Η πολιτική κωμωδία “Αχαρνής” κάνει πρεμιέρα αυτή την Παρασκευή στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Οι συντελεστές της, μουδιασμένοι από όσο συμβαίνουν στη χώρα μας, κάνουν μία πράξη “αυτοθυσίας”. Αποφάσισαν να “ταξιδέψουν”με την παράσταση για την οποία δούλεψαν επί τρεις μήνες, και να πάνε βήμα βήμα, σε μία προγραμματισμένη περιοδεία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λίγο πριν την πρώτη τους παράσταση, το TLIFE συνάντησε έναν από τους πρωταγωνιστές της, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και μας μίλησε για το έργο του Αριστοφάνη που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα.
Καταλαβαίνω, ότι θα είναι μία παράσταση συναισθηματικά φορτισμένη.
Σίγουρα!
Ξεκινάει με άλλα δεδομένα σε σχέση με οποιαδήποτε παράσταση σας μέχρι σήμερα.
Ναι. Πώς τα φέρνει η ζωή! Έτσι κι αλλιώς, η σκηνοθετική υπογραφή του Κακλέα σκάβει βαθιά στον Αριστοφάνη. Όταν, λοιπόν, τα φέρνει η μοίρα και κάνουμε ένα έργο όπου είναι, πραγματικά, από μόνο του τόσο επίκαιρο. Και με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στη χώρα μας και στις ζωές μας, καθιστά το έργο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο και για εμάς που το κάνουμε αλλά και για τον κόσμο που θα έρθει και θα συνειδητοποιήσει αυτό που λέει ο Αριστοφάνης. Είναι πολύ μοναδική στιγμή και δεν ξέρουμε πώς θα την διαχειριστούμε.
Θα είναι μία λύτρωση για εσάς, αλλά και για το κοινό, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που βιώνει η χώρα;
Θα είναι λύτρωση κατ’ αρχή το ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουμε όλο αυτό που χτίζουμε μέσα μας τόσο καιρό και που αφορά τον κόσμο, τη ζωή μας, τη χώρα μας. Είναι κάθε φορά σαν να δημιουργούμε το επόμενο βήμα. Εμείς από τη μεριά μας κάναμε ένα βήμα μπροστά καταφέρνοντας να μπορούμε να έχουμε τη δυνατότητα -πρώτα ο Θεός, αν δε γίνει κάτι δραματικό σε αυτή τη χώρα- να μπορούμε να πάμε Παρασκευή και Σάββατο στην Επίδαυρο και να παίξουμε. Από εκεί και πέρα θα δούμε αν μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα μετά την Επίδαυρο, για να μπορούμε να συνεχίσουμε την περιοδεία με έναν τρόπο. Παλεύουμε βήμα το βήμα.
Έχει και μια ομορφιά αυτό το “βήμα το βήμα”.
Ναι είναι. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις την αυτοθυσία ανθρώπων και συναδέρφων και ηθοποιών που ουσιαστικά το μόνο που κυνηγάμε όλοι είναι να μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον τα έξοδα διαμονής και τα έξοδα μετακίνησης και τίποτα άλλο. Και βλέπουμε…
Μιλάμε, πάντως, για ένα έργο που αν και γράφτηκε πολλά χρόνια πίσω, είναι εξαιρετικά μέσα στην εποχή μας.
Ναι, τρομερή σύνδεση με το σήμερα.
Δεν σας δημιουργεί λίγο την αίσθηση ότι, σαν λαός, επαναλαμβάνουμε τα ίδια και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας;
Ναι, είναι τελικά πολύ περίεργο όλο αυτό που μας συμβαίνει. Οπότε μήπως θα πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε έτσι σαν λαός; Ότι είμαστε ένα γαλατικό χωρίο, όπως στον Αστερίξ, που δεν μπορεί να αλλάξει; (γελάει) Έχει και τα καλά του, έχει και τα άσχημά του φυσικά. Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε, τουλάχιστον να προσπαθούμε να μην ενοχλούμε τους άλλους, να μην ενοχλούμε τους γύρω μας. Με τις αποφάσεις μας να μην καταστρέφουμε ζωές άλλων. Φανταστείτε ότι ο Δικαιόπολις, μία μονάδα, ένας άνθρωπος που όταν δεν τον ακούνε, δεν τον καταλαβαίνουν λόγω πολιτικών συμφερόντων και κανείς δεν αποφασίζει για ειρήνη, αποφασίζει μόνος του να κάνει ειρήνη μόνο για αυτόν. Μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ