Χατζηγιάννης: Δεν δίνω τίποτα από την προσωπική μου ζωή εκτός από αυτά που παίρνουν με αυθάδεια!

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σε μία συζήτηση με τη Σοφία Τουντούρη και δίνοντας συνέντευξη στο περιοδικό Adore, αποκαλύπτει μία ιδιαίτερη πτυχή του εαυτού του. Την πιο αληθινή.

Το νεαρό παιδί από την Κύπρο πώς κατάφερε τελικά να γίνει ο σταρ που έχω απέναντί μου;
Δεν μπορώ να δώσω μία συνολική περιγραφή όλης της διαδρομής γιατί θα υποπέσω σε ένα λάθος που δεν θέλω να κάνω… Θα περιγράψω τον εαυτό μου σαν τρίτος και δεν νομίζω ότι αυτό είναι στις ιδιότητες ενός καλλιτέχνη να το κάνει. Καλύτερα να το κάνουν οι άνθρωποι απ’ έξω που τον παρακολουθούν, τον βλέπουν και τον αξιολογούν. Η πορεία δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε απλή ήταν μία πορεία με αρκετές δυσκολίες, πολλή δουλειά, ζήλο, πάθος και αρκετή τόλμη. Καταλήγω, λοιπόν, στο ότι τελικά τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Αν αυτό ήταν το παιδικό μου όνειρο, τότε ήταν σε μία ουτοπική διάσταση. Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Αυτή η πορεία χαρακτηρίζεται από αυτά τα στοιχεία. Μέσα σε όλα αυτά έπαιξαν ρόλο και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι βοήθησαν, κάποιοι άλλοι που με τις αρνητικές τους διαθέσεις θέλοντας να μη βοηθήσουν βοήθησαν παραπάνω. Κάθε φορά που έπεφτα κάτω, για μένα, ήταν μία νίκη στο τέλος της ημέρας γιατί είμαι από τους ανθρώπους που στη δυσκολία γίνομαι πιο δυνατός, πιο σταθερός και προχωράω με περισσότερη δύναμη και φόρα.

Πώς ήταν ο Μιχάλης Χατζηγιάννης παιδί;
Ήμουν πάντα ήσυχος, απόμακρος, χαμένος στον κόσμο μου και τα ταξίδια μου. Η μουσική ήταν πάντα ένα αντίβαρο στη σοβαρότητα και την απομόνωση που με διακατείχε ως παιδί. Ήταν ένας τρόπος να εκφράζομαι και να προχωράω, δεν είχα πάρα πολλούς φίλους, ζούσα στον κόσμο των ονείρων και της φαντασίας, η μουσική ήταν ένας τρόπος να ξεφύγω. Η σύνθεση και η δυνατότητα να δημιουργήσω μουσική μου έδωσε περισσότερους τρόπους να μιλήσω και αυτό αντιστάθμισε όλη την αδυναμία μου, αν μπορείς να το πεις έτσι.

Ένας καλλιτέχνης είναι μοναχικός;
Ως άνθρωποι με πολύ ευαίσθητες κεραίες οι καλλιτέχνες, αισθάνονται ότι η απομόνωση τους δίνει μία ηρεμία και μία γαλήνη. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο μπορούν να λειτουργήσουν και να υποφέρουν πολύ λιγότερο.

Είναι μία ασπίδα;
Είναι ένα καταφύγιο.

Όταν είσαι στη σκηνή, είσαι στεναχωρημένος και σκοπός σου είναι να διασκεδάσεις τον κόσμο, τι κάνεις; Υποκρίνεσαι ή το μοιράζεσαι με τον κόσμο;

Ο κόσμος από κάτω τη μάσκα ή τη βιτρίνα θα την αναγνωρίσει την υποκρισία κι αυτό δεν αρέσει σε κανέναν. Και, βέβαια, αγαπάει και δέχεται τον πραγματικό εαυτό. Μπορεί να αγαπήσει έναν πληγωμένο καλλιτέχνη ο οποίος πραγματικά τραγουδάει με βαθιά συγκινησιακά συναισθήματα ή με άκρατη χαρά, παρά έναν άνθρωπο που πάει κόντρα στο είναι του για να διεκπεραιώσει κάποιες συμβατές υποχρεώσεις.

Φαίνεται καλά φιλτραρισμένο αυτό που δίνεται προς τα έξω για την εικόνα σου. Και αναφέρομαι κυρίως στη σχέση σου με τη Ζέτα Μακρυπούλια. Είσαι από τους καλλιτέχνες που δεν έχουν πρόβλημα να δημοσιοποιείται η προσωπική τους ζωή;

Δεν δίνω τίποτα από την προσωπική μου ζωή εκτός από αυτά που παίρνουν με αυθάδεια, αυθαίρετα, παράνομα όσοι τολμούν και το κάνουν. Δεν χρειάζεται ούτε να κρύψω, ούτε να φιλτράρω. Αυτό είναι το νόημα της προσωπικής ζωής.

Ποιο δημοσίευμα σε έχει ενοχλήσει περισσότερο;

Είναι αρκετά τα δημοσιεύματα που είναι ενοχλητικά, ψευδή και ανυπόστατα και προέρχονται από διαστροφικά και αρρωστημένα μυαλά. Αυτή είναι η παθογένεια της σύγχρονης και παρακμιακής εποχής ενός μέρους της δημοσιογραφίας που ζει και επιζεί στο τέλμα ενός κοινωνικού βάλτου.

Αντιδράς όταν εισβάλουν στην προσωπική σου ζωή; Έχεις φτάσει στα άκρα; Έχεις σπάσει κάμερα;

Οι ηθικές μου αρχές δεν το απαγορεύουν να γίνει κάποια στιγμή όταν παραβιαστεί η προσωπική μου ζωή.

Οι διαρκείς υποχρεώσεις, τα δύσκολα ωράρια, οι παπαράτσι που σε ακολουθούν σε κάθε βήμα σου αφήνουν χρόνο να ζήσεις τη ζωή όπως ένας απλός, φυσιολογικός άνθρωπος; Να βγεις για ένα ποτό με τη σύντροφό σου να τη φιλήσεις και να μη γίνει την επόμενη μέρα πρωτοσέλιδο…

Αυτό που ζω εδώ και αρκετά χρόνια όντας σ’ αυτό το επάγγελμα για μένα είναι το φυσιολογικό. Δεν ξέρω κάτι άλλο. Καθένας φέρνει τη ζωή στα μέτρα του. Η προσαρμοστικότητα είναι μεγάλο προσόν στους ανθρώπους. Φυσιολογικά στη ζωή πρέπει να τα θεωρείς όλα. Είναι πως τα βλέπεις και πώς προσδιορίζεις τη ζωή σου στο χώρο σου.

Δεν κρύβεις τη σχέση σου… Δεν είστε στην αρχή που σε κάθε αρχή όλοι είναι πιο επιφυλακτικοί. Βρίσκεστε πιο κοντά σε μία επισημοποίηση;

Επιφυλακτικοί δεν είμαστε καθόλου γιατί είναι κάτι που για μας είναι δεδομένο. Ζούμε μαζί οπότε είναι μία πραγματικότητα που δεν υπάρχει λόγος να κρύψουμε.

Είσαι υπέρ ή κατά του γάμου;
Είμαι υπέρ του γάμου εφόσον πληρούνται όλες οι συνθήκες μεταξύ των δύο ανθρώπων. Και σαν διαδικασία. Δεν έχω νεοφιλελεύθερες τάσεις.

Είσαι κοντά στο να γίνεις πατέρας; Νιώθεις έτοιμος;
Ναι, είμαι κοντά. Ξεκινάω, όμως, από το βασικό που είναι για μένα το αυτονόητο. Υπάρχουν όλες οι συνθήκες ώστε να γίνουν όλα αυτά τα οποία μπορεί η ζωή να φέρει. Και μία οικογενειακή ολοκλήρωση. Τις λεπτομέρειες για το πότε μπορούν να συμβούν όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να τις προσδιορίσει.

Για τις γυναίκες η ολοκλήρωση έρχεται με τη μητρότητα. Για τους άντρες;
Οι άνθρωποι δεν ολοκληρώνονται μία κι έξω. Σίγουρα η δημιουργία οικογένειας είναι ένα μεγάλο βήμα. Οι άνθρωποι προσπαθούν να ζουν μία αληθινή ζωή και να έχουν μία ολοκληρωμένη σχέση με έναν άνθρωπο με τον οποίο πραγματικά μπορούν να μοιράζονται πράγματα. Ένα παιδί μπορεί να είναι καλοδεχούμενο, οι άνθρωποι, όμως, δεν σταματούν ποτέ να αναπτύσσουν στη σχέση τους κι άλλα στοιχεία που μπορούν να τους φέρουν πιο κοντά. Ζουν μία συνεχή ολοκλήρωση μέσα στη σχέση τους.

Είσαι παραδοσιακός άντρας; Θα χτυπήσεις το χέρι στο τραπέζι εάν χρειαστεί;
Θα το χτυπήσω. Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού. Να ξέρεις να διαχειριστείς και άλλα πράγματα…

Σε αγχώνει η επιτυχία;
Να κάνω ή να μην κάνω;

Να κάνει ο διπλανός και να μένεις πιο πίσω…
Αυτό βρίσκεται στο πλαίσιο του ανταγωνισμού. Καλό είναι να κάνουν και οι γύρω επιτυχία γιατί αναγκάζεσαι κι εσύ να είσαι μέσα στο παιχνίδι. Σε ένα μεγάλο βαθμό οι καλλιτέχνες τρέφονται από την επιτυχία και τα δώρα της δουλειάς τους. Ζουν για το χειροκρότημα. Αυτή η ψευδαίσθηση τρέφει τις ανασφάλειές μας. Το να κάνουν επιτυχία οι γύρω σου είναι θεμιτό γιατί δεν μπορείς να είσαι μόνος σου. Και όταν κάνουν και οι άλλοι σκέφτεσαι πώς να κάνεις και εσύ μεγαλύτερη και αυτό σε βάζει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού.

Νιώθεις τυχερός;
Αρκετά.

Πότε ήσουν πιο ευτυχισμένος;
Νομίζω όταν ήμουν παιδί. Γιατί δεν είχα έννοιες. Είναι μεγάλη ευλογία η αθωότητα, η αφέλεια και η ξεγνοιασιά. Είναι ωραία η ωριμότητα, γιατί έχεις τη δύναμη να κάνεις πράγματα και μέσα από τη δουλειά σου να επηρεάσεις καταστάσεις εάν αισθάνεσαι δυνατός, αλλά ταυτόχρονα και μία ψυχική τιμωρία την οποία πληρώνεις σε πολύ μεγάλο βαθμό… Οπότε οι μέρες της παιδικής μας αθωότητας, που δεν ξαναγυρίζουν πίσω, νομίζω είναι οι πιο ωραίες.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ανασφάλειά σου;

Το υπαρξιακό.

Αυτό είναι ανασφάλεια όλων μας.

Έχω συναντήσει ανθρώπους που λένε ότι δεν τους νοιάζει αυτό. Όσο ζήσουμε όσο καλά περάσουμε. Για μένα, η φυσική ύπαρξη είναι μία ανασφάλεια. Ανασφάλεια μου δημιουργεί ο κόσμος που καταρρέει και αλλιώς τον είχα φανταστεί.

Πώς τον είχες φανταστεί;

Πίστευα ότι κρύβαμε όλοι μέσα μας ένα πιο υγιές ιδεολογικό υπόβαθρο όπου δεν θα αφήναμε, σε καμία περίπτωση, την κοινωνία μας να φτάσει ως εδώ. Να έχουμε 1,5 εκατομμύρια άνεργους, ανθρώπους να πεινάνε, παιδιά στο δρόμο, ανθρώπους χωρίς φάρμακα… Πίστευα ότι οι άνθρωποι έχουν πιο θετικά πράγματα μέσα τους…Πίστευα σε ένα ιδεολόγημα καλύτερο. Δεν είναι ουτοπικό και δεν είναι κάτι που δεν μπορούσε να γίνει, αν το σκεφτείς. Ίσως απλά να μην το ζήσουμε εμείς. Χρειάζεται χρόνος για να αλλάξουν τα πράγματα.

Διάβασε περισσότερα στο Adore που κυκολφορεί!