Β. Παναγοπούλου: “Ο θάνατος του πατέρα μου στην παιδική μου ηλικία ήταν σαρωτικός”

Η Βάσια παναγοπούλου αποκαλύπτει στο περιοδικό “People” την άλλη πλευρά, εκείνη που είναι μακριά από τα φώτα και τις εντυπώσεις. Μια ευτυχισμένη μητέρα και σύζυγος που έχει όσα θα ήθελε. Μία κόρη, όμως με βαθιά πληγή από το θάνατο του πατέρα της στα 10 της χρόνια και τον πρόσφατο χαμό της μητέρας της.

Πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Αλήτες Θεατρίνοι” στο θέατρο Άνεσις στο οποίο είναι ιδιοκτήτρια με τον σύζυγό της. Χαίρεται που ασχολείται με το θέατρο όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και από την μεριά της παραγωγής και όλα όσα αφορούν την δουλειά αυτή.

“Ξεκινώντας από το ταμείο, όπου με βλέπουν πολλοί το πρωί και αναρωτιούνται αν είμαι εγώ. Τη δουλειά δεν την μαθαίνεις μόνο επάνω στη σκηνή, πρέπει να έχεις και τη γνώση της παραγωγής”, αναφέρει η Βάσια.

Πριν από πέντε χρόνια που παντρεύτηκε πολλοί είπαν ότι ο σύντροφό της είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να της εξασφαλίσει μια καλή ζωή και μια επαγγελματική συνέχεια. “Στο χώρο που βρισκόμαστε, όλοι μας δουλεύουμε χωρίς να ξέρουμε αν αύριο θα δουλεύουμε. Ήξερα πάντα ότι και οι δυο μας είμαστε στον ίδιο ανασφαλή χώρο δουλειάς”, ξεκαθαρίζει η ίδια.

Αυτό που θαυμάζει στον σύντροφό της είναι η δυναμικότητά του, ότι ξέρει να διεκδικεί, ότι είναι δουλευταράς και δεν λέει ποτέ “βαριέμαι”. “Άλλωστε, από την στιγμή που έχουμε και δυο παιδιά, γίναμε και οι δύο ακόμη πιο δουλευταράδες”, συμπληρώνει η ηθοποιός.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθει ότι την βαραίνει το προσωπικό της παρελθόν; “Στα 10 έχασα τον μπαμπά μου, κι αυτό σηματοδότησε μια τεράστια αλλαγή ζωής για μένα”, τονίζει η Βάσια ενώ εξηγεί πως η δυναμικότητα της μαμάς της την έκανε να πιστέψει πως οι γυναίκες δεν είναι αδύναμες γατούλες.

Τώρα, έχει κάνει και εκείνη μια μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια. Ωστόσο, μία ακόμη απώλεια σημάδεψε την ζωή της, αυτή της μητέρας της. “Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου στην παιδική μου ηλικία ήταν σαρωτικός, μου άφησε πληγή που ακόμα με πονάει πάρα πολύ και κανένας δεν μου εξήγησε τι συνέβαινε. Τον θάνατο της μητέρας μου, όσο κι αν τον περιμέναμε και προετοιμαζόμουν ψυχολογικά και δεν είχα την απορία του χαμού του πατέρα μου, δεν τον πάλεψα εύκολα”