Τζόυς Ευείδη: Δεν ήταν μάλλον γραφτό να κάνω παιδιά

Η αφοπλιστική στις συνεντεύξεις της πρωταγωνίστρια του «Μπρούσκο» του ΑΝΤ1, προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματά της βουτώντας στην τέχνη της. Η Τζόυς Ευείδη ποζάρει για το κυπριακό περιοδικό “Down Town” και μιλάει για όλα στον Αλέξανδρο Πρίφτη!

Τα ζώα σου, σου καλύπτουν την ανάγκη για συντροφικότητα;
Όχι, μα δεν έχω τα ζώα μου για γκόμενο! Προς θεού. Τι; Είμαι η επιτομή της γεροντοκόρης που αντικαθιστά τον γκόμενο με σκύλο; Δεν συμβαίνει αυτό.

Δεν σου λείπει ένας άνθρωπος;
Όχι πια, γιατί να μου λείπει;

Έχεις περάσει πολλά στην προσωπική σου ζωή…
Έχω περάσει ό,τι έχουν περάσει όλοι. Δεν είμαι ιδιαίτερη περίπτωση. Η αλήθεια είναι ότι μου έπεσαν όλα μαζί και γρήγορα. Ο χωρισμός, οι θάνατοι…

Σου έλειψε ένα παιδί;
Όχι. Έχω το βαφτιστήρι μου που λατρεύω και δεν βλέπω σχεδόν ποτέ με τη «βρωμοδουλειά» που κάνω! Έχω πέντε παιδιά, απλά είναι γούνινα! (γελάει). Έχω τα ανίψια μου που είναι ολόκληρα μουλάρια πια… Δεν ήταν μάλλον γραφτό να κάνω παιδιά, δεν πειράζει.

Μας δίνεις πάντως, παρά την εξωστρέφειά σου, την εικόνα ενός ανθρώπου χαμηλών τόνων. Είσαι όντως;
Όχι, βγαίνω από τα ρούχα μου συχνά. Προσπαθώ να το κρατάω χαμηλά, γιατί μπορώ να εκφραστώ με μεγάλη οξύτητα. Αλλά άμα το χάσω… το έχασα! Τις προάλλες είχα πάει στα Ελληνικά Ταχυδρομεία. Ανοίγω την πόρτα και ρώτησα αν μπορώ να μπω με τον σκύλο μου. Ένας υπάλληλος με έβρισε, χωρίς καν να έχω μπει μέσα… Εκεί το έχασα! Είδα την αγένεια και τη βλαχιά μέσα στη μούρη μου. Είπα ότι είμαστε κάφροι και δεν θα γίνουμε Ευρώπη ποτέ! Μπήκα ευγενέστατα με το σκυλί δεμένο και απλά ρώτησα. Έγινε το αλάι μαλάι εκεί…

Δεν σκέφτεσαι, όμως, ότι είσαι γνωστή, αναγνωρίσιμη και κάποιος μπορεί να σε κακοχαρακτηρίσει;
Χέστηκα! Από τη στιγμή που έχω δίκιο, δεν σκέφτομαι τι θα σκεφτούν για μένα. Θα σου πω ένα post στο facebook που είδα και μου άρεσε: «Όλοι αυτοί που σκέφτονταν τι θα πει ο κόσμος, αλήθεια, τι είπε τελικά;». Με εκφράζει πολύ αυτό.

Έχεις τρέλα στη ζωή σου;
Ναι, κι έχω και φίλους που την ανέχονται. Πας καλά; Γίνεται αλλιώς; Θα έκανα αυτή τη δουλειά αν ήμουν φυσιολογική; Είμαι για τα σίδερα! Αυτή η δουλειά με κρατάει από το άσυλο, όπως και πολλούς συναδέλφους μου. Ένας συνάδελφος που αγαπώ πολύ, ο Γιωργάκης ο Γεροντιδάκης, είχε πει σε μία συνέντευξή του: «εγώ δεν κάνω θέατρο για τη δόξα. Κάνω για την κατάθλιψη!». Έμεινα και σοκαρίστηκα. Το βρήκα συγκλονιστικό. Έπαιξα τη μάνα του στο «Οξυγόνο» κι έτσι ένιωσα: σαν μητέρα του. Μόλις το διάβασα είπα: «είδες το παιδί μου, τι καταπληκτικά που τα λέει;».