής της και την αγάπη της για τα παιδιά της και τη ζωή! Η Τζούλια Παπαδοπούλου fashion blogger και fashion lover, νίκησε τον καρκίνο και είναι το… πανέμορφο και ζωντανό παράδειγμα για όλους μας.

Η Τζούλια που σε λίγο καιρό ετοιμάζεται να παντρευτεί τον πρόεδρο της Νέας Δεξιάς Φαήλο Κρανιδιώτη, με αφορμή τη χθεσινή παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου συγκλονίζει με τον τρόπο που περιγράφει πως έμαθε ότι νόσησε αλλά και με το χειρουργείο αφού χρειάστηκε ένα κομμάτικο να γίνει χωρίς αναισθησία!

“Την ημέρα που μου ανακοίνωσαν στο νοσοκομείο του Λος Άντζελες, “έχετε καρκίνο στο στήθος και πρέπει να προχωρήσετε άμεσα σε εγχείρηση”, όλοι γύρω μου κατέρρευσαν. Όλοι εκτός απο εμένα. Δεν έκλαψα και δεν έχασα τον ύπνο μου. Το πήρα λες και μου είπαν έχετε ένα κρύωμα, δεν είναι τίποτα, με 2-3 ντεπόν θα περάσει. Ηρθε η μητέρα μου απο την Ελλάδα για να προσέχει τα μωρά μου ετσι ώστε να ξέρω οτι είναι σε καλά χέρια για όσο θα έλειπα απο το σπίτι.

Την ημέρα της εγχείρησης ήμουν χαρούμενη, σκεφτόμουν “ήρθε η μέρα που θα βγάλω αυτό το πράγμα απο το σώμα μου και μετά μπορώ να συνεχίσω να ξυπνάω το πρωι, να φτιάχνω τηγανίτες και να παίζω με τα αγόρια μου”.

Κοίταξα τον άντρα μου, του έδωσα ενα τεράστιο χαμόγελο και έκανα το σήμα της νίκης με το χέρι μου την ωρα που κυλούσαν το κρεβάτι στο διάδρομο για να μπω στο χειρουργείο. Το απαθανάτισε και σε φωτογραφία. Μέσα στο χειρουργείο τα πράγματα άλλαξαν λιγάκι, όταν έβαλαν κάτι τεράστιες (κυριολεκτικά) βελόνες στην θηλή με ενα μπλε μελάνι (για τους λεμφαδένες). Χωρίς αναισθησία στην αρχή, ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν έβγαλα κιχ αλλά θυμάμαι τα δάκρυα που κυλούσαν απο τα μάτια μου, λες και ανοιξε μια βρύση στο σώμα – αντίδραση στον πόνο.

Μετά απο αυτό δεν θυμάμαι τίποτα. Ξύπνησα και ήθελα να γυρίσω κατευθείαν σπίτι να παίξω με τα παιδιά και να δούμε μαζί sesame street.

Για ενάμιση μήνα περίπου έκανα θεραπείες σχεδόν καθημερινά. Πήγαινα στο νοσοκομείο με καλή διάθεση και έφευγα με ζαλάδα και ανακατωσούρες.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια έκανα τρελές εξετάσεις, με το χειρότερό μου αυτό το κουβούκλιο της μαγνητικής.

Τώρα, 12 χρόνια μετά και cancer-free η ζωή συνεχίζεται και κάθε φορά που στενοχωριέμαι για κάτι, σημαντικό ή οχι, προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου οτι δεν αξίζει να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Δεν το πετυχαίνω πάντα, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.

Να τσεκάρετε το στήθος σας συχνά, εγω έτσι το βρήκα, τυχαία βέβαια, αλλά έτσι το βρήκα. Και ήμουν τυχερή που ήταν ακόμη στην αρχή. Λίγους μήνες αργότερα θα ήταν ήδη στο δεύτερο στάδιο. Αυτό το γαμημένο πράγμα μπορείς να το νικήσεις με δυο τρόπους. Να κάνεις συχνά εξετάσεις. Οταν το ανακαλύψεις όσο πιο νωρίς γίνεται έχεις κερδίσει την μισή μάχη. Το δεύτερο είναι το attitude. Να μην το αφήσεις να σε πάρει απο κάτω, να το πολεμήσεις. Η ζωη είναι πολύ όμορφη, μα πάρα πολύ όμορφη. Εμένα η δική μου βενζίνη, αυτό που με κάνει να ξυπνάω κάθε μέρα και να παλεύω είναι η αγάπη που έχω ακόμη άπειρη να γευτώ.

(με αφορμή την χθεσινή μέρα, παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου και τους αγαπημένους που έχασα)”