Βίκυ Καγιά με τη μητέρα της Αλεξάνδρα στην πρώτη κοινή τους συνέντευξη: Η σχέση τους, το modeling και η μητρότητα

Η Βίκυ Καγιά μαζί με τη μητέρα της, Αλεξάνδρα παραχώρησαν συνέντευξη στο περιοδικό “OΚ!” και τη δημοσιογράφο Κάλλια Καστάνη και μίλησαν για τη σχέση τους, για την απόφαση της παρουσιάστριας να ασχοληθεί με το modeling από τα 14, αλλά και τη Μπιάνκα και τον Κάρολο, οι οποίοι αποτελούν τη μεγάλη αδυναμία της γιαγιάς Αλεξάνδρας.

-Ήταν εύκολο παιδί η Βίκυ ;

Α.Κ : Πάρα πολύ. Ήταν συγκροτημένη, τυπική, υπεύθυνη, άριστη σε όλα, μαθήτρια, του 19. Πολύ μελετηρή, με καλές επιδόσεις και στα σπορ. Αλλά κι ένα παιδί που όλη την ώρα γελούσε, που δεν παραπονιόταν ποτέ, που ξυπνούσε και κοιμόταν με γέλιο – σε αντίθεση με τον αδελφό της, που ήταν πιο «δύσκολος».

Β.Κ. : Εύκολο παιδί ήμουν, αλλά και ζωηρό. Δραστήριο. Έκανα ό,τι μπορείς να φανταστείς. Πήδαγα από δέντρα, έτρεχα, έφτιαχνα σπιτάκια σε οικοδομές, τριγυρνούσα με τα ποδήλατα με τους φίλους μου ως τη νύχτα, κ.λπ. Ήμουν, όμως, σίγουρη για τον εαυτό μου. Είχα εμπιστοσύνη σε μένα, ήξερα πως δεν θα πάθω κάτι.

– Όταν είπες στη μητέρα σου, στα 14 πως ήθελες να ασχοληθείς με το modeling, ποια ήταν η αντίδρασή της;

Β.Κ. : Πήγε να πάθει εγκεφαλικό! Στην αρχή, δεν μου μιλούσε για κανένα εξάμηνο. Ούτε σ’ εμένα, ούτε στον μπαμπά μου.

Α.Κ : Η αλήθεια είναι ότι εγώ ήμουν η κακιά της υπόθεσης. Δεν ήθελα, δεν την άφηνα να πάει. Ο μπαμπάς της επέμενε, μου έλεγε «άστη, δεν πειράζει, αφού είναι τόσο καλή στο σχολείο ας της κάνουμε το χατίρι». Η Βίκυ έλεγε πως ήμουν λίγο σκληρή. Εγώ θεωρώ πως ήμουν μια κανονική μαμά. Ίσως λίγο παλαιάς σχολής, αλλά τι να γίνει ; Έτσι είχα μεγαλώσει. Ήθελα το παιδί μου να ακολουθήσει ακαδημαϊκές σπουδές. Αλλά εκείνη επέμενε. Και στο τέλος, πέρασε το δικό της.

– Ανησυχούσατε για το τι μπορεί να της συνέβαινε ;

Α.Κ : Πολύ! Γι’αυτό και μέχρι να κλείσει τα 18 πήγαινα μαζί της στα casting, στις φωτογραφίσεις, σε όλες τις δουλειές της. Και στο εξωτερικό ακόμα- τουλάχιστον στην αρχή. Ύστερα πια, ήξερα πως ήταν ώριμη και έτοιμη να ακολουθήσει το δρόμο της. Μου είχε αποδείξει πως μπορώ να την εμπιστεύομαι.

– Το τελευταίο διάστημα ακούγονται πλέον πολλά για εργασιακό bullying, για σεξουαλικές παρενοχλήσεις..

Β.Κ. : Θλίβομαι, ειλικρινά, που τα ακούω όλα αυτά αλλά και νιώθω περήφανη, ταυτόχρονα, για τις γυναίκες, τα κορίτσια και τα αγόρια που πλέον μιλάνε ανοιχτά, άφοβα, για όσα έχουν υποστεί. Σε ό,τι με αφορά, ποτέ – το εννοώ – δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο εξωτερικό.

– Δύσκολο θα ήταν να φύγεις στο εξωτερικό σε τόσο μικρή ηλικία;

Β. Κ : Δύσκολο, αλλά αναγκαίο. Αν θες, πραγματικά, να κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να βγεις στο εξωτερικό- η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή αγορά. Οι γονείς μου, βέβαια, νόμιζαν στην αρχή, πως θα πάω στο Παρίσι και θα γυρίσω. Ε, τελικά δεν γύρισα! Ευτυχώς όταν είδαν πως είμαι καλά, χαρούμενη, πως γυρίζω τον κόσμο και κερδίζω χρήματα και άρα πως αυτό που κάνω είναι επάγγελμα κανονικό και όχι χόμπι, ηρέμησαν. Και με στήριξαν πολύ.

Α.Κ : Μιλούσαμε, βέβαια σχεδόν κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Της έλειπα. Αλλά κι εμένα, μου έλειπε, πάρα πολύ το παιδί μου.

-Μεγαλώνοντας – και αφότου, Βίκυ, έγινες κι εσύ μαμά – καταλάβατε καλύτερα η μία την άλλη και τις επιλογές της; «Συγχώρεσες» το διαζύγιο των γονιών σου, για παράδειγμα;

Β.Κ : Δεν είχα ποτέ πρόβλημα μ’ αυτό – ίσα ίσα που κι εγώ και ο αδελφός μου είχαμε ανακουφιστεί όταν χώρισαν οι γονείς μας, γιατί δεν ταίριαζαν. Το μόνο που με «ενοχλούσε» είναι ότι ένιωθα πως η μαμά μου είχε μεγαλύτερη αδυναμία στον αδελφό μου. Μόνο γι’αυτό της «κάκιωνα» στην εφηβεία μου. Μετά μου πέρασε.

Α.Κ : Η αλήθεια είναι πως από τότε που έγινε μητέρα και η Βίκυ ήρθαμε πολύ πιο κοντά.

– Είναι καλή μαμά ;

Α.Κ : Καταπληκτική ! Μαμά σαν την Βίκυ δεν υπάρχει! Ακόμα και 5 λεπτά ελεύθερο χρόνο να έχει, θα τον αφιερώσει στα παιδιά της, όχι σ΄εκείνη.

– Eίναι έτσι Βίκυ; Την κατάλαβες καλύτερα την μαμά σου, με τα χρόνια ;

Β.Κ.: Ναι, την κατάλαβα σε πάρα πολλά πράγματα. Το άγχος του γονέα είναι αξεπέραστο, η αγωνία που έχεις να είναι το παιδί σου καλά, να είναι υγιές, ασφαλές, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Είναι πολύ δύσκολη η «δουλειά» του γονιού. Και είναι ισόβια.

Α.Κ. Δεν είναι βέβαια το ίδιο για όλους, Εγώ δεν είχα τόσο πολύ άγχος με τα παιδιά μου – υποθέτω πως, λόγω ηλικίας, είχα άγνοια κινδύνου. Σκέψου πως έπαιζα κι εγώ με τις κούκλες της Βίκυς. Καθόμασταν στο πάτωμα, τις χτενίζαμε, τις κουρεύαμε…

– Κάνετε τα ίδια, τώρα και με τα εγγόνια σας ;

Α.Κ : Χειρότερα ! Πεθαίνω για την Μπιάνκα και τον Κάρολο, είμαι ξετρελαμένη μαζί τους – αλήθεια σας λέω, νομίζω πως δεν έχω αγαπήσει στη ζωή μου τίποτα περισσότερο από τα εγγόνια μου. Το λέω και στη Βίκυ αυτό. Της λέω «Βίκυ συγχώρεσέ με, αλλά νομίζω πως τα παιδιά σου τα αγαπάω πιο πολύ κι από σένα». Το ξέρει, αλλά δεν την πειράζει. Oύτε που τα κακομαθαίνω την πειράζει.

Β.Κ : Δεν με πειράζει καθόλου. Επιβάλλεται. Αν δεν κακομάθει η γιαγιά τα παιδιά, ποιος θα τα κακομάθει ;

– Δεν διαφωνείτε, καμιά φορά για το μεγάλωμα ή την ανατροφή τους ;

Α.Κ : Δεν διαφωνώ με την κόρη μου σε τίποτα. Πιστεύω πως κανείς δεν πρέπει να έχει λόγο στο πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος τα παιδιά του. Εγώ μεγάλωσα μόνη μου την Βίκυ και τον Σταύρο και θυμάμαι πως όταν επενέβαινε η μητέρα μου θύμωνα. Δεν ήθελα να συμβεί το ίδιο και με το παιδί μου. Γι’αυτό ακόμα και αν πει κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνη ή αν τα μαλώσει μπροστά μου, δεν παίρνω ποτέ θέση.