Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Θα μπορούσα να πάρω σύνταξη απ’ τη Μουρμούρα»

Ο πρωταγωνιστής του «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» του Alpha και του έργου «Άμλετ o Β’» στο θέατρο, Βλαδίμηρος Κυριακίδης παραμένει συνεπής στα «θέλω», στις ανάγκες του, στον τρόπο που «μιλάει» με το κοινό κάνοντάς το να τον εμπιστεύεται απόλυτα. ΜΙλάει για όλα στον Αλέξανδρο Πρίφτη και το κυπριακό περιοδικό Down Town.

Πιστεύετε ότι η επιτυχία μπορεί να είναι μόνιμη και διαρκώς αυξανόμενη;

Θεωρώ πως η συγκεκριμένη σειρά μπορεί να συνεχίσει και μία δεκαετία. Άνετα θα μπορούσα να το κάνω! Θα μπορούσα να πάρω σύνταξη απ’ τη «Μουρμούρα». Έχει ένα σημαντικό προσόν: μπορείς να το παρακολουθείς ευχάριστα, ακόμη κι αν έχασες το προηγούμενο επεισόδιο. Από την άλλη, οι χαρακτήρες είναι άκρως ανθρώπινοι. Μπορεί να είναι οι γείτονές μας, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι. Είναι οι ίδιες καταστάσεις.

Οι αποτυχίες σας δίδαξαν περισσότερα από τις επιτυχίες που είχατε;

Σαφώς. Γιατί μπροστά στην αποτυχία ο άνθρωπος συσπειρώνεται. Και στην καλλιτεχνική και στην εμπορική αποτυχία. Όταν αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο, συμμαζεύεσαι, ανασυγκροτείσαι, ανασυντάσσεσαι και γίνεσαι καλύτερος.

Το να ανεβάσετε ξανά το έργο «Άμλετ ο Β’» στο θέατρο, έπειτα από τόσα χρόνια, ήταν μία ασφαλής επιλογή για εσάς;

Ναι, σίγουρα. Έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία τότε και νομίζω ότι και φέτος θα πάει καλά. Είναι το πιο «παλαβό» έργο που έπαιξα ποτέ και πάντα με ιντριγκάρει. Θέλω να έρθω αντιμέτωπος με αυτό, γιατί με διευκολύνει ο αυτοσχεδιασμός. Θέλω να καταστρέφω αυτό που κάνω. Κι αυτή η παράσταση αυτομάτως ματαιώνεται από μόνη της. Είναι ένα έργο που έχει αυτοκαταστροφικό χιούμορ. Αποδομεί το ίδιο το έργο.

Είστε άνθρωπος του ρίσκου;

Ναι. Μόνο του ρίσκου. Δεν φοβάμαι να ξεκινήσω από την αρχή. Με χαρακτηρίζει το ρίσκο.

Κι αν δεν βγει;

Αν δε βγει, δε βγήκε. Τι να κάνουμε τώρα; Το πολύ-πολύ να χάσεις λεφτά. Ξέρεις πόσα έχω χάσει εγώ; Πάρα πολλά. Πρέπει να δοκιμάσεις για να μάθεις. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένει στα στεγανά του, γιατί θα μείνει στάσιμος.

Έχετε χάσει πολλά χρήματα από το θέατρο;

Όχι ως ηθοποιός, ως παραγωγός. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τη θεατρική παραγωγή, ναι, έχασα πολλά λεφτά. Μπήκα μέσα κι ακόμα χρωστάω.

Το ψυχολογικό κόστος ήταν μεγαλύτερο από τη χρηματική απώλεια;

Δεν υπήρχε ψυχολογικό κόστος. Δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα έτσι κι αλλιώς, ούτε έκλαψα που τα έχασα. Γιατί ήταν η καλλιτεχνική ανταπόκριση τόσο δυνατή που πραγμάτωσα ένα όραμά μου. Το έκανα, έχασα λεφτά. Οκ, συμβαίνουν αυτά. Δεν είμαι ο μοναδικός.

Πώς καταφέρατε να αντιμετωπίσετε τότε την οικονομική καταστροφή;

Όπως όλος ο κόσμος. Βοηθήθηκα από φίλους, πούλησα δύο σπίτια για να μπορέσω να πληρώσω τους ανθρώπους που ήταν εκεί μαζί μου. Ήταν δύσκολη στιγμή. Πετούσαμε στο τζάκι ό,τι είχαμε σε ξύλο στο σπίτι για να υπάρχει ζεστασιά. Δύσκολες στιγμές, αλλά τα έχουν περάσει πολλοί. Δεν είμαστε οι μοναδικοί. Έτσι είναι οι θεατρικές παραγωγές. Μία σεζόν θα σου αποδώσουν κέρδος και τις άλλες πέντε θα σε βάλουν μέσα. Σίγουρα υπάρχει κέρδος, αλλά χάνεις περισσότερα.

Νοσταλγείτε τις εποχές με τα πολλά; Τότε που κανείς μας δεν είχε οικονομικό πρόβλημα;

Όχι, καθόλου. Δεν με ενδιαφέρει η οικονομική πολιτική. Εγώ αναπολώ την εποχή που περνούσαμε καλά, όταν είχαμε παραπάνω γνώση, από ότι γεμάτες τσέπες…

Στην επιτυχία χάσατε τον εαυτό σας;

Έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Γι’ αυτό δεν νοσταλγώ αυτή την περίοδο. Τότε που έπαιζα τον «Άμλετ ο Β’», το θέατρο ήταν γεμάτο κάθε βράδυ. Το καυχιόμουν. Ο ναρκισσισμός είχε φτάσει στο ζενίθ του. Είναι λογικό να νομίζεις ότι είσαι πολύ πιο σπουδαίος από ό,τι είσαι πραγματικά. Ότι είσαι μοναδικός.

Κι αυτό πού οδήγησε;

Στην επαναφορά της μνήμης μου. Κάποια στιγμή θυμήθηκα αυτό το κομμάτι μου. Δεν το είχα χάσει ακριβώς, μάλλον το είχα προσπεράσει. Έπειτα το ισορρόπησα φτάνοντας στο άλλο άκρο: πίστευα ότι δεν αξίζω τίποτα. Ήρθε η αυτογνωσία, επιστρέφεις στα παλιά, τότε που δεν σε ήξερε κανείς και ησυχάζεις. Θυμάσαι από πού ξεκίνησες και συνέρχεσαι.

Αυτό δεν σου δημιουργεί κατάθλιψη;

Ε, καλά, η κατάθλιψη δεν μου είναι κόντρα ρόλος! (γελάμε). Είμαι κάπως καταθλιπτικός θα έλεγα, όμως αυτό που έζησα και έπρεπε να μου συμβεί με οδήγησε στην αυτογνωσία, όχι στη μαυρίλα και στην κατάθλιψη. Επανήλθα στο ζουμί της δουλειάς, που δεν είναι τα τόσα φώτα, ούτε το να ακκίζεσαι κάθε βράδυ. Μου έδωσε τη δύναμη για να συνεχίσω.

Η σύζυγός σας (σ.σ. η ηθοποιός Έφη Μουρίκη) τι ρόλο έπαιξε;

Καθοριστικό. Ήταν εκεί, πάντα είναι εκεί. Σε όλα. Στα δύσκολα και στα εύκολα. Όταν πέρασαν τα δύσκολα, μετά κατάλαβα πόσο δίκιο είχε. Η Έφη είναι πάντα ειλικρινής μαζί μου. Δεν μου χαρίζεται. Θα μου πει τη γνώμη της κι ας διαφωνούμε. Κι αυτό της το εκτιμώ.

Η σχέση σας δεν επηρεάστηκε από τις τότε δυσκολίες;

Ναι, φυσικά. Σε κάθε ζευγάρι, όταν υπάρχουν δυσκολίες, δημιουργούνται τριγμοί, μία «εμπόλεμη ζώνη». Όταν, όμως, υπάρχει σεβασμός, τότε όλα ξεπερνιούνται. Άλλωστε, όταν είσαι με έναν άνθρωπο 26 χρόνια, τότε λογικό είναι να περνάτε κατά καιρούς δύσκολες φάσεις.

Ένα παιδί δεν πιστεύετε ότι είναι ακόμα ένας συνδετικός κρίκος, ανάμεσα στο ζευγάρι;

Όχι απαραίτητα. Ένα παιδί μπορεί να ολοκληρώσει την ευτυχία ενός ζευγαριού, να τους δέσει και να είναι απόλυτα ευτυχισμένοι. Αλλά μπορεί και να τους χωρίσει. Πόσα ζευγάρια έχουμε δει που μόλις ήρθε το παιδί χώρισαν; Αυτά συμβαίνουν. Εμείς το προσπαθήσαμε, δεν μας ήρθε το παιδί. Μετά νομίζω βαρεθήκαμε. Μια χαρά είμαστε κι έτσι!

Δεν είχατε ποτέ το εγωιστικό «θέλω να υπάρχει η συνέχειά μου»;

Αυτό που λες είναι. Εγωιστικό και ναρκισσιστικό. Δεν θέλω να υπάρχει τίποτα από μένα, δεν θέλω να αφήσω το στίγμα μου, ούτε να με θυμάται κανείς. Γιατί να με θυμούνται; Έχω δεν έχω παιδιά, δεν θέλω να αφήσω κάτι πίσω μου. Όταν γεννήθηκα δεν με ήξερε κανείς. Μόνο οι γονείς μου.

Δεν θέλετε να σας θυμάται το κοινό;

Όχι, καθόλου. Είμαστε περαστικοί από τη ζωή. Γιατί πρέπει να μας θυμούνται;

Επειδή έχουμε την ανάγκη να αγαπάμε και να αγαπηθούμε, στο τέλος πάντα κάτι δεν μένει;

Αυτό είναι για όσους μας ενδιαφέρουν. Όλο το άλλο, το κοινό, ο κόσμος που θέλει κάποιος να τον θυμάται για πάντα, εμπεριέχει μία απίστευτη φιλαυτία που εμένα δεν με αφορά.

Κρίση ηλικίας περάσατε ποτέ;

Όχι, μια χαρά είμαι. Σήμερα είμαι 55 ετών και είμαι καλύτερα από ποτέ. Ανυπομονώ να ζήσω τη δεκαετία των 60 μου χρόνων! Κάθε δεκαετία ξέρω να τη χαίρομαι. Πάντως στη δεκαετία των 20 δεν θα επέστρεφα ποτέ και για κανένα λόγο.

Γιατί το λέτε αυτό;

Υπήρξε μεγάλη αμφισβήτηση, πολλά τα υπαρξιακά τότε. Τώρα είμαι ήρεμος. Δεν θα γύριζα σ’ αυτά τα χρόνια για κανένα λόγο. Έφαγα τρελή αμφισβήτηση.

Από τον εαυτό σας;

Μόνο από τον εαυτό μου! Εγώ με αμφισβητούσα και, μαζί με μένα, τα πάντα: το κοινωνικό σύνολο, την πολιτική, τη δομή του κόσμου, όλα. Δεν είχα ησυχία μέσα μου. Από τα 30 και μετά ηρέμησα και με ανακάλυψα κάπως…

Αισθανθήκατε μοναξιά τότε;

Όχι, καθόλου. Σήμερα μπορεί και να αισθάνομαι μοναξιά κάπου-κάπου. Αλλά τότε, όχι. Η μοναξιά δημιουργείται όταν καταφέρνεις κάποια πράγματα κι έχεις ευμάρεια. Τότε δημιουργείται πλήξη και μοναξιά. Όταν παλεύεις και οι συνθήκες είναι αντίξοες, συσπειρώνεσαι για να επιβιώσεις.

Τι είναι ευτυχία για εσάς, κύριε Κυριακίδη;

…Η ισορροπία μου και η Έφη. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου. Αυτό που με κάνει δυστυχισμένο όμως, είναι η πολιτική κατάσταση. Επειδή είμαι πολιτικό ον, νιώθω οργισμένος με όλα αυτά που ζούμε σήμερα.

Σκέφτεστε ακόμα να φύγετε μόνιμα στο εξωτερικό;

Και το σκέφτομαι και έχω τις άκρες και τις επαφές για να το πραγματοποιήσω. Δεν είμαι, όμως, πια 20 χρόνων για να ξεκινήσω από την αρχή και να πάρω μία τσάντα στον ώμο, λέγοντας «άντε πάμε».