Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: Αποκαλύπτει γιατί δεν κυνήγησε ποτέ τα χρήματα!

Για τη νέα του επαγγελματική πρόκληση με το ρόλο του στην παράσταση «Πλούτο» , τη ζωή του και τα χρήματα μιλά ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στο People και τον Γιώργος Πράτανο.

“Ευτυχώς στη δουλειά μας αλλάζουν συνεχώς τα δεδομένα κι αυτό μας ανανεώνει. Κάθε λίγους μήνες βρίσκεσαι με άλλους ανθρώπους. Γνωρίζεσαι με νέους, συναντιέσαι με παλιούς… Νιώθεις μαθητής – πρέπει να μάθεις τα λόγια σου, να μπεις στη διαδικασία να χτίσεις το χαρακτήρα. Όλα αυτά κάνουν μαγικό το επάγγελμα – βάλε σε εισαγωγικά το επάγγελμα. Η αλήθεια είναι πως είναι ένα παιχνίδι, το οποίο, ανεξαρτήτως ηλικίας, μας δίνει τη δυνατότητα να παίζουμε σαν μικρά παιδιά και κανείς να μην μας κακολογεί αφού όλοι σκέφτονται “έτσι είναι οι ηθοποιοί”. Αυτή η δουλειά είναι η παιδική χαρά μας”, αποκαλύπτει χαρούμενος ο γνωστός ηθοποιός.

Το καλοκαίρι σε βρίσκει πρωταγωνιστή στον Πλούτο, σε σκηνοθεσία Nikita Milivojevic. Μεγάλη η πρόκληση, δεν νομίζεις;

Νιώθω χαρά και τιμή κάθε φορά που με καλεί το Εθνικό Θέατρο. Φέτος θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με το χαρισματικό Nikita Milivojevic. Υπάρχει Σέρβος ηθοποιός στο θίασο, η ενδυματολόγος είναι επίσης Σέρβα. Η μουσική έχει τις ρίζες της επίσης στα Βαλκάνια, η σύνθεση είναι του Άγγελου Τριανταφύλλου. Ο Αριστοφάνης έγραψε μια κωμωδία διαχρονική, όχι μόνο για τους Έλληνες, αφορά όλους τους λαούς. Κατά πόσο είναι τυφλός ο Πλούτος; Μήπως εθελοτυφλεί; Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε το φαινόμενο κραταιές χώρες να δανείζουν σε μικρές. «Βοηθάνε» όπως και ο Πλούτος, που ήθελε να βοηθήσει, αλλά ήταν… τυφλός. Δεν έβλεπε πού πήγαινε και έδινε τα πλούτη στους ανέντιμους και στα λαμόγια. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα: Κάποιοι θέλουν να μας «βοηθήσουν». Με τη διαφορά, όμως, πως δεν πρόκειται για πραγματική βοήθεια. Προσβλέπουν στο κέρδος μέσα από το δικό μας πόνο και δανεισμό. Αυτό που συμβαίνει σε εμάς δεν διαφέρει και πολύ από όσα συμβαίνουν στη Σερβία και στα υπόλοιπα Βαλκάνια. Βέβαια, τώρα ζουν την καλή φάση, που παίρνουν τα δανεικά, και νιώθουν όμορφα… Μετά έρχεται η ώρα της αποπληρωμής των τόκων.Αυτή είναι η κεντρική σκέψη του Milivojevic. Πιστεύω πως θα αγγίξει το κοινό. Ο τρόπος με τον οποίο θα παρουσιαστεί δεν είναι «βαρύς». Ο Milivojevic έχει κάνει ξεκάθαρη την ιστορία και το φινάλε καθορίζει την όλη προσέγγισή του. Δεν απαιτείται από το θεατή να έχει δει το συγκεκριμένο έργο, ούτε να είναι οικείος με τον Αριστοφάνη.

Εσύ πιστεύεις πως ο Πλούτος είναι τυφλός;

Όχι, δεν είναι. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του κάθε χαρακτήρα. Αν θες να σπαταλήσεις τη ζωή σου για να βρεις τον Πλούτο, μπορεί και να τα καταφέρεις. Αλλά η αλήθεια είναι πως αν έχεις περάσει τα 60, έχεις χάσει το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής σου… Όλα αυτά κυνηγώντας ένα όνειρο που πόσο μπορείς να απολαύσεις σε μεγάλη ηλικία;Νομίζω πως ο Πλούτος στην ουσία του είναι το κυνήγι της ευτυχίας. Δεν αφορά τον Πλούτο στην κυριολεκτική του έννοια. Τα χρήματα άλλωστε δεν χαρίζουν πραγματική ευτυχία, απλά διευκολύνουν τη ζωή. Η ευτυχία κατακτάται μέσα από σχέσεις αγάπης. Μπορεί κάποιος να θυμηθεί τον εαυτό του φτωχό, σε μια ακρογιαλιά, έχοντας στο πλευρό του τη σύντροφό του, με τις πατούσες τους θαμμένες στη ζεστή άμμο, και να απολαμβάνουν μαζί την πανσέληνο. Αυτή ίσως η ανάμνηση να τον γεμίζει ευτυχία. Δεν έχει σημασία αν ήταν φτωχός εκείνη τη στιγμή. Υπάρχουν απλά πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους.

Πότε συνειδητοποίησες πως τα χρήματα δεν εγγυώνται απαραίτητα και την ευτυχία;

Δεν υπάρχει κάποιο περιστατικό, το αντιλαμβάνεσαι εμπειρικά. Σημασία έχει να μην αγωνιάς για την επιβίωσή σου. Να μπορείς δηλαδή να πληρώνεις τους φόρους σου, να ζεις την οικογένειά σου. Προσωπικά, αυτό θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι ο πρώτος στόχος του καθενός και στη συνέχεια να φροντίζει το μέσα του.

Πότε το φιλοσόφησες έτσι;

Όταν βγάλεις τα πρώτα σου χρήματα και νιώσεις πως μπορείς να ζήσεις καλά με αυτά, περνάς σε μια φάση που αναρωτιέσαι: «Κυνηγάω τα περισσότερα χρήματα ή την ηρεμία μου;». Είναι θέμα χαρακτήρα.

Στο επάγγελμά σας υπάρχουν εκείνοι που διαχωρίζουν το εμπορικό από το ποιοτικό. Αφορά και το κυνήγι του πλούτου;

Δεν νομίζω πως αφορά τον υλιστικό πλούτο. Δεν πιστεύω σε αυτόν το διαχωρισμό. Είναι μία η Τέχνη μας.

Ίσως ακούγεται χαζό, αλλά αν πούμε πως συνάδελφοί σου μπορεί να επιλέγουν μόνο εμπορικές δουλειές για τα κέρδη;

Μα και μια «ποιοτική» δουλειά μπορεί να φέρει κέρδη. Τι κάνουν τότε, επιστρέφουν πίσω τα χρήματα; (γέλια) Ο κόσμος μπορεί να πάει και στην «εμπορική» παράσταση και στην «ποιοτική». Επίσης, μπορεί κάποιος να λέει πως είναι του «ποιοτικού» και να προέρχεται από πλούσια οικογένεια, άρα να μην έχει ανάγκη να δουλέψει. (γέλια)Κανείς δεν κάνει αυτή τη δουλειά για να πλουτίσει. Την ψυχή μας θέλουμε να χορτάσουμε. Ακόμη και στην εφηβική ηλικία έχουμε ως όνειρο τη δόξα και τα χρήματα – στην πορεία αυτό μεταλλάσσεται. Ή θα πρέπει να μεταλλάσσεται. Όταν νιώσεις αυτό το συναίσθημα, της επικοινωνίας με τον κόσμο μέσω του θεάτρου, σκέφτεσαι πως κερδίζεις πολύ περισσότερα από χρήματα και δόξα. Γεμίζει η ψυχή σου. Κάθε νέα επαφή με το κοινό σε κάνει πλούσιο ακόμη και αν δεν έχεις μία στην τσέπη.

Διάβασε περισσότερα στο People που κυκλοφορεί!