Βίκυ Βολιώτη: «Δε με ενδιέφερε να διαιωνίσω το DNA μου, γι’ αυτό αποφάσισα να υιοθετήσω την Άννα»

Με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Ιζαμπέλ Ρεμπώ – Ο δικός μου Αρθούρος», στην οποία πρωταγωνιστεί, η Βίκυ Βολιώτη μίλησε στον Άρη Καβατζίκη και την εκπομπή “Πάμε Δανάη“.

Η ηθοποιός, μέσα σε όλα, αναφέρθηκε στο πως αντιμετώπισε τον θάνατο των δυο γονιών της, τις δυσκολίες που έχει βιώσει στη δουλειά της αλλά και την υιοθεσία της κόρης της, Άννας.

«Κάθε φορά, και μετά τον θάνατο του πατέρα μου που ήρθε σε μια πολύ τρυφερή ηλικία, αλλά και μετά το θάνατο της μητέρας μου, που ήμουν επίσης αρκετά νέα, έβγαινα με μια τρομερή όρεξη για ζωή. Ήταν σαν να μου δείχνανε τη τρυφερή πλευρά της ζωής οι γονείς μου φεύγοντας.

Δεν ήταν πάντα εύκολο, ούτε όλες οι μέρες είναι εύκολες, ούτε όλες οι περίοδοι ήταν εύκολες. Το γενικό όμως συμπέρασμα, είναι ότι η ζωή είναι ωραία και στη ζωή συμβαίνουν όλα. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα πάντα και να μη λυγίσουμε» ανέφερε αρχικά η Βίκυ Βολιώτη για τους θανάτους των γονιών της.

«Βασανίστηκα πολύ σε αυτή τη δουλειά. Έχω περάσει πάρα πολύ δύσκολα. Δεν είναι μια εύκολη δουλειά…» είπε σε άλλο σημείο η Βίκυ Βολιώτη και πρόσθεσε, «Έχουν υπάρξει ελάχιστοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού με τους οποίους δημιουργήθηκε δραματική απόσταση λόγω μιας σειράς από ατυχή συμβάντα. Το ότι δε ζητήθηκε συγγνώμη είναι αυτό που δε μπόρεσα να ξεπεράσω. Είναι τρεις περιπτώσεις. Κανένας από αυτούς δεν είναι σκηνοθέτης».

Τέλος, για την κόρη της, Άννα και την επιλογή της να υιοθετήσει ένα παιδί αντί να αποκτήσει ένα παιδί με βιολογικό τρόπο, η Βίκυ Βολιώτη είπε, «Η Άννα μας ζητούσε πολύ συχνά αδερφάκι. Τώρα έχει σταματήσει λίγο. Το σκεφτόμασταν. Τώρα δε το σκεφτόμαστε. Η δουλειά και η δική μου και του Σίμου, είναι μια δουλειά άστατη. Είμαστε και οι δυο ελεύθεροι επαγγελματίες με περίεργα ωράρια. Δεν είναι εύκολο ούτε με την Άννα αυτό, ούτε για την Άννα. Αλλά θα δούμε

Το να διαιωνίσω το DNA μου, είναι κάτι που δε με απασχόλησε ποτέ. Ούτως ή άλλως, δε θεωρώ ότι τα παιδιά μας, είναι συνέχειά μας. Οι περισσότεροι βέβαια άνθρωποι, από αυτή την ανάγκη ξεκινούν, αλλά στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει. Δεν ήμουν μια γυναίκα που ήθελε ντε και καλά να αποκτήσει παιδί. Θα ήθελα να γίνει σε ένα παιδί που έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο. Έχουμε μια υπέροχη κόρη. Δε θέλω να κάνει αυτά που θέλω εγώ. Θέλω να κάνει αυτά που θέλει εκείνη».