Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: «Μακάρι να γίνω πατέρας»

Ο Πλούτος του Αριστοφάνη είναι το νέο στοίχημα του ηθοποιού, σε αντίθεση με τη… χρηματική έννοια του πλούτου που δεν τον απασχόλησε ποτέ. Ταλαντούχος και γεμάτος παράσημα,ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος σφύζει από αυτοπεποίθηση και παιδικότητα, σαν να μην πέρασε ημέρα από τότε που μας συστήθηκε, στις αρχές των 90s, και τον ξεχωρίσαμε.

Η tv σου έδωσε το διαβατήριο στην αναγνωρισιμότητα, το κοινό σε ξεχώρισε και αυτή η σχέση εξελίχθηκε σε αγάπη. Φοβήθηκες μήπως ο κόσμος σχηματίσει λανθασμένη εντύπωση για εσένα;

Ο φόβος ενός ηθοποιού είναι να μη δημιουργηθεί μια καλλιτεχνική μανιέρα. Το χειρότερο θα ήταν να με έχει γνωρίσει ο κόσμος μέσα από τα Εγκλήματα ως Τζόνι και από εκεί και πέρα να κάνω ένα λαμόγιο τύπου Τζόνι σε κάθε ρόλο που έπαιζα. Εκτός από βαρετό, θα ήταν και καταστροφικό για την καριέρα μου. Άλλωστε ο διαχρονικός στόχος μου είναι να έχω καλλιτεχνική διάρκεια, άρα θα πρέπει να μεταλλάσσω τα «θέλω» μου. Κι αυτά μεταλλάσσονται κάνοντας διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, ο Σωτήρης Χατζάκης ήταν που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον Αριστοφάνη το 2003. Ήμουν ο Ξανθίας στους Βατράχους. Δύο χρόνια αργότερα, πάλι ο ίδιος, με επέλεξε για το ρόλο του Αγγελιοφόρου στις Βάκχες, έναν καθαρά δραματικό ρόλο. Η πρόταση ήταν τόσο τρελή, που με συνεπήρε. Ήταν στόχος ζωής να πάω από το ένα άκρο στο άλλο.

Είναι σημαντικό για έναν ηθοποιό που έχει ταυτιστεί με κωμικούς ρόλους να του προταθεί κάποιος δραματικός;

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την πορεία ενός ηθοποιού. Υπάρχει πάντοτε ένα ρίσκο. Πέρα από το γεγονός πως κρίνεσαι όταν κάνεις κάτι διαφορετικό, κρίνεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου. Συμπεραίνεις μόνος μέχρι πού μπορείς να φτάσεις. Είναι σημαντικό να έρθει η στιγμή που θα δοκιμαστείς και θα αποδείξεις στους άλλους και σε σένα αν αξίζεις να είσαι πρωταγωνιστής ή δευτεραγωνιστής. Χωρίς να σημαίνει πως ένας ρόλος δευτεραγωνιστή δεν είναι εξίσου καλός. Είχα εκπλαγεί με τον εαυτό μου σε ένα επεισόδιο του Κοκκινόπουλου. Ερμήνευα έναν ψυχοπαθή δολοφόνο και δεν περίμενα ποτέ πως θα μπω σε αυτά τα περίεργα μονοπάτια της ψυχής ενός τέτοιου ανθρώπου. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά την περίοδο των γυρισμάτων κάτι με έπιανε στο στομάχι.

Πώς το διαχειρίζεσαι αυτό;

Δεν υπάρχει ιδιαίτερος τρόπος: Μαθαίνω καλά τα λόγια μου και προσπαθώ να βρω την αλήθεια του. Δεν υποδύομαι, δεν λέω «α, τώρα είμαι κάποιος άλλος». Όλα φιλτράρονται με βάση εμένα, έχοντας επεξεργαστεί πρώτα όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα, των καταστάσεων και του περιβάλλοντος στο οποίο κινούνταν και σκέφτομαι πώς θα ήμουν εγώ αν ήμουν στη θέση του.

Αυτή η καταβύθιση έχει κάποια θέματα, ε;

Σίγουρα. Γιατί συνεχώς το μυαλό σου πηγαίνει εκεί.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που σου έχει γίνει εμμονή;

Ένας ρόλος που πάντοτε είχα στο μυαλό μου, χωρίς να είναι και στόχος ζωής αλλά αγαπούσα αληθινά, ήταν ο Cyrano de Bergerac. Δεν γνώριζα, όμως, αν άξιζα να τον υποδυθώ. Ήταν ο ρόλος- τεστ που θα με έκανε να καταλάβω αν μπορώ και αντέχω να είμαι σε ένα τέτοιο επίπεδο. Νομίζω πως πήγε καλά!

Πάμε και στο ρόλο του συζύγου… Είναι τόσο δύσκολος όσο φαντάζει σε έναν εργένη;

Όχι… Ακούγεται βαρύγδουπο το «σύζυγος». Βασικό συστατικό του καλού γάμου είναι η προϋπηρεσία συμβίωσης. Γιατί το μόνο που αλλάζει μετά το γάμο είναι πως πλέον έχεις υπογράψει κι ένα χαρτί. Αν γίνει το μυστήριο με όμορφο τρόπο, το ζήσεις χωρίς να αγχωθείς, νιώθεις πως έχει γίνει μια ιερή ένωση.

Α, το ένιωσες; Μπήκες πραγματικά στο ρόλο…

(γέλια) Ναι! Και μάλιστα χωρίς να έχω προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Έτσι δένεσαι, είναι ευλογία το «από το δύο είστε ένας».

Και ο ρόλος του πατέρα;

Δεν ξέρω, μακάρι να έρθει. Δεν το κυνηγάω κιόλας. Όπως δεν κυνήγησα τίποτε μέχρι τώρα, ούτε και το γάμο. Αν το θέλει ο Θεός και η μοίρα… Δεν είναι ακριβώς απόφαση αλλά απαιτεί πολλή ευθύνη. Βλέπουμε, όμως, πως όποιος μπαίνει στο χορό χορεύει. Οπότε, αν μου συμβεί, ελπίζω να χορέψω όμορφα.

Σου έχει συμβεί κάτι στην προσωπική σου ζωή που να σε παραπέμπει σε κάποιο έργο που έχεις παίξει;

Μου έχει συμβεί να πω κάτι και ξαφνικά να θυμηθώ πως αυτό είναι ατάκα έργου που έχω παίξει. Τότε λες ένα «οχ, τι έγινε εδώ; Το χρησιμοποίησα ή μου βγήκε αυθόρμητα;». Συμβαίνουν τέτοια, παθαίνεις περίεργες διαλείψεις, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι «είμαι ένας ψεύτικος άνθρωπος επειδή λέω λόγια ενός χαρακτήρα που υποδύθηκα στο παρελθόν;». (γέλια)