Χριστίνα Κεφαλογιάννη: Μιλά πρώτη φορά για το διαζύγιό της αλλά και το ισχυρό δέσιμο με τις αδελφές της

Μητέρα τεσσάρων παιδιών, δυναµική, υπερδραστήρια και γοητευτική: αυτά είναι λίγα από τα πράγµατα που χαρακτηρίζουν την αναπληρώτρια περιφερειάρχη Χριστίνα Κεφαλογιάννη. Η πολιτικός και σδελφή της επίσης πολιτικού Όλγας Κεφαλογιάννη, µιλάει στο «Secret» και τη Σάσα Σταμάτη για τη θέση που κατέχει, αλλά και για τις σχέσεις της µε τον περιφερειάρχη Αττικής, Ν. Χαρδαλιά. Τέλος, κάνει για πρώτη φορά λόγο για το διαζύγιό της, αλλά και για το ενδεχόµενο ενός δεύτερου γάµου.

Πώς αισθάνεστε για τη θέση που κατέχετε ως αναπληρώτρια περιφερειάρχης;

Είναι µεγάλη τιµή που ο περιφερειάρχης, κ. Νίκος Χαρδαλιάς, επέλεξε να συνδράµω από τη θέση της αναπληρώτριας περιφερειάρχη, στην προσπάθειά µας να κάνουµε την Αττική µια βιώσιµη, ανθρώπινη και ασφαλή περιφέρεια. Η δική µου θέση είναι πρόσφατα θεσµοθετηµένη ως αναγνώριση της µεγάλης σηµασίας που έχει ο β’ βαθµός Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη µεγαλύτερη πληθυσµιακά περιφέρεια της χώρας.

Ποιες είναι οι σχέσεις σας µε τον Νίκο Χαρδαλιά; Εχετε τσακωθεί ποτέ;

Τον περιφερειάρχη τον γνώριζα, όπως όλοι µας, µέσα από τις δηµόσιες θέσεις που κατείχε τα προηγούµενα χρόνια, αλλά δεν είχε τύχει να τον συναντήσω από κοντά. Από την πρώτη φορά που βρεθήκαµε επιβεβαιώθηκε η θετική εικόνα που είχα. Πιστεύω ότι η συνεργασία µας θα λειτουργήσει µε τις καλύτερες συνθήκες, γιατί και οι δύο είµαστε άνθρωποι της δράσης, που αντιλαµβάνονται την ευθύνη απέναντι στον κόσµο που τους εµπιστεύτηκε και κοιτάνε το ευρύτερο σχέδιο και το γενικότερο καλό.

Ο χωρισµός από τον σύζυγό σας ήταν επώδυνος;

Η απόφαση για το τέλος µιας σχέσης είναι πάντα δύσκολη και επώδυνη. Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Μέχρι στιγµής δεν έχουµε µετανιώσει για την απόφασή µας αυτή. Συµφωνήσαµε από την αρχή ότι το καλό των παιδιών µας είναι πέρα και πάνω από όλα. Ετσι λειτουργούµε και σήµερα, χωρίς εγωισµό και ανταγωνισµό, προκειµένου, όπως κάθε ζευγάρι γονέων, να δώσουµε στα παιδιά µας τα εφόδια να αντιµετωπίσουν τη ζωή τους µε τις καλύτερες συνθήκες.

Είστε µητέρα τεσσάρων παιδιών. Αλήθεια, πότε προλαβαίνετε;

Η µητρότητα είναι µια ευλογία, που όµως έχει και τις µεγαλύτερες προκλήσεις. Θεωρώ ότι, πέρα από τα πρακτικά ζητήµατα της καθηµερινότητας, είτε έχεις ένα είτε περισσότερα παιδιά, βιώνεις τις ίδιες χαρές, τις ίδιες δυσκολίες, τις ίδιες αγωνίες. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για µια σύγχρονη γυναίκα να καταφέρει να ισορροπήσει ανάµεσα σε όλους τους «ρόλους» που καλείται να «υπηρετήσει»: αυτόν της γυναίκας, της µητέρας, της συζύγου, της κόρης, της επαγγελµατία/εργαζόµενης, της φίλης. Για να µπορέσω να αντεπεξέρχοµαι, προσπαθώ να βάζω προτεραιότητες και κυρίως να ζητάω τη συνδροµή και τη βοήθεια των γύρω µου.

Θα ανεβαίνατε ξανά τα σκαλιά της εκκλησίας;

Επειδή δεν µου αρέσει να είµαι απόλυτη στις απαντήσεις µου, θα έλεγα «εξαιρετικά δύσκολα»! Ο γάµος είναι µια τελετή, ένα Μυστήριο, που ενώνει δύο ανθρώπους οι οποίοι έχουν αποφασίσει να κάνουν µια οικογένεια, να γίνουν µια οικογένεια.

Έχετε δύο αδελφές. Πώς είναι οι σχέσεις σας; Τι θυµάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

Το µεγαλύτερο δώρο που µας έκαναν οι γονείς µας είναι η σχέση των τριών µας. Για εµένα είναι η δύναµή µου, το στήριγµά µου, η πυξίδα µου, το αποκούµπι µου. Είµαστε όµως αρκετά διαφορετικές και µάλλον θα µας χαρακτήριζα συµπληρωµατικές. Τα παιδικά µου χρόνια είναι γεµάτα µε εικόνες και παραστάσεις µε τις αδερφές µου.

Από τις αταξίες που σκαρφιζόµασταν, τα δηµιουργικά παιχνίδια που οργανώναµε, τις οικογενειακές διακοπές, τα καλοκαίρια στην Κρήτη µε τη µητέρα µας και τη γιαγιά µας και πολλά άλλα. Το βασικό που µένει είναι το αίσθηµα αγάπης που υπήρχε όσο µεγαλώναµε και που θεωρώ ότι µε στηρίζει ακόµα και σήµερα σε όποια δυσκολία και αν έχω κληθεί να αντιµετωπίσω.

Τι σας λείπει πιο πολύ από τον πατέρα σας;

Μου λείπει η ίδια η φυσική παρουσία του πατέρα µου, που γέµιζε τον χώρο. Μου λείπουν οι συζητήσεις µαζί του, που είχαν διδακτικό χαρακτήρα, χωρίς να γίνονται νουθεσίες. Αναζητώ την αίσθηση ασφάλειας που µου έδινε. Ακολουθώ το παράδειγµά του και θα ήθελα να το είχαν βιώσει τα παιδιά µου. Κυρίως όµως µου λείπουν οι συµβουλές του, η καθοδήγησή του, το ήθος και η καλοσύνη του.

Αυτός µας έµαθε ότι πρέπει να µένουµε πάντα σταθεροί στις αξίες µας, να βοηθάµε τον συνάνθρωπό µας, να αποδεχόµαστε τη διαφορετικότητα και τη διαφορετική προσέγγιση, να µην το βάζουµε ποτέ κάτω, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγµατα, και να προσπαθούµε πάντα να είµαστε χρήσιµοι στην κοινωνία, από όποια θέση και αν κληθούµε να την υπηρετήσουµε.